maar is sonder twyfel daar. Dokter Katz se kaal kop blink in die helder lig en hy kyk elke nou en dan skerp na die skermpie langsaan om die hoek vir die perfekte beeld te kry.
“Dis ’n steeltjie. Mevrou O’Brien, jy gaan mamma word van ’n seuntjie. En sover lyk hy vir my blakend gesond. Kyk gerus.”
Deirdre wil nie op die skerm kyk nie, wil niks van die kind weet nie. Maar dan dwing sy haarself tog. Asof dit ’n magneet is, bly haar blik op die beeld vasgenael. Sy sien die koddige vormpie wat in haar baarmoeder lê, identifiseer die hartklop. Hoor dit toe dokter Katz die volume van die apparaat opdraai.
Dis ’n seun. Haar en Liam s’n. En hy leef.
Onverwags begin daar ’n vlinder in haar maag dartel. Verskeie emosies spoel tegelyk oor haar, verwar haar, ontstel haar, maak haar sowel bang as gelukkig. Sy is stom voor hierdie wonderwerk, weet nie hoe om dit te hanteer nie. Dit is mooi, so mooi om ’n nuwe lewe te aanskou.
Sy huiwer ’n rukkie en besluit dan om die dokter se opinie nietemin te vra oor dit wat haar meteens kwel. As daar nou iets met die baba sou gebeur … Nee. Daar mag nie. Sy moet seker maak dat haar seuntjie veilig en gesond bly. Dat daar geen kans is dat sy hom gaan verloor nie.
“Ek het net ’n vinnige vraag, as u nie omgee nie, dokter?”
“Ja, mevrou?”
“Is dit normaal om af en toe floutes te kry wanneer ’n mens verwag? Dit het begin met die oggendnaarheid en het nog nie opgehou nie.”
“Dit is nie ongewoon nie, mevrou O’Brien. Veral nie gedurende die eerste trimester nie. Die floutes word veroorsaak deur hormone wat tydens swangerskap vrygestel word. Dit laat die bloeddruk daal en veroorsaak duiseligheid. Daar is geen rede tot onnodige kommer nie, maar u moet maar versigtig wees. Moenie van nou af baie bestuur nie en probeer veral om stres te vermy. Sorg ook dat u meestal tussen mense is, sodat daar iemand is om te help wanneer dit gebeur.”
“Dankie, dokter.” Sy glimlag. “Ek voel nou baie meer gerus. Dis seker vreemd, maar vir die eerste keer voel ek regtig opgewonde oor die swangerskap. Ek gaan hierna sommer gou ’n draai by die winkels oorkant maak om te kyk vir ’n stelletjie blou klere.”
* * *
Tydens die rit huis toe, ná haar inkopies, oorheers die swangerskap Deirdre se gedagtes. Haar blik dwaal kort-kort na die sakkie met die kruippakkie en donssagte sokkies op die passasiersitplek.
Sy probeer hard om op die pad te konsentreer, maar haar aandag word verder afgetrek deur die ongemak van haar geswolle enkel toe sy die koppelaar intrap.
Haar liggaam maak werklik amok deesdae. Die ekstra gewig, moeisamer bewegings, konstante moegheid, slapeloosheid, sooibrand, hoofpyne – al die natuurlike tekens waaraan ’n verwagtende vrou moet gewoond raak.
Gaan sy regtig ma word?
Die mees onomstootlike bewys is natuurlik die sonarfoto wat dokter Katz ná die ondersoek aan haar oorhandig het. Daardie piepklein fetus, niks langer as vyftien sentimeter nie, maar reeds ’n hand vol. Perfekte beentjies teen die boepmagie opgekrul waaruit die naelstring pronk. Toe-oog soos ’n klein voëltjie en duimpie in die mond.
Fionn.
Dit is wat sy hom gaan noem. Want sy weet hy gaan blond wees. Blond en dapper, soos Fionn mac Cumhiall in die Ierse mites waarvan Liam haar vertel het toe hulle as studente saam gekuier het.
Dit was die stories waarmee hy grootgeword het; ’n poging van sy pa om die gesin se Ierse kultuur te bewaar. Sy ma, ’n Boeremeisie in murg en been, het weer vir hom die heldeverhale van Racheltjie de Beer, Wolraad Woltemade en Klara Majola vertel. Dit was ’n liefdevolle kompetisie tussen die twee om hulle enigste seun só te vermaak – en soveel anders as die manier waarop Deirdre grootgeword het. Op die ouderdom van vyf weggeneem van haar pa en ma, en met geen aanklank tussen haar en haar aanneemouers nie. Nooit die gevoel dat sy iewers tuishoort nie. Net ’n bestaan.
