hier gaan nie gou weer geslaap word nie. Ek besluit ek stem saam en gebruik die melk vir ’n Ierse koffie met ’n goeie skoot whiskey. Soos Oupa dit voor slaaptyd gedrink het.
3
Ek moes omtrent vas geslaap het van die pilletjie wat ek uit moedeloosheid in die nanag afgesluk het, want ek is baie deurmekaar toe ek wakker word. Maar ek weet dadelik iets is fout. Dis hopeloos te stil. Ek gooi die beddegoed van my af en strompel kombuis toe.
En daar, breed op my kombuistafel, sit die oorsaak van die stilte en my onrus. ’n Yslike swart kat.
En nee. Hy skarrel nie weg nie. Sit net daar en staar my aan met geelgroen glow-in-the-dark-oë in die oggendskemerte. Nou kyk, ek is erg mal oor katte, maar nie hiérdie lid van die spesie nie. Nee. Hierdie een het kom moeilikheid soek.
Ek gryp die groot meelsif wat langs die stoof hang en gooi hom daarmee. Met verstommend akrobatiese grasie seil hy tot bo-op die yskas. Die melkbottels klingel gevaarlik, maar hy glip buitentoe – dwarsdeur die diefwering aan die boonste klein venstertjie, wat altyd oopstaan omdat niemand daar kan bykom nie. En terwyl ek hygend en blasend rondsoek vir nog goed om te gooi, raak ek bewus van die feit dat die slaapkombersie halfpad teen Naas se hok af hang.
Naas!
Ek sien die deur van die hok hang ook skeef oop. Seker saam met die kombersie uit die hakies losgeruk. Ek is te bang om te kyk.
Naas?
Die hok is leeg. Hy is weg. Ek swaai om en begin koorsagtig oral soek. Bo-op die kaste. Nêrens. Dan laer af. Voëlsaad klou aan my voetsole. En ’n paar veertjies. Ag, genade.
Ek sak neer op my kniekoppe. Wat gaan ek vir oom Heydenrych sê? Die gedierte het Naas klaar opgevreet. Geen wonder hy het my met soveel genoegdoening aangestaar nie. Derduiwel!
Die gedagte laat my met ’n vaart orent kom en buitentoe storm. Na my buurman se gedeelte toe, want dis sweerlik waarheen die verdomde kat koers gekies het. Ek ruk die hekkie oop en gaan hamer teen die voordeur. My asem jaag en ek maak my reg om hom behoorlik sy fortuin te vertel. Wie het hom verlof gegee om so ’n roofdier aan te hou? Hier reg langs Naas? Sekerlik nie oom Heydenrych nie?
Ek laat my vuiste weer tamboer teen die hout. Luister ongeduldig. Magtag! Sou die verdomde man dan nog slaap? Ek merk op daar is wel ’n afgeslyte ou koperdeurklokkie in die dik kosyn, en ek druk dit met mening. Dit raas blikkerig binne die huis, maar niks roer daar binne nie. Het die bleddie mal krimineel ooit van sy nagtelike eskapade teruggekom? Ek het niks gehoor nie.
Ek tree vorentoe om te kyk of ek iets deur die venster kan uitmaak. En daar is hy! Op die vensterbank sit die kat en kyk my aan. Vermakerig so agter die ruit, met sy geelgroen oë. Ek dog ek bars ’n aar.
Kyk, ek is nie een wat maklik verloor nie, so ek draai om en gaan haal met stywe treetjies skryfgoed in my deurmekaar laai. Ek skryf.
Beste
Nee, hy is verdomp nie my “beste” nie …
Geagte meneer
Wat het Moira nou weer gesê is die vent se naam? Borinson? Kom nou, Lily, jy behoort te weet … Oberon? Ag, bog. Wie gee om? Sommer “Buurman”. Ja. Néé. Dan weet hy waar ek bly.
Geagte eienaar
Ja. Dit sal moet deug.
Neem asseblief hiermee kennis van my eerste klagte rakende u kat.
