дә марш! Урманымны каралтасыз! – диде.
Җаббаров әйләнеп өйгә кергәндә, Әлфия, урыныннан торып, бөтен гәүдәсе белән тәрәзәгә капланган иде.
– Егетләр китә, берүк үпкәләмәсен, Казанда очрашырбыз, диләр.
– Син дә кит, Әнәс! – Яшь ханым маңгае белән пыялага төртелде. – Кит, калма. Бәлки, үзеңне бурычлы саныйсыңдыр? Мин түләү сорамыйм.
– Сарылма салкын тәрәзәгә! – диде Җаббаров, аның иңбашына кагылып. – Әллә елыйсыңмы?
– Күз яшьләрен тыеп булса икән!..
Әлфияне ул сак кына күтәреп караватка утырткач:
– Сөрт яшьләреңне, елак! – диде. – Рамилең, сиңа өйләнгәндә, әтисеннән киңәш сорамаган, ахры. Элекке заманнарда улы өчен кәләшне әтисе сайлаган. Юк-барга еламаучы, уңган, тәртипле кызлар күзәткән төпле әтиләр. Әбинең кияүгә бару кыйссасын сөйлимме? Тыңлыйсыңмы? Беркөнне минем бабай, ул чакта гайрәтле яшь егет, өйләнергә уйлый. Әтисе белән өй тирәли читән үрәләр икән болар. Бабайның талчыбыгы сына да сына, ди. «Тукта әле, улым, – дигән әтисе. – Кулыңнан эш киткән бит синең. Кулларыңны шайтан әфсенләмәгәндер бит?» – «Юк, әти, әллә нәрсә, эч поша», – дигән бабай. «Әһә, яшь чакта эч пошса начар, улым», – дигән әтисе һәм, ат җигеп, кырыктартмачы кыяфәтендә күрше авылга киткән. Бара икән бу Садикау урамыннан, кычкыра икән: «Матур-матур кызларга тартмаларымда җетедән-җете мүлин җепләрем, алка-беләзекләрем, исле сабыннарым бар! Бирәм. Сатам, сатам! Ызба чүбенә сатам! Күпме ызба чүбе чыгарсагыз, шулхәтле бүләк алырсыз…»
Менә бер капкадан ләгән тулы чүп күтәргән чибәр генә туташ чыга. «Ай чүбе дә ай чүбе», – дип мактый икән кырыктартмачы. «Ничә көнлек инде бу, кызым?» – «Атналар буе җыештырмаган идем, бабай», – дип, үзенә тиешле бүләкне эләктереп йөгерә кыз.
Калган йортлардан да чаба-чаба чүп ташыйлар икән. Чүт кенә күмеп куймыйлар моны. Менә соңгы капкадан оялып кына бер кыз чыга да кырыктартмачы янына килә. Сылукайның уч төбендә өч кенә бөртек чүп икән. «И бабай, – дигән кыз, – ызбамны һәр көнне җыештыра идем шул. Син инде миңа бүләк тә бирмәссең». – «Сөбханалла! – дип, битен сыпырган бабай. – Сөбханалла, машалла! Улыма уңган кыз тапмыйча атымны борыйм дигәндә генә, тәки очрады, ә! Тартмамда калган бар нәрсәм синеке, кызым!»
Атын бар көченә чаптырып кайткан да бу, яучы да җибәргән…
– Ә без Рамил белән училищеның соңгы курсында танышкан идек.
– Ул да рәсем белән мавыктымы?
– Әйе, берара мавыкты шул. Аннан соң таланты юклыгын аңлады да ташлады. Ихтыяр көче зур аңарда. Башка өлкәдә файдалырак булырмын, диде.
«Ә ишекләр мәсьәләсе?» – димәкче иде Җаббаров, әйтсә, Әлфиянең ярасына учлап тоз гына сибәр иде. Аның ирендә Җаббаровның ни эше бар! Хан сарайлары тышлатмыймы шунда!
– Йокла син, Әлфия.
– Йокым качты, Әнәс. Ышанмыйм бит мин.
– Нәрсәгә?
– Синең белән икәүдән-икәү генә утырабыз, ә дөнья шундый тыныч, шундый тыныч, әйтерсең оҗмахка эләккәнбез. Бары шәм генә җитми. Әз генә яктылык кирәк.
– Хәзер, сукыр лампаны кабызабыз, шәмнәреңне сугып ега ул.
Әнәс мич каршындагы сукыр лампага
