knikte: “Je zou denken dat hij zijn lessen inmiddels wel geleerd zou hebben. We hebben haar net zo hard nodig als de bewakers.”
Suki ging op haar mat zitten en veegde wat denkbeeldige aarde weg: “Nou, het duurde niet lang voordat hij haar boos maakte. Ik wed dat hij iets zei over dat ze naar alcohol rook.” Ze draaide zich om en keek Kamui woedend aan toen ze gedempt gelach van hem hoorde komen. Ze pakte een kam die Kyoko haar had gegeven, gooide hem naar hem en raakte hem op zijn hoofd: “Ik dacht dat je sliep!”
Sennin lachte om de twee terwijl hij naar de deur liep, “Goodnight Suki ... Kamui.”
Toya stond buiten de hut. Hij was vergeten dat Kyoko naar alcohol rook. Hij hoefde hun dus niet te vertellen wat er werkelijk is gebeurd, hoewel het leuk zou zijn om Shinbe in de problemen te brengen met Suki. Hij grijnsde. Ze zou zo boos op hem zijn dat ze hem de volgende eeuw zou verslaan.
Toya sprong in de boom en lachte bij de gedachte dat Suki Shinbe een klap gaf, wetende dat zijn broer nooit een vinger zou uitsteken om haar tegen te houden.
Hoofdstuk 5 “Gevaarlijke jaloezie”
Kyoko voelde zich ellendig. Het enige waar ze aan kon denken waren Shinbe en Toya en die stomme kus. Ze lag klaarwakker onder de zachte dekens en bedacht hoe ze ooit door één van hen gekust zou willen worden. Eén daarvan was Shinbe, de wellustige bewaker die flirtte met elke vrouw waarmee hij in contact kwam. Hij had waarschijnlijk meer vrouwen gehad dan ze op haar handen kon tellen, maar alleen al de gedachte aan zijn kus deed haar flauwvallen.
De andere was Toya, die tegen haar schreeuwde om kleine dingen en probeerde altijd de baas te zijn bij elke beweging die ze maakte. Toch kon hij soms zo lief zijn. Ze konden het allebei. Ze sloeg haar hoofd tegen het kussen en zuchtte. Het was vreemd hoe ze altijd alleen aan Toya dacht voordat ze ging slapen, maar al een tijdje waren de gedachten langzaam aan het veranderen in Shinbe. Shinbe ... Ze viel in slaap terwijl ze weer over hem droomde.
*****
Shinbe werd midden in de nacht onder het zweet wakker, alweer een droom. Hij huiverde toen hij opstond. Waarom moest hij aan haar blijven denken? Ze dreef hem over de rand. Hij keek om zich heen en zorgde ervoor dat Suki en Kamui nog sliepen. Hij glipte als een geest door de kamer, verliet de hut en haalde diep adem terwijl hij naar de lucht keek. Op dat moment merkte hij dat Toya op hem neerkeek vanaf de onderste takken van de boom recht voor de hut.
“Wat?” Shinbe wilde op dit moment geen nieuwe confrontatie, maar de manier waarop Toya hem aankeek was gewoon irritant.
Toya snoof de lucht op en gromde, toen hij Shinbe's opwinding voelde, “wat ben je aan het doen, bewaker?”
Shinbe boog zijn hoofd en legde zijn vingers tegen zijn slaap alsof hij hoofdpijn kreeg, hoewel dat onmogelijk was voor een onsterfelijke. “Ik ga een nachtelijke wandeling maken, niet dat het je iets aangaat.”
Toya gromde weer en sprong van zijn zitplaats boven Sennin ‘s hut. Hij liep om Shinbe heen alsof hij zijn prooi achtervolgde. “Ik weet zeker dat je dat gaat doen,” Toya bleef hem omcirkelen.
Shinbe keek vanuit zijn ooghoeken naar hem, een verveelde uitdrukking op zijn gezicht, maar mentaal klaar voor Toya om toe te slaan. “Ik weet niet wat je bedoelt, Toya. Maar als je het niet erg vindt, is het echt niet nodig dat je mijn hand vasthoudt.”
Toya stopte met zijn intimiderende rondjes en verscheen zo snel recht voor Shinbe dat het een briesje veroorzaakte. “Blijf uit de buurt van Kyoko, hoor je me? Als ik er een minuut over nadenk, je hebt haar aangeraakt ...” Hij trok zijn arm langs zijn zij en liet één van de twee dolken in zijn handpalm vormen terwijl hij zijn blik vernauwde naar de andere bewaker, “ik zal geen twee keer nadenken over moord jij, broer of niet.”
Shinbe kon Toya's hardhandigheid niet uitstaan: “Ja, ik begrijp het. Nu, als je het niet erg vindt.”
