Shinbe zag zilveren highlights in Toya's gouden ogen springen en liet snel zijn arm los. Met vaste stem zei hij: “Als ik jou was, zou ik dat nog niet doen, tenzij je van de smaak van vloer houdt.” Hij verborg zijn grijns toen hij Toya's herinnering aan de temmende spreuk voelde.
Toya wierp zijn broer een sombere blik toe voordat hij de deur de rug toekeerde en mompelde: ‘Ze zou beter moeten weten dan in die vorm te komen om mee te beginnen.’ Plotseling kromp hij ineen terwijl hij zijn hoofd vasthield op de plek waar Suki hem net de hersens had ingeslagen met haar moordenaarswapen toen ze achter hem de deur uitstapte.
“Auw, waar was dat in godsnaam voor?” Toya keek haar boos aan.
Suki stond op en wierp hem een blik van ‘weet je waar dat voor was’. “Wees niet zo overbezorgd,” ze keek hem boos aan, wetende dat hij haar nooit pijn zou doen. “Kyoko vertelde me wat er gisteravond is gebeurd.”
Shinbe voelde zijn leven voor zijn ogen voorbijgaan. Hij stopte met ademen, wachtend op Toya om hem te doden.
Suki vervolgde: “Haar vrienden, aan de andere kant van het hart van de tijd, namen haar mee naar een bijeenkomst waar alcohol was,” ze pauzeerde voor effect, “ze dronk niets. In plaats daarvan at ze veel fruit, alleen om er vervolgens achter te komen dat het gedrenkt was in zeer sterke alcohol,” trilden haar lippen. “Maar toen was ze al dronken.”
Toya gromde en draaide zich om, begon naar binnen te gaan en tegen haar te schreeuwen om haar domheid, maar kreeg opnieuw een verdovende klap van Suki.
“Laat haar met rust, ze is gewoon weer gaan slapen. En ik denk niet dat ze vandaag ergens heen zal kunnen. Dus ik stel voor dat we haar hier laten om te rusten. We kunnen de kristallen talisman wel een dag zonder haar zoeken.”
Ze draaide zich om en keek naar Shinbe, zich afvragend waarom hij zich zo vreemd gedroeg. Meestal had hij haar voor de middag minstens tien keer proberen te betasten. “Shinbe, hoe gaat het vanmorgen met je?” Ze stapte dichterbij en staarde omhoog in zijn bleke gezicht en zag dat zijn ogen overdreven helder waren.
Shinbe kwam weer tot leven toen hij merkte dat Suki dicht bij zijn gezicht was. Hij deed snel een stap achteruit en toen drong het tot hem door wat ze had gezegd. Hij slaakte een zachte zucht en schudde zijn hoofd, “eigenlijk Suki, nee, ik voel me zelf niet zo goed.” Hij hoefde ook niet te doen alsof, want hoe gestoord hij ook was sinds gisteravond, hij had echt het gevoel dat hij gek werd.
Toya trok zijn neus op tegen zijn broer: “Ja, je ziet er echt niet uit. Misschien moeten we je hier achterlaten om op Kyoko te passen.” Toen kneep hij zijn ogen tot spleetjes naar de amethist bewaker. “Maar als je haar aanraakt, zal ze het me vertellen.” In de wetenschap dat zijn waarschuwing luid en duidelijk was gehoord, wendde Toya zich weer tot Suki. “Wil jij Kamui gaan halen, of moet ik dat doen?” Vroeg hij, niet echt willend om haar wapen weer op zijn hoofd te voelen.
Suki haalde zijn schouders op, “ik zal hem halen. Jij,” ze duwde haar vinger in zijn borst, “blijf hier buiten.”
Shinbe stikte in zijn lach terwijl hij probeerde te bedenken dat hij ziek was. Hoe heeft hij dit ooit voor elkaar gekregen? Als bewaker zelf, zou Toya moeten weten dat bewakers niet ziek worden ... hij had er tenminste nooit één gekend. Toch ... het idee om bij Kyoko te blijven, de hele dag alleen met haar te zijn ... nou, die verleiding was gewoon te groot.
Shinbe zag Toya naar Suki's rug staren terwijl ze Kamui ging halen, maar hij bleef buiten. Binnen een paar minuten voegde Kaen zich bij hen en gluurde door de deur naar Kyoko. Shinbe wist dat Kaen op Kamui zou letten als ze in de problemen zouden komen. Als bewakers onder elkaar had hij zijn jongere broer vaak geplaagd.
Shinbe keek naar de groep tot ze uit het zicht waren. Hij voelde zijn lichaam en geest voor het eerst de hele ochtend ontspannen. Met een zucht draaide hij zich om en ging terug naar de hut waar Kyoko sliep.
