Cargo, ek en Pa was een aand alleen aan tafel. Mister Thompson, Behrouz of Adriaanus was dalk ook daar, maar hulle tel nie. Pa se “alleen” het byna altyd van die manskappe ingesluit. Pa se idee van “ander mense” was sy vrou of skoonfamilie.
“Ek het gedink ek’s baie hardcore en gaan Pa onder die tafel in drink,” onthou sy.
Die einde was ’n lang nag in die badkamer en toe sy uiteindelik haar bed haal, het ek haar afgeneem met ’n stuk papier waarop staan: “So lyk hardcore!”
“En dwing Pa my die volgende oggend om self die badkamermatjie te was,” sê my suster en skud haar kop.
Ons het Adriaanus eers ná brunch in die tuin ontdek waar hy tussen die varings gelê en snork het. Niemand het agtergekom hy het nooit sy slaapkamer gehaal nie.
By Klawer se garage klim ons uit om bene te rek. My suster verdwyn kleedkamers toe en ’n ou wat van die Wimpy af kom, kyk haar agterna. Hy glimlag onderlangs en suig hard aan sy strooitjie. My oë volg hom toe hy na die einste droogtehulptrok van netnou loop. Met ons afdraai by Kardoesie het sy trok ons ingehaal. Gaan hy sy seil aspris stadig na sodat hy ’n tweede kykie van Precious Cargo kan kry?
Vreemd dat twee susters wat feitlik daagliks met mekaar in verbinding is, steeds so min van mekaar weet. Ons gesels die meeste dae, maak nie saak op watter kontinente ons ons bevind nie. Dikwels begin ons saans – my tyd – oor iets stry, en hervat ons die argument wanneer ek die volgende oggend wakker word en dit aand is by haar.
Ná sy terug is, staan Precious Cargo langs die Subaru en hou ’n botteltjie water na my toe uit.
Ek beduie na die polka-dot bra straps wat by haar T-hemp uitsteek. “Ek sien jy het vir jou gaan onderklere aantrek. Gaaf. Ek is innig dankbaar.”
My suster gooi haar kop agteroor terwyl sy water drink. Flink lig sy haar top om haar bra vir my te flash. ’n Ent weg verstik die jong trokbestuurder in sy koeldrank.
Sy’s deeglik bewus van haar toeskouer. Laggend gaan Precious Cargo op haar jis voor die kar onder die skadunet sit. ’n Tevrede glimlaggie op haar bakkies.
“Besef jy dat Pa ’n wêreldkaart teen een hele lang muur van die sitkamer in Palm Springs laat bou het om vir almal te kan wys waar sy dogter gestasioneer is?”
“Ek wéét!” kruip my suster agter haar hande weg.
Pa het ’n teëlkunstenaar vir die taak gehuur. Om haar Indiaanse oorsprong te bewys, het sy haarself Two Elk Running genoem en ’n voorpant van gerygde bene, stokkies en kristalle gedra. Pa het voet by stuk gehou sy het regte Hopi-bloed, maar haar hare, met vere ingeryg, was peroksiedblond.
“Ek kan die sproete op haar tiete sien!” Adriaanus het in verwondering die kombuis ingestrompel. “Dis soos kleinvee wat op ’n heuwel wei.”
Ek het aan ’n selderystingel met maaskaas geknibbel. “Dalk is dit bosluise? Met al daai stokkies sal mens nooit weet nie. Jy moet nog net skuim om die mond, dan sê ek Pa moet jou doer agter by die palm in die tuin weens dolheid lat uitvat.”
Die hele tyd dat Two Elk Running met haar muur besig was, het Adriaanus ewe ’n kristal begin dra. Ook ’n ronde borsspeld waarop staan “Ride the Snake”. Dit het nie goed by sy pak gelyk nie.
“Haal af daai blêrrie ding,” het Pa streng gesê. “Hier word nie ge-snake ride nie! Hier word gewerk.”
“Dit verwys na The Doors, Pa. Ken Pa nie hul musiek nie? Ek moet bietjie vir Pa ‘Riders of the storm’ speel.”
