kleding in dromen?’
Kyoko was plotseling klaarwakker. Langzaam opende ze amper één oog om verward te staren naar de blauwgrijze trenchcoat waarmee haar handen waren verstrengeld. En zij ... schoot omhoog als een raket en sloeg met een plof zijn arm weg. En hij, hij ... kreunde en rolde op zijn rug.
Kyoko was in paniek en keek van links naar rechts om zich heen. Niemand anders was hier en dit was zeker geen droom. Shinbe lag op haar mat te slapen. Ze moest nadenken. Wat, wat was er aan de hand? Ze staarde hem verstijfd aan.
‘Het was maar een droom, toch? Hou jezelf in bedwang Kyoko.’ Ze dacht na. ‘Waar was Toya? Suki? Kamui? Kaen? Waar was iedereen gebleven?’
Ze sprong bijna uit haar vel toen Shinbe kreunde in zijn slaap en zijn handen in zijn trenchcoat stopte. Toen ze was opgesprongen, had ze de deken meegenomen. Kyoko knipperde met zijn ogen en bloosde toen schuldbewust. ‘Hij had het koud.’ Zij had het ook koud nu ze stond. Ze herinnerde zich het gevoel alsof ze af en toe bevroor terwijl ze probeerde te slapen.
Was hij daarom naast haar gaan liggen? Om haar warm te houden? Haar blos werd dieper. ‘Aww, dat was zo lief,’ ze schudde haar hoofd heen en weer. ‘Nee nee nee! Waar denk ik aan? Niet lief, niet lief,’ zuchtte ze en glimlachte zachtjes naar hem. ‘Ik geef het op.’
Ze bukte zich langzaam, voorzichtig greep ze de deken vast en bevroor toen hij zich plotseling in zijn slaap bewoog. Ze deed een stap achteruit, wachtend om te zien of hij wakker zou worden. Dat deed hij niet. Dus gooide ze snel de deken over zijn slaapvorm, pakte haar tas en rende toen als een gek naar de deur.
Shinbe opende één oog terwijl hij haar zag terugtrekken. Toen ze eenmaal uit het zicht was, lachte hij inwendig: ‘Nog een gelukkige redding.’ Toen fronste hij zijn wenkbrauwen en vroeg hij zich af waarom hij geen handafdruk op zijn wang had ... of een barst in zijn schedel. Hij stond langzaam op, telde tot tien en volgde toen om te zien waar Kyoko was gebleven.
Eenmaal buiten leunde Kyoko tegen een nabijgelegen boom en realiseerde zich dat ze waarschijnlijk in bed had moeten blijven. Haar hart bonsde en haar hele lichaam deed pijn. Ze bukte zich om haar benen te masseren. Ze herinnerde zich dat ze gisteravond met Tasuki had gedanst nadat ze van het met drank gedrenkte fruit had gegeten, maar het voelde meer alsof ze door een vrachtwagen was aangereden. Een lekker warm bad in de warmwaterbronnen zou de spierkrampen verlichten.
Ze maakte opnieuw een mentale notitie om nooit meer fruit te eten op een feestje. Toen schoot haar een gedachte te binnen. Toya zal de geur van Shinbe op haar kleding opmerken. Aha! Het laatste wat ze wilde was Shinbe in de problemen brengen terwijl hij niets deed. Ze strompelde weg van de hut, kreunend van de aanhoudende kater, maar vastbesloten om niet alleen haar pijn weg te wassen, maar ook haar kleding.
*****
Toya gromde diep achter in zijn keel terwijl hij het dorp overzag waar ze waren gekomen. Hij beet op zijn tanden, wetende dat ze te laat waren. Het dorp lag in puin. Het leek erop dat wat ze de laatste tijd ook deden, ze altijd een stap achter Hyakuhei en zijn demonen stonden. Hij fronste en doorzocht het dorp naar overlevenden.
‘Er moet hier een stuk van de talisman verborgen zijn geweest, anders had hij niet de moeite genomen om het hele dorp te vernietigen.’ Toya's gouden ogen werden donker van bezorgdheid.
“We moeten ze helpen,” zei Suki zacht terwijl ze het dorp binnenliep met Kamui aan haar zijde. Ze bukte zich om naar een huilend kind te kijken dat daar verloren en alleen leek te zitten.
Even sloot Toya zijn ogen voor het bekende tafereel terwijl zijn bloed kookte. Hij wist dat Hyakuhei bijna elk stuk van de talisman in zijn bezit had en het kon hem niet schelen wie hij pijn deed om de rest ervan te krijgen. Hyakuhei had tenslotte zelfs zijn eigen broer vermoord. Nu probeerden de bewakers Kyoko te beschermen tegen dezelfde moordenaar.
