bankkaart in ’n gleufie van die foon se omhulsel gedruk; meer het sy tog nie nodig nie.
Toe besef Deirdre met ’n skok dat sy nie haar bestuurderslisensie saamgebring het nie. Genade! Sy is so vergeetagtig die afgelope ruk. Dit moet die swangerskap wees wat dit veroorsaak. Meer hormone, meer probleme. Ook maar goed Murraybaai is nie deurtrap van verkeersbeamptes nie. Vandag moet sy wraggies nie onnodig draaie ry nie, net direk hiervandaan huis toe gaan.
Sy kyk af en sien dat haar plat balletskoene amper in die digte vesels van die mat verdwyn. Die slooprok span om haar skoot en haar handpalms is sweterig-taai soos dit op die armleunings rus. Bang dat sy die delikate leer sal vlek, lig sy haar hande op en vroetel met haar kraag.
Terwyl die ontvangsdame met haar rekenaar besig is, laat Deirdre haar blik dwaal na die geraamde afdrukke van skilderye deur Gustav Klimt. Die Weense kunstenaar se kenmerkende gebruik van goud en baldadige bont kleure vorm ’n skerp kontras met die aardsheid van die mat en die meubels. Elkeen van die skeppings is ’n viering van vrouwees. Naaktheid, sensualiteit, seksualiteit. En swangerskap.
Die ontvangsdame onderbreek haar gedagtes: “Suster Kemp moet net gou u bloeddruk en urine toets, en daarna sal dokter Katz u sien, mevroutjie.”
Met vingers oortrek van goue ringe lig die gesette vrou die volgende lêer van die stapeltjie af en beduie vir Deirdre om haar na die suster toe te volg.
Nadat die roetinetoetse gedoen is, stap sy en suster Kemp na die dokter se spreekkamer.
Deirdre se senuwees knaag steeds. Soos Tertia gesê het, enigiets kan enige tyd verkeerd gaan. Sê nou net die lewe wat in haar groei, is besig om abnormaal te ontwikkel? Wat gaan dan gebeur? Die afgelope ruk het sy beslis nie na haarself gekyk soos ’n verwagtende vrou moet nie. Die spanning, die eensaamheid … alles maak haar gedaan. En dit is waar – op haar ouderdom kan ’n swangerskap vir seker gevaarlik wees. Hoe sal sy ’n gestremde kind kan hanteer as ’n gesonde, normale een al na te veel voel?
Dis nou al meer as twee maande wat sy op haar eie klaarkom. Na regte moes Liam vandag hier gewees het om haar by te staan. Die vorige kere ook. Die situasie waarin sy is, het immers nie vanself tot stand gekom nie – dit verg twee partye om ’n kind te maak. Sy weet egter sy kan hom nie vir sy afwesigheid verkwalik as sy hom nog nie van die swangerskap vertel het nie. As hy en Hanna net nie –
Dokter Katz se “Kom binne” onderbreek haar gedagtegang en suster Kemp maak die deur oop en beduie sy moet instap.
Die sagte lig van die bankierslamp op die tafelblad laat die dokter se kop groter en gladder lyk as wat dit is. Deirdre vind dit steeds moeilik om sy ouderdom te bepaal, want bleskoppe is bedrieglik en laat die gesigte dikwels jonger lyk as wat hulle regtig is.
Dokter Katz se donker uitpeuloë beweeg altyd heen en weer in hulle kasse en die ronde dunraambrilletjie druk diep in sy pofwange. Hy herinner haar aan ’n belese brulpadda, ’n karakter in ’n kinderboek.
“Mevrou O’Brien, dis goed om u weer te sien,” groet hy. “Sit gerus.” Hy neem die toetsuitslae wat suster Kemp na hom uithou en bedank haar met ’n kopknik voordat sy die spreekkamer verlaat.
Deirdre gaan sit in die stoel voor hom en peuter weer met haar kraag.
“Het u nou al u man oor die swangerskap ingelig?”
“Nee, hy weet nog nie, dokter.” Sy kyk anderpad om dokter Katz se oë te vermy.
“Dink u nie dit het tyd geraak nie? Hy het die reg om te weet. Dis tog nie ’n skande nie.”
Deirdre vervies haar op die plek. Hoe durf hy so ’n neerbuigende houding inslaan? Sy het hom nie van haar huislike omstandighede vertel nie en dit is nie sy plek om sielkundige te speel nie.
