тибрәндереп, җил исеп үткәндәй булды.
– Рәхмәт, – диде ул әкрен генә.
– Күзләреңне ач инде!
– Рамил, синме? Килдеңме?
Җаббаров бу исемне ишетмәс өчен колакларына мамык тыгардай булды.
– Юк, Рамил монда юк.
Әлфия, куркынып, күзләрен ачты.
«Нигә сиңа Рамил? Без икәүләшеп бер төенгә төйнәлдек. Аның сүтү әмәлен өченче кеше түгел, үзебез табарга тиеш», – дип ачынып уйлады Әнәс.
– Әлфия, акыллым!
Әнәснең теленнән язгы тамчы күк гаҗәеп матур сүз тамгач, яшь ханымның хәтта сулышы кысылды.
– Син нишләдең? Яланөс, зәмһәрир суыкта, син нишләдең?
– Тукта әле, Әнәс, өстәлдә дару бар иде, алып бир әле шуны.
Җаббаров чынаяк төбенә су салып дару эретте дә ханымның кулына тоттырды.
– Мә, Әлфия. Эч тә яшермичә генә сөйлә!
– Авыз тутырып сөйләрлек нәрсә булды соң әле, Әнәс? Мин курыктым, сине аю ашамаса гына ярар иде, дип курыктым.
– Шаяртасың бит.
– Еларга мәллә, Әнәс?
– Җырың белән минем күңелне елаттың инде.
Әлфия, чайпалдырып, чынаяктагы суын түкте. Аның куллары калтырый иде. Ул кыяфәтеннән бик-бик тартына, үзе белән бергә туган горурлыгы – көчсез, мескен чагын ят күзләрдән яшерергә тели иде.
– Кызыкай, каян алдың ул моңны? – диде Җаббаров, аны бу халәтеннән чыгарырга тырышып.
– Миндә әллә нинди сагыш бар шул, – диде Әлфия әкрен генә һәм күзләрен йомды. – Сагынам мин, тик нәрсәне сагынуымны үзем дә белмим. Туганчы ук югалткан нәрсәләр табылмый, күрәсең.
– Нәрсәләр югалткан идең соң?
– Әгәр шуны белсәң икән! Алан уртасына салынган йортта яшисем килә минем. Иремә әйткән идем, көлде генә. Юк-барга акча әрәм иткәнче, шәһәрдә менә дигән фатир аласың, ди. Ә мин хыялланам, алан уртасындагы йорт хыялым булып яши. Нарат бүрәнәдән булсын ул. Янында, бер дә курыкмыйча, төлке малайлары чабышсын, түбәсендә тиеннәр сикерешсен…
– Әүвәл терел син, – диде Әнәс, аның өчен шатланып. – Хыялы исән кеше тиз савыга, аңа өмет дәва булып, чир-мазардан аралап ала. Казанга кайту белән, мин сине иң әйбәт врачларга күрсәтермен.
– Кирәкми, – диде ханым. Беравык тыныч кына ятканнан соң: – Бар инде, егетләр янына чык син, Әнәс, – диде.
– Әйе, әйе, – диде Җаббаров, кабаланып, һәм, соңга калган кеше сыман, ишеккә ташланды.
Нур белән Ирек һаман тышта таптана, икесе дә сүзсез, икесе дә боек иде.
– Егетләр! – диде Әнәс, аларны бераз дәртләндерергә теләп. – Сәяхәт дәвам итә!
– Киресенчә, түгәрәкләнә, – диде Нур һәм, иелеп, учына кар йомарлады. – Кайтыр якны уйлашыйк, Әнәс.
– Әйе, әйе, – дип җөпләде Ирек тә. – Кичекмәстән юлга чыгыйк!
– Ничек була инде бу, егетләр? Әлфияне өч-дүрт көнсез урыныннан кузгатырга ярамый ич! Ул авырый!
– Авырый, имеш! Кем аркасында? – Нур учында эрегән
