ул! Һич ялгансыз аның бу уй-теләге. Монда тамчы да күпертү юк.
– Ярар, Әнәс. Төзе йортыңны. Тәрәзә капкачларын челтәрләп эшлә. Диварларга келәмнәр асма, яме. Идәннәрен дә буяма. Сулышка иркен булсын.
Әлфия шулай диде дә куллары белән йөзен томалады. Аннары:
– Куркам, алай да кызыңнан куркам! – диде.
– Ләйләдәнме? Тапкан куркыр кеше. Сабый ич ул!
– Хәзерге заман яшьләре мәрхәмәтсез, – диде Әлфия, һаман да ачынып. – Аларга синең җаның пүчтәк кенә. Нишләп шундый каты бәгырьле токым яралган икән? Тормыш рәхәтенә чыдашалмау галәмәтеме? Май бастымы йөрәкләрне?
– Син йөз ел яшәгән аксакал сыман, Әлфия. Йә, юкка борчылма. Яшьләр белән дә аңлашып була. Үзең дә яшь кеше ләбаса! Син миңа өздереп кенә җавап бирмәдең ич әле.
Әлфия һич көтмәгәндә күңел серен ачып салды:
– Шәрифҗан агайдан мин Рамилгә хәлемне хәбәр итүен үтендем. Адресны бирдем, стансадан телеграмма суксын дип! Ирем вокзалга төшәр, каршы алыр. Бәлки, без бөтенләй җылы якларга күчеп китәрбез.
– Ирең? – Әнәс исәпләп өлгермәгән томанлы яклар да бар икән! Салыначак йортта Рамилгә дигән аерым бүлмә юк ич! Рамил шәүлә генә, юк бит ул, юк!
Мунчасын өлгертеп, каравылчы да керде.
– Ну эссе дә эссе, минем мунча да эссе! Җыен, балам, миллек ләүкәдә. Яртысы каен, яртысы яшь кычыткан. Каен катыш кычыткан миллегенең дәвасын белмисез әле сез, шайтан балалары! Зур ләгәндә ылыс суы, анысы үзе бер сихәт.
Әлфия, карусыз гына карт кушканнарны тыңлап, мунчага китте. Ә Җаббаровны һаман да баягы уйлар камчылый иде. Нигә Рамил? Нигә кирәк ул?
Каравылчы карт, Әлфияне мунчага җибәргәч, Әнәскә:
– Нәстә авыз-борының җимердең? – дип эндәште. – Баш чатныймы?
– Йөрәк, агай.
– Ә-ә, эчкәнеңне йөрәк суырган алайса.
– Ул эчкәннәр парланып очты инде, монда бүтәне әле.
– Хәзер мәтрүшкәләр салып чәй кайнатам. Урмандагы кичләрнең самавырдан башка яме юк!
– Агай, син шулай япа-ялгыз яшисеңме инде?
– Кем әйтә?
– Карчыгың кайда соң?
– Милүн агачым бар минем, олан, карчыгым гына юк. Карчыкларны чәчеп үстерсәләр, әллә кайчан парлы булыр идем.
– Авылда да юкмыни?
– Юк шул. Миңа ошаганнары юк.
– Сиңа да мәхәббәт кирәк, ә?
– Кирәк, олан…
– Вакытында сине күрмичә, соңыннан гына эзләп тапса, бик кызганыч икән ул, агай, йөрәкне парә-парә телә икән.
Мунчадан Әлфия бөтенләй үзгәреп кайткан сыман тоелды Әнәскә. Күзләре көлә, йөзе сөенеч белән балкый.
Урманчы карт:
– Мине көтмәгез, оланнар, чәй эчегез, кич утырыгыз. Юынырмын да, ләүкәгә тунымны җәеп, ятып йоклармын. Белмисез шул, яшьләр, җылы мунчада төн кунуның рәхәтен! – дип сөйләнә-сөйләнә чыгып киткәч, ханым, куанычын яшермичә:
– Менә
