onder haar handpalm en de hitte schoot haar arm omhoog. Haar geschrokken smaragdgroene ogen gingen snel naar de zijne en sloten zich af met zijn amethist-blik.
Hij zag hoe de blos zich over haar wangen verspreidde toen hun ogen elkaar ontmoetten en verwonderde zich erover, terwijl hij zijn eigen vlees voelde warmen waar haar zachte hand hem aanraakte. “Kyoko, alles goed met je?” Hij zag haar zwak knikken terwijl ze weer naar de handdoek keek en die voorzichtig verwijderde om te zien of het bloeden was gestopt. Toen ze zag dat het was gebeurd, ging ze de lap natmaken zodat ze de rest van het bloed van hem kon afvegen.
Shinbe keek naar beneden en dacht bij zichzelf: ‘Geen wonder dat het bloeden is gestopt, al het bloed is naar een andere bestemming gestroomd.’ Hij zuchtte, onderdrukte zijn gedachten toen ze terugkwam en over hem heen bukte, en hem een blik gaf over haar blote borsten. Zijn donker wordende amethist blik schoot terug naar haar gezicht. Hij wist dat ze kleren aan moest trekken als hij zijn waardigheid wilde behouden.
Kyoko veegde langzaam het bloed van zijn huid en zorgde ervoor dat hij heel, heel zachtaardig deed toen ze hem haar naam met een hese, gespannen stem hoorde zeggen. Ze stopte haar bewegingen en hief haar gezicht op naar het zijne. Maar door de manier waarop ze leunde, bevond ze zich slechts enkele centimeters van zijn gezicht. Zijn ogen gloeiden bijna en hij leek op dat moment zoveel groter dan het leven. Haar focus zakte langzaam naar zijn lippen toen geen van beiden een woord zei.
Shinbe zag hoe haar lippen van elkaar gingen en zijn lichaam bewoog met een eigen wil terwijl hij de afstand tussen hen overbrugde. Hij streek met zijn lippen over de hare in een vederlichte kus die slechts de stilte voor de storm was ... zijn adem verwarmde haar wang. Toen sloeg een brullende waas van rood en zwart tegen hem aan terwijl de pijn door zijn wond schoot die net was begonnen te genezen.
Shinbe werd naar achteren getrokken en tegen de grond geslagen door een zeer woedende Toya, die nu boven hem stond en met één van zijn twee dolken recht op zijn keel wees.
“Wat denk je dat je aan het doen bent om Kyoko te zoenen, klootzak?” Schreeuwde Toya, trillend van woede. De aanblik van Shinbe die Kyoko kuste, stond voor altijd op zijn netvlies gebrand. “Ik heb haar onder uw hoede gelaten en u besluit haar te betasten?” Riep hij woedend.
Shinbe's amethistogen werden donkerpaars.
Kyoko schoof tussen hen in, haar rug naar Shinbe alsof ze hem beschermde. Ze keek Toya boos aan en zei: “Waag het niet!” Ze stak haar handen uit in een beschermend gebaar. “Het is niet wat je denkt, Toya.”
Toya liet zijn dolk grommend zakken, “Oh ja, waarom ben je dan in godsnaam naakt?” Zijn zilveren ogen vielen op haar blote huid om zijn punt duidelijk te maken.
Kyoko's wereld stortte in en ze wist gewoon dat de goden erom lachten toen ze op haar plaats bevroor. Plots voelde ze de bries over haar blote huid en voelde ze Toya's ogen haar huid net zo snel verwarmen. Ze liet haar armen langs haar lichaam vallen en zocht haar kleding op, ze zag dat ze nu droog waren en niet ver weg op de rots lagen.
Ze keek weer naar Toya en siste: “Ik werd aangevallen en Shinbe heeft mijn leven gered. Ik hielp hem omdat hij gewond was doordat hij mij beschermde, en wat dan nog? Ik kuste hem, niks bijzonders. Het was een bedankje!” Ze probeerde zich een weg te banen tussen hen uit en naar haar kleren toe, maar veranderde van gedachten toen Toya de dolk opnieuw op Shinbe's keel wees.
“Je vroeg haar om een kus als beloning voor het redden van haar? Jij verdomde viezerik!” Toya gromde naar buiten, nu nog woedender op de bewaker. Toen greep hij met een snelle ruk Kyoko's arm, trok haar achter zich en uit het zicht van zijn broer.
Shinbe's ogen flitsten van woede over Toya's behandeling van Kyoko. “Doe het mes weg, Toya,” Shinbe's woorden begonnen ijskoud te worden toen hij opstond en zijn broek afveegde, zijn borst nog steeds bloot … niemand had hem ooit een lafaard genoemd.