So ver my kennis strek, word troeteldiere nie hier toegelaat nie. Indien u nie die dier maniere kan leer en tuis hou nie, sal ek verdere stappe moet oorweeg.
Die uwe
Dr. Lilian Beekman
083 46
Nee, wag. Ek gaan nie my selnommer vir die vent gee nie. Ook nie my adres nie. Nee. Nooit ’n goeie idee nie. Wil buitendien nie heeldag en aldag gebel of opgeklop word nie. E-posse kan ek antwoord wanneer dit my pas.
Toe ek die briefie langsaan in die posbus gaan druk, sit Mister Dikgevrete Kat nog daar binne op die vensterbank. En ek moet maar tevrede wees met die vaste voorneme om anderdag met hom af te reken.
Ek is net terug in my kombuis en besig om vir my bietjie tee te maak vir die skok, toe hoor ek dit. Iets krabbel fyntjies. Swakkies. Dit kom van agter die spul ou teeblikke bo-op die besemkas. Ek sleep ’n stoel soontoe en klouter op.
Een van die blikke het op sy sy agter die ander ingerol en die deksel lê eenkant. Binne-in sit ’n patetiese bondeltjie vere. Ek is te bang om aan hom te vat. “Tjorts fedorie,” piep die bondeltjie uit die dieptes van die blik. Naas.
Ek moet haastig van die stoel afklim, want my bene is heeltemal lam van die skielike verligting.
* * *
“En dit?” vra Dricus toe ek ’n paar uur later met Naas, hok en al, by die werk aankom.
Ek vertel hom die storie terwyl ek die hok ophang aan die haak in die hoek waar daar op ’n tyd ’n potplant gekwyn het.
“En nou?” wil Dricus weet.
“En nou? Nou is dit óórlog. Glo my.”
“Hectic,” merk hy op en loop in die kombuis se rigting.
Gelukkig kondig die dreamcatcher by die deur die aankoms van ’n kliënt aan, anders het ek dalk ’n paar lelike woorde bygevoeg. Ongelukkig is dit Mevrou Besluiteloos van nou die dag. Om dit als te kroon, storm sy op my af. Met ’n prentjie.
“Ek is seker iemand soos jy sal dit vir my kan nadoen?” Vreeslik in haar skik hou sy die blaaitjie na my uit. “Onthou jy nog dié?” Toe ek haar stomgeslaan bly aankyk, verduidelik sy geduldig, soos vir ’n kulturele idioot: “Dis Japannees? Uit die seventies?”
Sy probeer ’n ander aanslag. “Dis Hello Kitty. Verskriklik cute, nè?”
“Verskriklik,” sê ek en vat tandeknersend die prentjie van die katgesiggie by haar en gaan sit agter by my werkstafeltjie daarmee.
Uit die hoek van my oog kan ek sien die vrou begin sterk wonder oor die teenwoordigheid van al my varkies, sowel as haar keuse van studio. Ek sou ook. En toe Naas boonop onverwags vanuit sy hoek lostrek met sy gunstelingversie van “Nkosi Sikelel’ iAfrika”, lyk dit asof sy deur se kant toe wil neig.
Gelukkig kom Dricus agter die kombuisafskorting uit en beredder die saak deur vir haar een van sy nagemaakte leerstoele en ’n voosgevatte Woman & Home aan te bied.
Maar teen die tyd dat Naas oorgeslaan het na die Afrikaanse gedeelte van die volkslied, net toe Thuli by die deur ingeborrel kom, laat vaar die arme mens alle pogings om te maak of sy lees. Haar oë is wydgesper en sy klou die tydskrif op haar skoot vas met die greep van iemand wat op die vlug wil slaan.
Ek moet sê, Thuli van kop tot toon in geel-en-swart gestreepte lycra, met ’n kort blonde pruik effens skeef op haar kop, is nogal ’n gesig wat sterk manne oor dinge kan laat twyfel. Soos swaartekrag en wilskrag en ’n hele paar ander goed.
En om seker te maak dat ons niks van haar