Toya ging opzij en liet Shinbe passeren. ‘Ik vertrouw die bewaker niet,’ dacht Toya bij zichzelf.
Shinbe liep het bos in. Het maakte hem niet uit waar hij heen ging. Hij wilde gewoon zo ver mogelijk weg van Toya's wetende ogen. Ja, hij wist dat Toya hem zou vermoorden als hij erachter zou komen wat hij deed, maar hij zou in ieder geval als een gelukkige man sterven. Hij zuchtte en keek omhoog in de met sterren gevulde nacht, ‘Aw, Kyoko. Waarom moest je weg? Verdomme Toya.’ Hij zwaaide zijn staf voor zich uit en gromde. “Verdomme.”
Shinbe liep door zonder van plan in de buurt van het heiligdom te komen, maar daar kwam hij toch terecht. Hij stond aan de rand van de open plek, wetende dat hij daar niet zou moeten zijn. Toya volgde waarschijnlijk. Hij keek zelfbewust om zich heen, op zoek naar tekenen van zijn opvliegende broer. Toen hij hem nergens bespeurde, begaf hij zich langzaam naar het meisjesbeeld.
Hij stond voor het standbeeld, kijkend naar het beeld van Kyoko uit het verleden, dagdromen, en hoorde nooit de voetstappen die achter hem kwamen.
“Wat denk je dat je hier doet, bewaker?” Riep Toya op een lage toon van achteren. Shinbe schrok zo erg dat hij zijn evenwicht verloor en bijna in de armen van het meisje viel, als Toya hem niet bij de arm had gegrepen.
“Toya, je moet echt ophouden met mensen te besluipen,” zei Shinbe grommend terwijl hij Toya's hand afschudde.
“Ik zei je uit de buurt van Kyoko te blijven. Ik weet niet wat er in dat hoofd van je omgaat, maar als ik je een beetje verstand moet geven, zal ik dat doen,” Toya's ogen fonkelden waanzinnig van woede bij de gedachte aan zijn broer, die gevoelens koesterde voor Kyoko. Niet in dit leven, niet als hij er iets mee te maken had.
Shinbe had genoeg van Toya's dreigementen. Hij knapte gewoon. “Wel verdomme!” Hij zwaaide zijn staf naar Toya, die opzij sprong. “Je hebt een miljoen kansen gehad met Kyoko, maar je hebt er altijd voor gekozen om je ogen ervoor te sluiten. Wil je haar nu vertellen met wie ze kan zijn? Wie kan ze kussen?” Hij lachte, maar het klonk boos. “Dat gaat niet gebeuren, Toya. Jij verliest.” Shinbe schudde zijn hoofd en hield zijn staf in evenwicht, klaar voor de naderende razernij. Hij wist precies waartoe Toya in staat was, maar hij was het beu om achteruit te gaan.
Toya staarde Shinbe geschokt aan. Hij kon niet bewegen. Hij wist dat hij de tweelingdolken niet kon gebruiken ... als hij dat deed, zou hij zijn broer vermoorden. Zijn ogen begonnen gesmolten zilver te bloeden toen ze zich samenknepen naar zijn broer: “Wat zei je net? Zeg je nu dat ‘je’ Kyoko wilt?” Toya gromde terwijl hij eraan toevoegde: “Je bent niets anders dan een wellustige bewaker. Kyoko zou je nooit willen hebben!” Hij deed een uitval naar Shinbe.
Shinbe ontweek Toya's zwaai en hield voet bij stuk: “Denk je dat ze je nog steeds zou willen, terwijl je alleen maar probeert haar te beheersen en te doen alsof je niets om haar gevoelens geeft?” Hij ontweek nog één van Toya's slagen en lachte. “Je wordt langzaam ...” zijn stem werd donkerder, “of heb ik een zenuw geraakt?”
Toya stond naar Shinbe te staren. Waarom hij de tweelingdolken niet tevoorschijn riep, wist hij niet. Maar hij wilde Shinbe's bloed vergieten, wanhopig graag. Daar had hij geen mes voor nodig. ”Je hebt niet het recht om te praten over wat ik doe,” Toya's toon was dodelijk toen hij zijn hoofd liet zakken, zijn pony overschaduwde de rode tint die naar binnen kroop met het zilver dat zijn irissen had overgenomen.
Shinbe trok een wenkbrauw op naar Toya. “Ha, dus ik raakte een gevoelige snaar. Hoe interessant. De zilveren bewaker heeft wel gevoelens ... hij voelt voor zijn priesteres. Maar je hebt niet het recht Kyoko te vertellen met wie ze mag kussen. Zoals ze al zei, ze heeft tenslotte geen vriendje. Dus, zoals ik het zie, is ze
