– диде.
Каһир, тилгәнне котыртып, канат очыннан һавага күтәрде. Кош, аның күзенә карап, ярсу ысылдарга кереште. Каһир аны, киң селтәнеп, култыкса аркылы күлгә томырды, тик кош, бер канатын гына җилпи-җилпи, ярга очып җитәргә көч тапты.
Каһир кызны култыксага кысты.
– Синең өчен аттым. Күпме кеше тидерә алмады! Авыл- да ирләр беткән!.. Яулык ябып кына йөриселәре бар. Пешмәгәннәр!
– Әле ярый аттың. Юкса белмәс идем.
– Нәрсәне?
– Миһербансыз икәнеңне. Өйләнгәч, хатының белән ничек торырсың икән?
– Анысы инде, Кәүсәрия, синең кайгың түгел.
– Менә үзең дә әйтәсең, Каһир абый… Йөрмә дим, йөрмә, йөрмә…
– Миһербансыз, дисең инде. Өйләнсәм, хатынның кайгысы ул итмәм.
Кәүсәрия дәшмәде, Каһир култыксадан кулын алуга, күпердән алга атлады, тик Каһир аның чиләгеннән тотып өлгерде, җибәрмәде. Кыз әле генә Каһир канат очыннан күтәргән яралы тилгән хәлендә калгандай булды.
– Беләсеңме ник? – диде Каһир. – Менә ник… Берәү күр- ше авылдан кыз урлаган. Атын җан-фәрманга куалый. Арттан куа чыкмагайлары дип шикләнә. Аты сөрлегеп куя моның. Арба төбендәге мылтыгының түтәсен капшап: «Раз!» – ди бу. Ярты юлны җилдереп узгач, ат тагын сөрлегә. Егет, бу юлы мылтыгын суырып ук чыгарып: «Ике!» – дип куя. Кайтып җиттек дигәндә генә, аты тагын сөрлегә. «Өч!» – ди егет һәм атны атып та ега. Кәләш елый башлый, син мәрхәмәтсез, шәфкатьсез кеше икәнсең, синең белән ничек торырмын, харап булды газиз башкайларым, янәмәсе. «Раз!» – ди егет, аңа карап… Шуннан бирле торалар, ди. Хатыны беркайчан да иренә «Ике!» дип әйттермәгән.
Кыз ярты йөзен каплаган яулыгы читеннән сөзеп кенә тагын аңа карап алды:
– Тилгәнне атуың «Бер!» диюең булдымыни? «Өч!» дигәнче түзәсең бар иде.
– Бүген чык әле, – диде Каһир.
– Тилгәннәрдән куркам.
– Сезнең тирәдә күренгән һәр тилгәнне шушы хәл көтәр.
– Үзеңне дәме?
– Мин үлгәндә, тырнагымда чебеш булыр.
Кәүсәриянең горур карашын күтәрә алмыйча, Каһирның чиләкне тоткан кулы бушап, түбән салынып төште. Ул аны, кая куярга белмичә, чалбар кесәсенә тыкты.
– Йөрмә! – диде кыз һәм күпердән минем якка юнәлде.
– Әх, Кәүсәрия! Үкенмәссеңме соң?
– Абау-у-у… – дип сузды Кәүсәрия, аңа таба борылып. – Кыланасың дисәм… күзең, күзең әллә нинди, Каһир абый.
– Пешерәме әллә?
– Туңдыра. Боз белән бер!
Кыз күкрәгендәге толымын аркасына кайтарып салды – чулпылары чылтырады. Ул сукмакка төште, аның тирән күзендә якты чаткы – яшен чаткысы уйнаклап алды. Каһир, җәһәт-җәһәт басып, күперчектән кире чыгып китте, җирне күк күкрәве түгел, бәлки аның аяк басулары дөбердәтте шикелле.
– Боз, ә? Боз! Ә мин уттан ким дөрләмәм әле! – диде ул, таш баскычка җиткәч борылып.
Кыз, авыз эченнән генә көлә-көлә, тегермәнгә таба сузылган