Kyoko haastte zich terug en glipte weer tussen de broers. Haar borst raakte per ongeluk Toya's borstkas op hetzelfde moment dat haar rug de hete huid van Shinbe schampte omdat ze midden in een dreigende stap dichter naar elkaar toe waren. Haar wenkbrauw begon te trillen.
“Ik heb hem gekust. Hij heeft er niet om gevraagd. Nu gaan jullie allebei weg zodat ik me kan aankleden.” Ze keek op, zocht Toya's zilveren blik en verzachtte haar stem bijna smekend: “Dit is al erg genoeg zonder het erger te maken.”
Ze voelde Shinbe terugdeinzen en zonder zich om te draaien om te kijken, wist ze dat hij zich aan het aankleden was. Ze kon het geritsel van het materiaal horen terwijl hij het met schokkende bewegingen aantrok. Omdat ze beter wist dan zich om te draaien en te kijken, hield ze haar ogen op Toya gericht, wachtend om te zien of hij nog meer neigingen had om Shinbe te verwonden. Ze zuchtte bijna van opluchting toen ze Shinbe's terugtrekkende voetstappen hoorde toen hij die kant van de bron verliet.
Toya schonk geen aandacht aan het vertrek van Shinbe. Op dat moment staarde hij nog steeds verward in Kyoko's ogen. ‘Ze kuste Shinbe? Waarom?’ Ze stak haar hand uit om zijn arm aan te raken, maar hij draaide zich snel om en deed een stap bij haar vandaan, met zijn rug naar haar toe.
“Kleed je aan, maar ik laat je niet meer alleen. Ik blijf tot je klaar bent om te vertrekken,” de toon in zijn stem hield nog steeds woede vast.
Kyoko snoof en liep snel naar haar kleren en haastte zich erin. Toen ze zich eindelijk had aangekleed, draaide ze zich om en zag zijn stijve rug en liep langs hem heen, klaar om terug te keren naar de hut toen hij zijn hand uitstak, haar bij de arm greep en haar naar hem toe trok.
Toya wilde gewoon weten waarom. Waarom zou ze Shinbe zo kussen? Zijn donkere pony viel naar voren en schermde zijn gouden ogen voor haar af. “Waarom kuste je hem?” Fluisterde hij. Zijn haar zwaaide in de gestage bries, waardoor de zilveren highlights aantrekkelijk glinsterden.
Kyoko fronste haar wenkbrauwen, niet wetend hoe zij moest reageren. In werkelijkheid had ze het misschien gewoon gewild, maar dat kon ze niet tegen hem zeggen.
Ze zuchtte: “Ik dacht niet na, dus ... ik weet echt niet waarom.” Ze sloeg haar ogen neer. Dat was in ieder geval de waarheid.
Toya voelde met haar antwoord angst in zijn hart kruipen. Hij hief zijn hoofd weer op en keek haar recht aan, terwijl hij haar blik naar de zijne trok. “Kyoko, je hebt nog nooit geprobeerd me te kussen ... op die manier,” gromde hij zonder na te denken.
Kyoko's ogen schoten omhoog naar hem omdat hij haar op de plek had gezet, en ze schreeuwde terug naar hem: “Je doet nooit alsof je wilt dat ik dat doe! Trouwens, ik heb geen vriendje, dus ik ben vrij om iedereen te kussen die ik wil, toch?” Ze rukte haar arm uit zijn greep, negeerde zijn gegrom om haar antwoord en ze liep langs hem heen en vroeg zich af waarom het hem ineens kon schelen.
Kyoko staarde naar de grond terwijl ze naar de hut liep. Toya maakte haar woedend. Hoe durft hij boos op haar of Shinbe te worden voor het kussen? Wat ging het hem eigenlijk aan? Hij gaf niet om haar. Hij hield van niemand, dus wat maakte het uit wie ze kuste? Ze gooide de deur van de hut open en plofte in gedachten verzonken op haar slaapzak.
Toya stampte haar achterna. “Ik kan je maar beter Shinbe nooit meer zien kussen!” Gromde hij terwijl hij tegenover haar aan de andere kant van de kamer ging zitten en met zijn rug tegen de muur leunde.
Kyoko staarde hem woedend aan terwijl haar geest precies in zich opnam wat hij zojuist had gezegd, of meer zoals bevolen. ‘Hoe durft hij,’ haar smaragdgroene ogen begonnen vonken te schieten.
“Ik zal kussen, wie ik wil, wanneer ik wil!” Daarmee stond Kyoko boos op, rolde haar slaapzak op, pakte haar rugzak en liep naar de deur.
Toya