Fabula het ’n geluidjie gemaak wat my laat dink het die vrou het dalk gelag, maar sy het gou weggedraai. Die verliefde Adriaanus het die borsspeld in ’n gekleurde servet toegedraai en plegtig aan die kunstenaar gaan oorhandig.
Daarna het Pa daagliks ’n rede gesoek om Adriaanus met een van die karre uit te stuur sodat die vrou met die halfkaal bolyf gewerk kon kry. “Gaan kry net vir Adriaanus weg daar by die herkouende bokooie!” sou hy skel.
Die wêreldkaart is in bruin teëltjies uitgelê, driedimensioneel met donkerblou-en-wit geglasuurde oseane. Pa se vrou was nie beïndruk deur die gewerskaf op haar dik sjampanjekleurige tapyt nie, maar uiteindelik was ons almal in verwondering. Die talentvolle Two Elk Running het, in opdrag, die plekke waar Pa al oral gewoon het, in reliëf laat uitstaan en gaatjies in die teëltjies geboor waaragter liggies gemonteer is.
Saans het ek en Pa dikwels by Adriaanus gaan sit en die liggies aan- en afgeskakel soos kinders by ’n Kersboom.
“Cardiff,” sou Pa dan vir Adriaanus met die afstandbeheerder sê. “Wat van Luxemburg? Adelaide?”
“Ek sien nie ’n vrou hierop nie, Boss?”
“Australië! Dis ’n stad in Australië!”
“Good night, everyone. I will leave you kids to it then,” het Chana goedig maar betekenisvol gesê.
“Die witkopkunstenaar het ’n veertjie op die eerste lit van elk van haar vingers getatoeëer gehad,” vertel ek my suster. “Jy kan bly wees Pa het joune nooit gesien nie, want hy sou jou beslis vir ’n veloorplanting gestuur het.”
Precious Cargo het ’n liederlike tatoeëermerk oor haar hele boarm. Elke keer wanneer ek daarvan bewus raak, voel ek om haar ’n skuinsklap te gee. Ons hang steeds buite die kar rond by die One Stop voor ons weer padvat.
“’n Tatoe is soos om jou eie stam te stig. Volgens jou ontwerp. Jy en jou lyf is gemerk deur waarin jy glo. ’n Baie menslike behoefte. Hoe jy lyk, ís jou meesterstatus. Dis hoe ander jou lees en in ’n millisekonde opsom.”
“Sal ek dit nou nie weet nie? Ja, soos vet. As jy dik is, is dit die eienskap van jou wat alles oorskadu. Mense se blik som jou lyf se proporsies en hoeveel jy weeg op nog voor hul brein enigiets anders van jou registreer. Van vet kan jy nog ontslae raak, maar met ’n tatoeëermerk sit jy opgeskeep. Sê nou maar jy glo oor twintig jaar iets anders?”
Precious Cargo sug. “Jy ooranaliseer als. G’n wonder jy sukkel met die gewone lewe nie, want jy delf en ontleed als op drieduisend maniere. Raak jy nie moeg nie? Ek gaan nie my tyd mors op moontlike kommer of spyt oor twintig jaar nie. Nou is ek hier. En ek laaik my tatoe, of jy en Ma daarvan hou of nie.”
“Lyk my jy het ’n bewonderaar.” Ek wys met my oë.
My suster en die jong man glimlag vir mekaar.
“My sister and I are doing a road trip,” waai Precious Cargo vir die boer.
Hy lig ’n blikkie Coke asof hy cheers sê. Ek sien nou eers hulle is twee. Die ander man het ’n baard soos ZZ Top met ’n pet en sonbril op. Hy help sy vriend om die toue na te gaan voordat hulle inklim en vertrek. My sus kom orent en stof haar sitvlak af.
Op die grootpad gaan ons die trok weer spoedig verby. Hulle het Rosh Pinah-nommerplate op. My suster blaas vir die jong man ’n soen en hy hang aan sy toeter. Die baardman langs hom skud net sy kop en lag.
Verby Garies begin ek gaap. Die son blink op die teer. Ons praat nou nonsens net om my wakker te hou. Ek trek af om bietjie te strek. Dit is byna skemer en my suster haal haar sonbril van haar kop af, maak die kattebak oop en soek deur haar bagasie langs die kluis vir iets warmers om aan te trek.
“Ek
