ташлаган:
– Ул сезнең акчагызны гына яратты! Җаны-тәне белән ул минеке иде!
– Тиле! – дип шаулашкан төркем. – Шашкан бу! Ни сөйли?! Оялмый да!
– Ул мине генә яратты! – дип кабатлаган хатын. – Ышанмасагыз, әнә безнең уртак улыбыз! Кумасагыз да, китәм мин. Табибның тере дәвамы барында ниемә сезнең таш сыныгыз!
Чынлап та, чаптырып килгән барабыздан табибка ике тамчы су кебек охшаган егет сикереп төшкән.
– Аһ!!! – дигәннәр барысы да, чәчләренә ябышып. – Нинди хурлык!
Киңәшмә яңадан җыелган да һәйкәлне шушы хатынга, дөресрәге, анага багышларга булган.
Мәнле әкият, кызым. Шулай да сәнгать кирәк. Ул безнең рухи дөньябызны баета. Рухы гарип адәмгә планетаның киләчәге дә, икмәге дә, баласы да кирәкмәс иде.
– И-и, синең белән сүз көрәштергән мин тиле! – диде кызы, зур җиңелүеннән гарьләнгән сыман. – Тотармын да рәсем училищесына гариза бирермен.
– Син сәләтсез, кызым. Көчеңне юкка-барга әрәм итмә.
– Нәрсә соң ул сәләт? Ходайбирдин фатихасымы? Әни шулай ди. Алар институтындагы Ходайбирдин фамилияле профессор әнинең җитәкчесе икән. Әнием Кадрия апага: «Диссертациямне Ходайбирдин фатихасы белән якласам, Ходай биргәнгә кияүгә димләр идегез, теге өтеккә үч итеп», – ди. Өтек дигәне ул син инде, әти. «Ләйләнең дә фамилиясен Ходайбирдинага үзгәртер идем», – ди.
– Нәрсә ди? – Җаббаров эсселе-суыклы булып китте. Кемдер эссе су китереп сипкәннән соң салкын су томырдымыни… – Кызым-бәгърем, – диде ул, ялынып-ялварып. – Тыңлама әниеңне, зинһар, ата-баба йоласына төкермә, акыллы бул. Кияүгә чыккач фамилия алыштыру – бер мәсьәлә. Ә болай… Синең үз атаң бар, синнән беркайчан да йөз чөерми ул, сине ярата. Теләсә, әнкәң исемен дә үзгәртсен, яме! Әгәр инде ирексезли башлыйлар икән, миңа күчен. Дөрес, сакалым агарганчы, шәт, мин дә өйләнермен инде. Сиңа бик әйбәт дус булырлык апаңны алып кайтырмын. Ялгызлык та туйдыра бит, кызым, ялгызлык та туйдыра. Сез дуслашырсыз аның белән, әлбәттә, дуслашырсыз.
– Өйләнмә, әти, кирәкми! Ул хатының – әнигә, ә Ходайбирдин сиңа охшаса, мин кая барырмын? Тәгәрәп үләрменме?
– Ул бик ягымлы кеше, кызым. Аз сүзле, оялчан, иң мөһиме, күңелеңне аңлый. – Җаббаров нишләптер тагын Әлфияне уйлады. – Аны күрсәң, син үзең үк, өйлән, диярсең әле.
– Картмы ул, яшьме? Модныймы?
– Яшь. Модадамыни хикмәт, кызым!
– Син, әти, кибетче хатынга өйлән. Джинсым туза, яңасы кирәк. Велюрдан костюм да тектерер идем. Әнинең дә диссертациясен яклау көненә яңа күлмәге юк.
Җаббаров исәп-хисап белән төгәл яшәргә өйрәнә башлаган кызы өчен бер яктан куана, икенче яктан дөньяга җиңел каравына көенә дә иде. Хәзер әйт әле, өйрәтмә диген, ул сиңа бише белән җавап кайтарачак. Әнисе дә талашырга оста иде. Алма агачыннан ерак тәгәрәмидер, күрәсең. Икесе дә Җаббаровны кызганмыйча камчы белән суктыралар. Ләкин ул, ни генә булса да, кызын үз ягына аударырга тиеш.
– Ярар, әти. Кибетчегә өйлән диюем