Als Hyakuhei erin zou slagen alle stukjes van het kristal te verzamelen, zou hij in staat zijn in Kyoko's wereld in te breken en vele demonen met zich mee te nemen. Dat konden ze niet laten gebeuren. Hij voelde een koude rilling langs zijn ruggengraat lopen en wist dat er iets mis was.
‘Kyoko,’ echode het woord als een waarschuwing in zijn hoofd.
“Jullie twee, blijf hier en help. Ik moet nu bij Kyoko gaan kijken!” Schreeuwde Toya terwijl hij zich haastte in de richting waar ze vandaan kwamen. Hij wist dat er iets niet klopte ... hij voelde het tot in zijn ziel. Hij had haar nooit zonder zijn bescherming moeten achterlaten, niet met Hyakuhei's demon zo dichtbij. Hij kon de angst om de andere helft van zijn hart te verliezen niet van zich afschudden.
“Ik laat hem je niet aanraken,” zwoer Toya in zijn halsstarrige race om Kyoko te bereiken, voordat het gevaar dat deed.
Hoofdstuk 3 “Kus van jaloezie”
Kyoko vertrok in de richting van de hete bron. Ze was moe, pijnlijk en kon niet wachten om gewoon te kunnen ontspannen in stomend water. Ze struikelde over een steen en vroeg zich af of het weken zou duren om haar evenwicht terug te krijgen na slechts één keer dronken te zijn geweest.
‘Verdomme... Jeetje, nu klink ik net als Toya,’ zei ze giechelend tegen zichzelf.
Shinbe volgde stilletjes en gluurde zoals zo vaak vanachter de bomen. Hij moest de lach onderdrukken die hem dreigde te ontsnappen toen hij de opmerking hoorde dat ze als Toya klonk. Het was geweldig om te ontdekken dat hij niet de enige in de groep was die complete gesprekken met zichzelf voerde. Als hij gek was, dan vormden ze een geweldig stel. Hij bleef ver genoeg achter om haar enige afstand tussen hen te laten winnen.
Toen ze eindelijk bij de afgelegen hete bron kwam, rommelde Kyoko in haar tas. Toen ze vond wat ze nodig had, schikte ze haar bad spullen aan de kant van het water. Ze kleedde zich snel uit en liet haar pijnlijke lichaam in het stomende water glijden. “Oohh, dit voelt zo goed.” Ze sloot haar ogen en wreef over haar benen, in een poging de beklemming te verminderen die maar langzaam weggingen. Eindelijk tevreden lag ze weer in het water en helemaal ontspannen.
Shinbe leunde tegen een boom terwijl hij gefascineerd toekeek op haar dagelijkse ritueel. Ze was gracieus en puur ... hij voelde zich ineens weer schuldig voor zijn daden. Hij draaide zijn rug naar het toneel en legde een hand op zijn hart waar de pijn leek te versterken.
Hij zou hier niet moeten zijn ... hij was geen goede man. Ze zou hem gaan haten als ze besefte wat hij haar had aangedaan. Hij fronste zijn wenkbrauwen toen het gewicht op zijn borst zoveel zwaarder werd. Maar toch kon hij de verleiding niet weerstaan om zich om te draaien en verlangend te staren. Hij zuchtte verlangend terwijl hij haar in het water zag zinken.
‘Dit is zoveel beter dan het kleine bad thuis in de moderne wereld,’ verbrak Kyoko de stilte terwijl ze om zich heen keek. Het was eigenlijk meer een verborgen zwembad. Deze plek was zo vredig en afgelegen. Bomen en kleine struiken omringden de hete bron en gaven haar absolute privacy. ‘De stenen richel aan de ene kant zou leuk zijn om te zonnebaden,’ dacht ze willekeurig met een glimlach. Ze neuriede tevreden terwijl ze op het water dreef.
Nadat ze een moment in het water had gedobberd, besloot ze dat ze maar beter door kon gaan met het reinigingsgedeelte. Ze schuimde haar haar in en dook toen onder water om te spoelen, met een golf van water kwam ze weer omhoog, alleen om meer spul op haar haar te doen en het opnieuw te doen. Voordat ze er uitstapte, nam ze de tijd om haar kleren schoon te schrobben, in de hoop dat de zon ze snel zou drogen.
Shinbe sloop dichterbij en keek aandachtig toe vanuit een veilige struik op ongeveer drie meter afstand. Hij nam de rondingen van haar lichaam in zich op. God, ze was mooi ... als een godin die uit de lente komt.
