toe nou, wie sou dit nou gedink het! En al die tyd dink ek net aan jou as die gawe buurseun … wat nie juis kan soen nie.”
“En waarop grond jy jou bevindings?” Sy kan hoor hoe sy stem verdiep.
“Jy het my eendag uit die swembad gered. Ek het nogal gedink dis gaaf van jou …”
“En die ander deel van jou bevinding?”
Sy bly ’n oomblik stil asof sy eers dink. “Die soen? Onthou jy my agste verjaarsdag … agter die vyeboom!”
“En op grond dáárvan verklaar jy my naasbeste!”
“Nee … Daar was darem ook ’n paar verjaardae en Kersfeeste daarna …” Nicolene voel hoe haar glimlag al breër rek.
“Dink jy nie dis tyd dat ons jou gebrekkige ondervinding op datum moet bring nie? Dis nie goed om gevolgtrekkings op ou navorsing te baseer nie.”
“Maar wat as die gradering dieselfde bly?”
“Ek is bereid om daardie kans te waag.”
“Waarom het jy nou weer gebel?” verander sy doelbewus die gesprek.
“Ek wou net sê ek hoop jy slaap lekker in jou eie bed!”
“Baie dankie, ek is seker ek sal. En ek hoop jy slaap ook lekker!” Sy probeer so ernstig as moontlik klink. En toe skakel sy die instrument af en lê met ’n groot glimlag in die donkerte.
2
“Wel, wat dink jy?” Karen kyk onseker na Nicolene wat op die stoel sit.
“Ek dink ek gaan huil! Jy lyk pragtig en ek kan nie glo jy is oud genoeg om te trou nie.” Nicolene staan op en stap rondom die jonger meisie wat skielik so vreemd in die pragtige ivoorkleur trourok lyk. “Gerrit gaan sy oë nie van jou kan afhaal nie … Die arme man!”
“Ek is bly jy hou daarvan. Ma sou iets jeugdiger verkies het, maar ek kan myself nou nie juis in valletjies sien nie.”
Nicolene knik stadig. “Ek is bly jy het nie valletjies gekies nie. Die eenvoudige regaf snit pas jou perfek.”
Hulle spandeer nog ’n halfuur om die skoene en ander bykomstighede te bekyk en dan ry hulle al geselsend uit die stad uit. Toe hulle deur die dorp ry, besluit hulle om eers tee te gaan drink.
Nicolene verluister haar aan al die Afrikaans rondom hulle terwyl sy deur die vensters al die bekende landmerke bekyk. ’n Paar bekendes kom die koffiewinkel binne en sy is genoodsaak om te groet en nuus uit te ruil. Almal wil weet of sy nog nie beplan om terug te kom nie, en die tweede vraag op almal se lippe is of sy nie omgee dat Karen voor haar trou nie. Op albei vrae skud sy net laggend haar kop.
Toe hulle uiteindelik in die motor klim, slaak sy ’n sug van verligting. “As ek hier gebly het, was ek seker ook al op pad om te trou.”
Karen draai uit die parkeerplek en toe hulle by ’n rooi verkeerslig stilhou, beduie sy na ’n blonde meisie wat besig is om die straat oor te steek. “Dis nou Mariaan Vermaak – Jacques se nuutste.” Die meisie kyk in hulle rigting en Karen waai vrolik.
“Sjoe!” Nicolene se oë volg die meisie wat voor die motor verbystap. Die geel sonrok is soos ’n kleurpastel tussen die ander voetgangers. “Sy is baie mooi. Ken jy haar goed?”
“Ons gaan soms saam uit … Sy is ook ’n onderwyseres.”
“Maar …?” Nicolene kyk vraend na haar suster, maar Karen skud haar kop.
“Geen maar nie. Sy is gaaf … ’n bietjie besitlik, maar as jy met Jacques Roux deurmekaar is, het jy seker rede om onseker te voel. Daar is altyd ander wat jou graag wil onttroon.”
“Dink jy dis ernstig tussen hulle?”
Die lig slaan oor na groen en Karen trek stadig weg. “Dis moeilik om te sê, maar ek dink nogal so. Ek dink selfs hy raak nou ietwat moeg vir los rondloop. En op dertig is dit seker hoog tyd.”
Nicolene antwoord nie, sy draai net haar kop om nog een laaste keer na die meisie te kyk.
Toe hulle ’n rukkie later voor ’n ou gerestoureerde huis stilhou, kyk Nicolene nuuskierig om haar.
Karen haal ’n sleutel uit haar handsak en maak die motordeur oop. “Kom kyk na ons huis. Dis nog nie heeltemal reg nie, maar ek is nogal opgewonde.”
Karen sluit die voordeur oop en in die ingangsportaal swaai sy haar arm in die rondte. “Welcome to my humble castle!”
Nicolene kyk met verwondering na die glimmende houtvloere en die mooi versierde staalplafonne.
“Dis pragtig! En al die meubels? Het julle dit gekoop?” Sy stap agter Karen die sitkamer binne.
“Sommige is Gerrit s’n, maar ons het ook darem al ’n paar stukke gekoop.”
In die eetkamer staan ’n mooi, moderne, vierkantige eetkamertafel en Nicolene vee ingedagte met haar hand oor die glimmende houtoppervlak. Toe stap hulle kuier-kuier deur die kombuis, die kleiner gesinskamer en af in die gang.
In die slaapkamer maak hulle hulself op die groot dubbelbed tuis en Nicolene se stem is baie sag toe sy na haar suster draai. “Ek is so bly julle het mekaar gekry … Julle gaan baie gelukkig wees.”
“Geluk is seker maar iets wat altyd relatief tot iets anders is, en ek dink nie geluk is vir almal dieselfde nie, maar ek glo ook nogal ons sal dit kan maak werk. Ek glo mos as ’n mens saam kan lag en ook goeie vriende vir mekaar kan wees, is dit al ’n baie goeie teken.”
Nicolene sak teen die kussings neer en Karen gaan lê langs haar. Albei is vir ’n oomblik in haar eie gedagtes versonke.
“Jy gaan jou eie huis hê … en ’n man … Dis so vreemd …” laat Nicolene ingedagte hoor. “En ek sal nie eers soms by jou kan kom eet nie.”
“Beteken dit jy kom nie weer terug nie?” Net Karen se kop draai.
“Dit hang van so baie dinge af … Op die oomblik het ek ’n goeie werk en ’n verhouding wat die meeste van die tyd nie te ingewikkeld is nie.” Daar sak weer ’n stilte tussen hulle neer.
“Dis net so ellendig moeilik om jou humor vir iemand in ’n vreemde taal te verduidelik … óf om iemand te laat verstaan wie en wat jy is as hy nie eers weet waar jy vandaan kom nie.” Nicolette lê roerloos terwyl sy praat.
“Is dit waarom jy hom genooi het? Wil jy sien of hy jou beter sal verstaan as hy sien waar jy vandaan kom?”
“Miskien … hoewel ek dit nie so beplan nie. Ek het net gedink dis ’n goeie tyd om almal te sien. Dan weet hy ten minste hoe lyk die mense van wie ek praat en as ek sê ek verlang na Elsa se kos of na die plaas, het hy ’n begrip waarvan ek praat.”
“Twee mooi vrouens in my bed! Hoe gelukkig kan ’n man net nie wees nie!”
Nicolene en Karen se koppe lig verskrik. Gerrit stap nader en sak langs Karen op die bed neer. Hy gee haar ’n lang en uitgerekte soen voordat hy sy kop oplig en laggend na Nicolene