Ja, Fionn moet dit wees. Soos die groot, sterk man wat toentertyd insig verwerf het deur aan die Salm van Wysheid te raak en daarna aan sy duim te suig. Behalwe die bloed wat deur Fionn se are vloei, sal dit ook ’n band tussen pa en seun wees.
’n Swaar sug kom oor Deirdre se lippe. Sy sal seker ’n poging moet aanwend om Liam op te spoor en vir hom te sê van die baba. Sy het reeds veels te lank gewag. Sy het gedink hy sou uit sy eie terugkom, sodat hulle dinge kon uitpraat. Dat daar berou aan sy kant sou wees. En aan hare miskien vergifnis, al weet sy dit sou moeilik kom. Eers dan wou sy hom vertel, sodat sy kon seker wees dat hy terug is vir háár en nie net oor die baba nie.
Sy wonder hoe Liam sal reageer wanneer hy uitvind. Sal hy opgewonde kan wees so kort ná die tragedie? Sal hy haar ooit glo? Miskien sal hy dink dat dit bloot ’n set van haar is om wraak te neem omdat hy haar verkul het. Dat sy haar kans mooi afgewag het om hom terug te betaal, boonop nadat hy soveel verloor het. En dan sal sy hom moet oortuig dat hy die pa is. Met datums, bloedtoetse, die hemel weet wat nog alles. Hy sal haar van ontrouheid verdink omdat hy self agter dié deur staan. Het sy werklik lus om deur daardie hel te gaan?
Glad nie. En sy is sommer van voor af woedend.
Die dag toe Liam by daardie voordeur uit is, het hy sy besluit gemaak. Hy het haar eenvoudig aan haar eie lot oorgelaat. Verdien hy dan om te weet wat verder met haar gebeur? En maak dit uiteindelik saak?
Hy is nou besig om te rou, om oor sy verlies te probeer kom. Sy kan dit verstaan, veral wat die kind betref wat saam met Hanna gesterf het. En ja, Hanna se dood was ’n geweldige slag vir almal wat haar geken het. Hy is dalk een van dié vir wie dit die diepste geraak het. Maar was hy werklik lief vir haar? Het hy ’n toekoms saam met Hanna gesien en betreur hy dit dat hy van daardie moontlikheid beroof is? Of was sy net ’n tydverdryf omdat hy onvervuld in sy huwelik was?
Volgens Liam is sy wat Deirdre is die skuldige een. Die een wat onttrek het, wat hom so te sê tot in ’n ander vrou se bed gedryf het. Beteken dit dan dat hy nog iets vir haar voel? Treur hy ook oor die verlies van húlle verhouding? Hoe dit ook al sy, dit is verby …
Nee wat, besluit sy, hy hoef nie te weet nie. Fionn is hare, en hare alleen. Soos wat Liam veronderstel was om hare te wees.
Deirdre kom agter dat haar slape liggies begin klop het en sy berei haar voor op die hoofpyn wat sy weet binne minute gaan volg. Dit laat haar altyd voel asof sy van alles rondom haar afgesny is en net die pyn kan ervaar. Sy hoop nie dit is die voorteken van ’n floute nie. Sy moet by die huis kom en gou ook.
Toe sy by die oprit indraai, trek ’n wolk voor die son in en word dit koeler. Sy is dankbaar vir die bietjie lafenis, want die hitte laat haar baie sweet en maak die kloppende hoofpyne erger. Dalk het sy dit vandag oordoen, sy sal moet rus. Ten minste ’n kort rukkie gaan lê.
Sy druk die afstandbeheerder en die motorhuisdeur gaan knarsend oop. Die motor kom met ’n ligte ruk in die garage tot stilstand en sy draai na die passasierskant toe om die sakkie van die sitplek op te tel. Sy kan die ronding van haar maag voel en dit laat haar glimlag. Daar sal seker nou enige dag ’n roering in haar buik wees. ’n Skop dalk? ’n Ligte geborrel? Iets soos die fladdering van ’n vis se stert? Dan mik sy om die paneelkissie oop te maak sodat sy haar foon kan uithaal.
Skielik word die deur aan haar kant oopgepluk. Sy is dadelik bewus van die gevaar, voel hoe vrees haar beetpak.
’n Kaper! Hier in haar eie motorhuis!
Die raad wat sy al so dikwels
