by mekaar en dan vou haar arms om Nicolene.
“Middag, Drika. Ek kom soek stilte en lekker kos. Hoe gaan dit met jou?”
Sonder om te antwoord, bekyk die ouer vrou haar onbeskaamd van kop tot tone voordat sy kopskuddend antwoord: “Beter as met jou. Kyk hoe bleek en maer is jy. Is jy siek?”
“Nee, ek makeer niks,” lag Nicolene.
“Ek het al gewonder of jy gaan kom groet … het gedink jy is dalk nou te grênd om ons te ken.”
“Hoe kan jy dit sê? Jy is dan deel van die familie. Ek kon net nie vroeër kom nie, want daar oorkant is dit vreeslik besig. Ek weet nie eintlik wat almal doen nie, maar ons moet gedurig êrens heen gaan. As dit nie vir ’n rok is nie, is dit vir ’n haarbestelling of vir kos.”
Die ouer vrou lag diep. “Tja … Elsa sê mevrou Lisa se senuwees is soos ’n mat se rafels en dan kom jou kêrel ook nog kuier … daaroor is haar senuwees nog meer op hol.”
Nicolene sak langs die kombuistafel neer. “Daar is niks om senuweeagtig oor te wees nie; alles sal goed gaan.”
“Gaan jy met die vreemde kêrel trou, Nicci?” Die donker oë kyk ernstig na haar.
“Nie nou al nie, Drika. Miskien eendag … Maar vertel my liewer hoe gaan dit met jou kinders. Hulle is seker almal al klaar met die skool,” verander Nicolene die onderwerp en Drika begin trots vertel van haar drie kinders se prestasies en die goeie werke wat almal gekry het.
Toe hulle al die nuus uitgeruil het, kyk Drika na die muurhorlosie. “Ek wonder waar bly die kind weer vanmiddag. Hy weet ek moet nog na sy ma toe ook gaan.”
“Werk jy nou vir hom ook?” Nicolene kyk nuuskierig na die paar veranderinge wat sy in die kombuis kan sien. Daar is ’n moderne, nuwe stoof en oond ingebou en die mure is ’n mooi oker kleur geverf. Die lang houttafel staan egter nog die hele lengte van die ruim vertrek vol.
“Ek kom drie keer ’n week skoonmaak en kosmaak en die ander twee dae gaan ek na Mevrou-hulle toe. En Saterdae en Sondae kom help ek net as hier mense is.”
“As jy haastig is, sal ek vir hom wag. Het jy kos gemaak?”
“Dis in die oond. Kyk net dat dit nou nie uitdroog nie … en sê vir hom die honde se kos is op.” Drika kyk na die enkelplek wat by die lang tafel gedek is. “Daar is genoeg kos vir jou ook.”
“Dankie … ek sal vir hom sê hy moet vir my ook gee.”
Die twee vrouens groet en toe die agterdeur toeklap, stap Nicolene nuuskierig deur die res van die groot ou huis. Om die een of ander rede het sy nog altyd gedink hierdie huis is mooier as hulle s’n, hoewel albei huise min of meer uit dieselfde tydperk dateer. Sy het nog altyd meer van die ou Kaapse boustyl gehou. Die groot, antieke houtkaste en die meeste meubels is nog in die sitkamer, maar daar is ook twee nuwe donkerbruin leerbanke wat verbasend treffend met die ander meubels saamsmelt. Op die glimmende houtvloere lê ’n verskeidenheid dik Oosterse matte asook twee zebravelle, en Lisa wonder verbaas wie vir hom die vertrek so help inrig het. Vir ’n oomblik voel sy ’n vreemde krapperigheid toe sy aan die meisie met die glansende blonde hare dink.
Sy stap verder en sien dankbaar dat die ou sestiensitplektafel steeds in die eetkamer staan. Sy het wonderlike herinneringe van etes rondom daardie tafel. Sy loer by die ruim studeerkamer in en kan sien dat daar ook ’n paar veranderinge aangebring is.
