сапраўды, – падумаў Хмара, – Шапавалаў-малодшы змушае зацiкавiцца: што за грошы былi ў нябожчыка? А менавiта семсот долараў значылiся ў пратаколе вопiсу рэчаў пацярпелага. А на гэта нiхто, акрамя сына, увагi не звярнуў».
– Ты хочаш сказаць, што Iван Мiкалаевiч не мог мець пры сабе столькi валюты? – паспрабаваў удакладнiць лейтэнант.
– Я ведаю бацьку, – сказаў, як адсек, Шапавалаў-малодшы. – Пяць-дзесяць баксаў яшчэ мог трымаць пры сабе, толькi не семсот! Неяк адвалiў мне сотню, дык суправаджаў да самай хаты, у кожным прахожым бачыў рабаўнiка.
Гаварыў Шапавалаў пераканаўча, але ж факт заставаўся фактам: ягоны бацька меў пры сабе немалыя грошы. Цяпер прыйдзецца шукаць адказ i на гэтае пытанне. І зноў лейтэнант узгадаў Галiну Александровiч, ён iнтуiтыўна адчуў, што каханка Шапавалава можа патлумачыць i наяўнасць у нябожчыка валюты.
– Ты ўпэўнены, што менавiта Александровiч прызначыла Iвану Мiкалаевiчу сустрэчу?
– Да iншай не пабег бы…
– Але ж яны разышлiся, – вёў сваё Хмара, – у Александровiч новы ўхажор, i твой бацька не так даўно надаваў яму кухталёў. Табе нешта вядома пра таго чалавека?
– Пра бойку чую ўпершыню, ведаю, што Галiна… – Шапавалаў нечакана папярхнуўся. – Галiна Вiктараўна i бацька разышлiся, а пра заляцаннi гэтай жанчыны пагаварыце з цёткай Марусяй, стрыечнай бацькавай сястрой, яны – даўнiя сяброўкi.
8
Спецыфiчны пах чыгуначных шпалаў i машыннага масла непрыемна заказытаў у носе яшчэ задоўга да таго, як Хмара спусцiўся ў метро. Ён толькi наблiзiўся да вентыляцыйнай шахты, а пах смалы i дзёгцю iмгненна ўзбудзiў памяць, нагадаў дзяцiнства, той час, калi ён з сябрамi, Iванам i Валеркам, «партызанiлi».
Называлася гэта «рабiць налёт на чыгунку». Калi шэнцiла набыць пораху, штукавалi ўзрыўпакеты i клалi iх на блiскучую паверхню чыгуначных рэек. Можна ўявiць, якiя выбухi бударажылi наваколле, асаблiва ўпрыцемках. Здаралася, метраў сто стракаталi «кулямётныя чэргi» пад радасныя крыкi падрыўнiкоў, якiя хавалiся ў недалёкiх кустах. Iхняе партызанства скончылася даволi хутка i, канечне, не без слёз. «Кулямётнымi чэргамi», якiя стракаталi пад коламi цягнiкоў спярша зацiкавiлiся машынiсты, а потым i мiлiцыя.
Злавiлi «падрыўнiкоў», як кажуць, на гарачым, у той самы момант, калi яны з кiшэнямi, набiтымi ўзрыўпакетамi, «мiнiравалi» чыгунку на паваротцы. На гэтым месцы, па iх разуменнi, пасля ўзрываў цягнiк сыходзiць з рэльсаў, а значыць, заданне выканана. Абранага месца не мянялi i гэтым спрасцiлi задачу няголенага шыракатварага мiлiцыянера, якi, зацiснуўшы ў зубах цыгарэту, скалiўся дзвюм маладзенькiм дзяўчаткам з чырвонымi павязкамi на руках. Сяржант загадаў злоўленым «дыверсантам» легчы на шпалы тварамi ўнiз i сашчапiць пальцы на патылiцы. Дружыннiцы рагаталi, смяяўся i мiлiцыянер, якi паабяцаў правучыць прайдзiсветаў.
– Мы iх судзiць не будзем, – нечакана падвёў выснову мiлiцыянер. – Навошта? Яны – дыверсанты, шпiёны, а калi так, то могуць выпадкова ўзарвацца на сваiх мiнах цi трапiць пад колы цягнiка…
Праз колькi хвiлiн прасмаленая дзёгцем шпала, да якой прылiп лоб малога Хмары,
