dekoratiewe doringtakkies. Die M word ’n takkie vol dorinkies en dit krul so oor die ander letters tot by die N, en dan …”
“Doringtakkies, Lily? Dis jou idee van genius? Rêrig?” Die kyk in Dricus se oë is gevaarlik naby aan bejammering.
Ek sak terug op my hurke, my borrel geprik. Ek wat op papier baie meer van kuns behoort te weet as hy. Hier doen ek dit al weer. Soek goedkeuring vir my werk by ’n verdomde man. Nothing has changed, Lily Beekman. Geen wonder jy kon nog nooit jouself laat geld …
“Wag nou, wag nou,” keer Dricus toe hy my gesig sien. “Dis te veel so op my nugter maag! Almal weet van NFBC. Oukei?”
“Askies?”
“No Focus Before Coffee, Lily.”
En ek dog ek kry ’n toeval, want hy kyk verlangend bo-oor my sketsboek in die kombuisie se rigting. Ek is so uit die veld geslaan dat ek nie dadelik agterkom dat ons mos nou hier besig is om oor ’n waterskeidende grens in my huidige beroep te tree nie. En ek gaan maak vir my baas koffie.
Dis eers toe sy koffie op is, dat Dricus die durf het om my die waarheid te vertel.
“Doringtakkies en doringdraad wat om die boarm krul, is omtrent so passé en common soos kan kom, Lily. Sorrie. Buitendien, hy het gister geloop. Net na jy hier uit is met Naas.”
“O,” sê ek en klap my sketsboek toe. “En het hy gesê wanneer kom hy weer?”
“Nee. Nie sommer gou nie, soos dit vir my gelyk het. Hy is sonder ’n verdere woord hier uit.”
“Oor Naas?”
“Ja, wel … e … die feit dat Mevrou Hello Kitty en Thuli die arme kêrel feitlik oopmond aangestaar het, terwyl Naas die volkslied sing, het moontlik bygedra tot sy besluit om elders te gaan hulp soek. Onder meer.”
Ek kry skaam. Net waar ek gaan, maak ek amok.
“Sorrie, Dricus,” sê ek, “nog koffie?”
Ek is dankbaar toe hy knik, net toe die dreamcatcher die aankoms van ’n bestaande kliënt van hom aankondig en ek ’n rede het om na die kombuis te vlug. Voor ek dié ook verwilder.
* * *
“By the way, wat was die naam op die man se arm wat hy wou laat afhaal?” vra ek later toe ons weer alleen is.
“Not a clue,” sê Dricus, “alles was so deurmekaar, ek het nooit die ou se tatoe mooi onder oë gekry nie. Iets met ’n M? Hoekom pla dit jou so? Dis nie die eerste keer dat iemand ’n tatoe wil laat verander nie.”
Ek trek my skouers op. “Wel, dis mý eerste keer.”
“Hmm … dalk omdat hy nogal ’n dish is? Of hoe?”
Ek vervies my. “Nee, Dricus. Ek sou dieselfde gevoel het as dit ’n vrou was.”
“O, rêrig? Nou hoekom het jy dan heelnag daaroor gewonder?”
“Want dis hoe my kop werk. As so iets my pla. Ek wil dit oplos. Klaarmaak. Soos ’n blokkiesraaisel of ’n puzzle.”
“Toemaar wat,” sê Dricus, “vergeet nou maar daarvan. Ek twyfel of ons ooit weer van hom sal hoor.”
Die dreamcatcher klingel weer.
“Hoekom lyk julle so? Is iets fout?” vra Thuli in die deur.
“Nee, net Lily wat nog steeds worry oor gister se ou met die verkeerde tatoe.”
“O ja! Shame.”
“Ek wonder maar net wat die naam op sy arm was. Omdat ek …”
“Uh-huh.”
Ek hou vol: “Weet jy wat dit was? Marion? Marlin? Ek kon nie mooi sien nie en ek wou nie stáár soos sekere mense nie.”
“Jip.” Sy pluk haar selfoon uit haar pienk stretch denim se agtersakkie en hou dit na my toe uit. “Ek het ook palpitations gekry tot ek kans gehad het om dit mooi te bekyk.”
Mooi duidelike foto. Die digte bos hare. Die trotse profiel. Die tatoe net-net sigbaar waar die hemp afgeskuif hang oor een skouer.
MARTIN. In daardie Gotiese krulletters.
Thuli rol haar oë.
“Pity,” sê sy.
“Laat ek sien?” Dricus kyk lank. Ek kan sweer hy kry ook ’n palpitation of twee.
“Dóringdráád,” prewel ek en gaan kry liewer die koffiebekers reg in die kombuis.
Maar Thuli het snuf in die neus.
“Waarvan praat sy?” vra sy vir Dricus.
“Sommer iets vir ’n blokkiesraaisel,” antwoord hy droogweg. Iets waaroor ek al gewonder het, is nou vir my duidelik: dat Dricus meer van mooi mans as van vrouens hou. Nes ek.
Nogmaals lui die dreamcatcher. Dit word al amper vir my oulik, dink ek terwyl ek afgetrokke agter die afskorting koffiepoeier afmeet. Die ding van die doringtakkies sit egter nie lekker in my nie. Nee. Nie die man nie. Ek gee ook geen duit om oor sy of Dricus se seksuele of gastronomiese voorkeure nie. Maar dat ek my darem so kon misgis met die estetiese aspek, is iets wat ek nie lekker kan afsluk nie. Hier trippel ek vanmôre in met my flippen sketsie waaraan ek heelnag gewerk het, met die idee dat dit vreeslik oorspronklik en nommerpas is. Doringtakkies? So passé soos doringdraad, was Dricus se mening mos. En hy weet van.
Iets lui ’n ander soort klokkie in my agterkop. Barbed wire? Was daar nie so iets in die eeue oue TV-reeks Baywatch nie? Ek google dit vinnig. Maar natuurlik, nou onthou ek! Pamela Anderson! Die een met die yslike … En hier wou ek dit vir ’n hunk van ’n man … met MARTIN op sy arm … Agge nee, what was I thinking? Liewe genade – vir iemand met my agtergrond? Wys jou net, kuns is nie soos fietsry nie. Nee wat, ek het beslis nou heeltemal die plot verloor.
Ek voel hoe ’n gloed van skaamte uit my nek uit opstyg. Dricus was reg. Trane prik my oogbolle en ek snuit my neus aan die vadoek. Die melk borrel oor in die mikrogolf die sekonde toe Thuli om die hoek loer.
“Eeuw!” sê sy.
En dis presies hoe ek voel.
4
Op pad huis toe besluit ek om eers by oom Heydenrych ’n draai te maak. My gemoed is nie reg vir alleen wees nie. Daarvoor het ek die hele naweek. Ek ry eers by die Longbeach Mall om, want ek weet hoe hy sukkel om sy gunstelingknertsie in Vishoek te bekom. Daarna gaan los ek my kar voor die huis en stap af in die straat tot onder by die ouetehuis.
Oom Heydenrych is heeltemal by, sien ek toe ek by sy kamer instap.
“As dit is wat ek dink dit is, kom jy of jy gestuur is,” sê hy toe hy die plat bruinpapierpakkie sien wat ek uit my handsak haal. “Mens vrek mos van die dors hier in hierdie droë dorp.”
“Ja wel,” sê ek en hou dit na hom uit, “dis seker nie vreeslik korrekte