“Ék kan weliswaar die nuus vir myself hou,” vervolg hy, “maar verder is daar geen waarborg nie. U weet hoe skinder die mense. Buitendien, u liggaam gaan kort voor lank die praatwerk namens u doen. Hoekom die geheimhouding?”
“Dit is baie gekompliseerd,” antwoord sy kortaf. “Ek sal hom sê. Sodra die tyd reg is.”
“Nou ja, mevrou O’Brien, dit is u besluit …” Hy kyk vinnig na die uitslae en staan toe op. “Dit lyk vir my alles in orde. Kom gerus deur. Laat ons gaan loer of dit ’n seuntjie of ’n dogtertjie is.”
“Kan ons vandag dan al sien?”
“Ons kan. Enige voorkeur?”
“Nee, dokter. Solank die baba net gesond is. Dit is nou al wat saak maak.”
Sy weet Liam sal vrek oor ’n dogtertjie. Rugbywedstryde en kwajongstreke is nie vir hom nie. Hy wil bederf. Rokkies en lintjies en poppe koop. Dis waarna hy uitgesien het. Aan haar maak die geslag absoluut geen verskil nie. Dis ’n kind, ’n verantwoordelikheid.
In die volgende vertrek ontklee sy agter ’n afskorting, knoop die liggroen manteltjie agter haar nek vas en gaan sit op die bed.
Sy kyk na die diplomas en graadsertifikate wat teen die een muur hang. Dit is indrukwekkend, eintlik onvanpas op ’n dorpie soos dié. Iewers in Kaapstad of Johannesburg sal dit beter hoort. In Hermanus miskien nog. Maar hier? Murraybaai is nou wel skilderagtig, maar sy kan nie dink dat ’n spesialis van dokter Katz se kaliber hom hier sou wou vestig nie. Dalk was daar ’n sensasionele skandaal wat hom gedwing het om hierheen te trek. ’n Verhouding met ’n pasiënt wat hom probeer afpers het, miskien?
Die blote gedagte om op Murraybaai te kom wegkruip as gevolg van ’n skandaal, laat haar byna hardop lag. ’n Slegter keuse kan daar nie wees om die aandag van jou af te kry nie. Sy het al deeglik met die dorpsmense se bemoeisiekheid kennis gemaak. Hulle snuffel alles uit. Hoe dit presies werk, weet sy nie, maar van privaatheid is hier geen sprake nie. Om nie te praat van hoe hulle haar aan die begin aangegaap het oor haar kleredrag nie! Die los, bont kaftans en rokke, bonkige juwele, sandale en ongetemde rooi hare – veels te hippie-agtig. En dan nog die feit dat sy ’n skilder is – heeltemal ongehoord. Dis tog nie ’n winsgewende, “ordentlike” werk nie. Dat sy nie by die alewige geskinder wou betrokke raak nie, was nog ’n groter doring in die vlees. Siestog, die arme prokureur. Met so ’n vrou moet hy seker al sy dae hê. Kyk sy darem na hom soos dit ’n goeie eggenote betaam? En waar is die kinders? Almal het tog kinders. Dis die normale verloop van die lewe.
Dit het byna in ’n magstryd ontaard. Deirdre O’Brien versus Murraybaai se mense. Ja, sy het die stories oor haar gehoor. En die stertjies wat aangelas is ook. Oor haar sonderlinge, sku persoonlikheid. Die bespiegelings oor haar kinderloosheid. Terwyl nie een die moeite gedoen het om haar werklik te leer ken of die waarheid uit te vind nie. En dit is so vervelig soos enigiets.
Ag, dit is simpel om selfs net vlugtig te oorweeg dat daar ’n skandaal in dokter Katz se lewe kon gewees het, betig sy haarself. Deesdae verdink sy in elk geval die hele wêreld en sy maat van ontrouheid, agterbaksheid en oneerlikheid. Sy het ’n neurotiese paranoia as dit by vertroue kom. Dit is nie regverdig om ’n onskuldige man oor dieselfde kam te skeer as vir Liam nie. Dalk wou dokter Katz net ’n rustiger lewe op ’n klein dorpie kom hê, soos dit ook hulle idee was, en dan later hier aftree. En daarmee is tog niks verkeerd nie.
Sy wag dat die dokter die bed verstel en lê dan terug teen die kussing sodat hy met die sonar kan begin.
“Reg vir die onthulling, mevrou O’Brien?”
Deirdre knik en weet dit is nie baie oortuigend nie.
Die sonarapparaat