Toe sy deur al die onderste vertrekke gestap het, klim sy die breë trap op en loer by al die slaapkamers in. Almal het nuwe gordyne en nuwe beddens, behalwe die hoofslaapkamer waar die reuse-houthemelbed nog in die middel van die vertrek troon. Die nuwe gordyne is tabakkleur wat afgewissel word met swart en roomkleur. Hierdie kleure word ook in die beddeken herhaal. Daar lê ’n boek op een van die antieke bedkassies en sy tel dit ingedagte op en lees die titel, dan sit sy dit neer en gaan staan voor die venster. Dis vreemd om te dink hy woon nou alleen hier … en een van die dae gaan daar dalk ’n vreemde vrou in hierdie bekende vertrekke woon.
“Ek het gehoop jy is soos Gouelokkies – binne-in my bed!”
Die stem agter haar laat haar verskrik omswaai en haar hand gaan onwillekeurig na haar mond om die gil te keer.
“Kan jy nie klop nie?” hyg sy uitasem.
“Aan my eie slaapkamerdeur?” Sy wenkbroue lig geamuseerd terwyl hy nader stap en haar op die wang soen. “Jy het ook maar jou tyd gevat om te kom kuier,” laat hy dan beskuldigend hoor.
“As ek reg onthou, is ek nooit genóói om te kom kuier nie.”
“En van wanneer as wag jy vir uitnodigings?” Hy kyk op haar af.
“Vandat hier vreemde vrouens woon. Ek kan nie sulke kanse waag nie; netnou kry jy moeilikheid.” Haar stem is lig.
“Hier woon nie vreemde vrouens nie.”
“Maar hulle vertoef tog seker soms hier.” Nicolene begin deur toe aanstap.
“Is dít wat jy in my kamer kom doen het: na bewyse kom soek?” spot hy en sy draai vererg om.
“Vir jou inligting: ek het net kom kyk hoe jy die kamers verander het. Ek het vrede met jou harem wat jy hier aanhou.”
“Wat sou jy gesê het as jy in een vasgeloop het?”
“Ek het vir Drika hier gekry en sy het gevra dat ek vir jou moet wag om te sê sy moes na jou ma-hulle toe gaan. Ek is seker sy sou my ingelig het as hier iemand anders in die huis was. In elk geval, jou kos is besig om uit te droog.” Nicolene klim met lang treë die trap af en sien nie die glimlag waarmee Jacques haar agterna kyk nie.
4
Sondagoggend breek helder en sonnig aan en Lisa is al vroeg op om al die voorbereidings vir middagete af te rond. Sy het besluit dis ’n goeie geleentheid om ’n paar vriende en familielede oor te nooi. Almal is so besig met die laaste voorbereidings vir Kersfees en vakansie, en op die troue sal daar ook nie juis kuiertyd wees nie.
“Hoeveel mense het Ma genooi?” wil Nicolene van haar pa weet toe sy die soveelste stapel borde buitentoe dra.
Wilhelm du Toit skud sy kop. “Ek het nie ’n idee nie. Soos dit vir my lyk, het sy sommer al die trougaste genooi.” Toe beduie hy na een van die stoele onder die groot sambreel. “Kom sit eers bietjie by my … ek sien jou omtrent nie. Vertel my hoe dit met jou gaan.”
Nicolene gaan sit langs hom en kyk na die die sprankelende blou swembad voor hulle. “Dit gaan baie goed. Ek geniet my werk … ek woon lekker … hoewel ek nie weet hoe ek nou weer sal kan teruggaan nie. ’n Mens vergeet hoe lekker dit hier tussen al die bekendes is – en dan nog al hierdie goue sonskyndae ook.”
“En jou toekomsplanne?” Die donker oë kyk rustig na haar.
“Ek weet nie … Ek het nie ’n kontrak met die restaurant nie, maar ek sal seker nog ’n rukkie daar aanbly … miskien eendag my eie plekkie begin. Ek sal maar sien.”
“Beteken dit jy kom nie terug nie?”
Nicolene antwoord nie dadelik nie. En toe sy antwoord, is haar stem baie sag. “As Pa my ’n maand gelede dieselfde vraag gevra het, het ek sonder