Kyoko bewoog zich half slaperig, haar gedachten dwaalden af naar de avond ervoor. Terug naar het feest, in een poging om de weinige tijd die ze in haar wereld had door te brengen met Tasuki. Ze miste hem echt omdat deze wereld zoveel van haar tijd in beslag nam. Ze was zo op hem gefocust dat ze niet eens besefte dat het fruit vol alcohol zat totdat het te laat was. Ze pruilde en vroeg zich af of Tasuki het al die tijd geweten had.
Ze herinnerde zich niet veel van het terugkeren naar de maagdenschrijn, of hier naar de hut trouwens. Ze herinnerde zich een deel van de droom die ze had gehad, hoewel ... Shinbe. Kyoko gleed in en uit de slaap, haar gedachten gingen door alsof het ze niet kon schelen of ze wakker was of niet.
Ze had Shinbe altijd leuk gevonden omdat hij van hun kleine groepje de leukste van de bewakers was om in de buurt te zijn. En hij kon haar altijd aan het lachen maken zelfs zonder het te proberen. Hij was echter niet het type man dat genoegen zou nemen met slechts één vrouw. Hij had duidelijk problemen. Maar de laatste tijd begon ze hem in een ander licht te zien.
Kyoko wiebelde in haar slaap. Het was gewoon niet eerlijk. Ze hield heel veel van Toya, maar hij gaf haar zelden een sprankje gevoelens terug. Nu was Shinbe daarentegen een ander verhaal. Als Toya tegen haar schreeuwde om kleine dingen, leek Shinbe altijd te proberen haar zich beter te laten voelen.
Het was bijna alsof hoe slechter Toya handelde, hoe liever Shinbe zou worden, maar hij deed alsof het niets anders was dan vriendschap. Soms vroeg ze zich af hoe het met hem ging, en dat was waarschijnlijk de oorzaak van de dromen die ze van hem begon te krijgen. Tot gisteravond waren haar dromen binnen de grenzen van gezond verstand gebleven. De droom van afgelopen nacht was helemaal uit de hand gelopen.
Ze wist dat Toya op zijn eigen manier van haar hield en waarschijnlijk zelfs voor haar zou sterven, maar hij weigerde haar zijn ware gevoelens te tonen. Ze wist dat hij zo gemakkelijk boos werd, en de baas spelen over haar was gewoon zijn manier om te verbergen dat hij om haar gaf. Soms verborg hij zijn gevoelens zo goed, dat ze hem bijna geloofde. Toch merkte ze dat ze de twee mannen vergeleek. Ze was altijd in de buurt van Shinbe en Toya, en beide bewakers hadden hun goede en slechte punten.
Als ze droomde dat Toya haar kuste, was het altijd zacht en lief, maar soms werd het verhit. Bij Shinbe was het altijd anders. Heel anders. Ze dacht aan zichzelf als een vrouw toen ze over Shinbe droomde. In die dromen kuste hij haar op onvoorstelbare plaatsen en deed hij dingen met haar lichaam waarvan ze nooit had gedacht dat ze zo goed zouden voelen.
Ze zuchtte in haar slaap. Maar het waren maar dromen ... Kyoko rolde zich op tot een bal en huiverde bij de herinnering aan de droom van afgelopen nacht. Haar lichaam trilde onder het zijne terwijl hij waanzinnig hartstochtelijke liefde met haar bedreef ... ze jammerde bij de herinnering. Als ze zo over Shinbe droomde, kreeg ze bijna het gevoel dat ze Toya bedroog.
‘Nee!’ Zei ze tegen haar geest, ‘Toya is nooit mijn vriendje geweest. Daarom heb ik er geen, en zolang het in mijn gedachten is, kan ik alles denken wat ik wil ... ook in mijn dromen.’
De droom was zo stimulerend geweest dat ze het gevoel had dat ze zou smelten als ze wakker werd. Toen ze hem daar tegen de muur zag zitten, alsof er niets was gebeurd, bevestigde dat het maar een droom was. Wat ging er in haar hoofd om? Ze moest grip krijgen. Shinbe zou nooit van een onervaren, klein meisje zoals zijzelf kunnen houden. Hij was duidelijk een man van de wereld, die in één nacht waarschijnlijk meer vrouwen had veroverd dan ze op beide handen kon tellen. Ze kneep haar ogen dicht en weigerde aan iets anders te denken.
Shinbe was ontspannen en kalm teruggekomen in de hut ... totdat zijn ogen op haar slapende lichaam vielen. Zijn hele lichaam werd stil en hij stond daar een paar minuten naar haar te kijken. Hij zag haar rillend op de dunne mat liggen. Waarom had ze de deken die hij gisteravond over haar heen had gelegd niet over
