yaşayan yuvanın yanında oturmuşdu. Roni daha da qəzəbləndi, axı bu onun tülküləriydi. Bala tülkülər yazda dünyaya gələndən onlara göz qoyurdu. İndi tülkülər böyümüşdülər, amma hələ də balacalar kimi vurnuxurdular. Atılıb-düşür, bir-birini dişləyir, mağaranın ağzında diyirlənirdilər, Birksə oturub onlara baxırdı. Kürəyi ona sarı otursa da, qızın onun arxasında durduğunu hiss edib geri çevrilmədən qışqırdı:
– Sənə nə lazımdır, quldur qızı?
– Mənə o lazımdır ki, – Roni cavab verdi, – sən mənim tülkülərimi dinc qoyub meşəmdən gedəsən.
Birk ayağa qalxıb ona tərəf gəldi.
– Sənin tülkülərin!.. Sənin meşən!.. Tülkülər heç kimin deyil, başa düşdün? Özləri də sənin meşəndə yox, tülkü meşəsində yaşayırlar. Bu həm də canavarların, ayıların, sığınların, vəhşi atların, yapalaqların, bayquşların, qumruların, qırğıların, ququ quşlarının, tırtılların, hörümçəklərin, qarışqaların meşəsidir…
– Mən bu meşədə yaşayan bütün heyvanları tanıyıram, – Roni dedi. – Burada boş-boş danışıb mənə ağıl öyrətmək lazım deyil.
– Deməli, sən onu da bilirsən ki, meşə həm də boz cırtdanlara, qəzəbli drudlara, qulyabanılara, trollara3 məxsusdur…
– Budur, sənə deyirəm: ya məndən yaxşı bildiyin bir şeydən danış, ya da dilini dinc qoy.
– Bu mənim də meşəmdir. Həm də sənindir, quldur qızı. Bəli, həm də səninkidir. Ancaq onu yalnız özününkü sayırsansa, onda mənim ilk dəfə düşündüyümdən də axmaqsan.
O, qıza baxdı, onun mavi gözləri nifrətdən qaraldı. İndi o, qıza nifrət edirdi, bu, aydın idi, Roni də buna sevinirdi. Qoy qızın haqqında ağlına gələni fikirləşsin, o isə oğlanı bir daha görməmək üçün evə qayıdacaq.
– Mən meşəni tülkülərlə də, ququ quşlarıyla da, hörümçəklərlə də bölüşdürməyə hazıram, bircə səninlə bölüşmək istəmirəm! – deyə qışqırıb qaçdı.
Birdən gördü ki, ağacların arasıyla duman sürünür. O, yerdən boz lopalar şəklində qalxıb ətrafı bürüyürdü. Günəş birdən yox oldu, suyun qızılı parıltısı söndü. Nə bir qaya göründü, nə də bir cığır. Ancaq Roni qorxmadı. Hətta ən qatı dumanda belə Mattisin qəsrinə gedən yolu tapıb özünü evə Lovisa Qurd mahnısını oxumazdan əvvəl çatdıra bilərdi. Bəs Birk necə olacaq? Söz yox ki, o, Borkanın meşəsində bütün yolları, cığırları tanıyır, amma Mattisin meşəsində aza da bilər. Nolar, sabahısı gün gələnə, duman seyrələnə kimi ən yaxşısı tülkülərin yanında qalmasıdır. Birdən oğlanın səsini eşitdi:
– Roni!
Gör ha! Ona “quldur qızı” desə də, adı yadındaymış.
O, yenə də qışqırdı:
– Roni!
– Hə, nədir, – qız da cavabında qışqırdı. O artıq qıza çatmışdı.
– Bu duman nəsə məni qorxudur, – dedi.
– Aydındır, qorxursan ki, quldur yuvana gedən yolu tapmayasan. Onda tülkülərlə birlikdə yuvada gecələməli olacaqsan. Axı sən hər şeyi hamıyla bölmək istəyirsən.
Birk güldü:
– Yaman acıdilsən ha, quldur qızı! Mattisin qalasına gedən yolu sən məndən asan taparsan. Olarmı biz meşədən çıxana kimi sənin gödəkcənin ətəyindən yapışım?
– İstəyə bax da! Əlbəttə, olmaz, – Roni cavab verdi və bir dəfə oğlanı ölümdən xilas etdiyi dəri qayışı açıb bir ucunu ona uzatdı.
– Bircə mənə yaxın gəlməyəsən ha! Aydındır?
– Yaxşı, ay yazıq.
Beləcə yola düşdülər. Duman onları hər yandan dövrəyə almışdı. Roni əmr etdiyi kimi bir-birindən dartılmış qayış qədər aralıda dinməzcə gedirdilər. Əsas məsələ cığırı itirməmək idi: bircə səhv addım atsan, azacaqdın – Roni bunu bilir, ancaq qorxmurdu.
Cığırı əlləri, ayaqlarıyla yoxlaya-yoxlaya tapırdı; daşlar, ağac gövdələri, kollar yol işarələri kimi köməyinə çatırdı. Yavaş-yavaş gedirdi, onsuz da qəsrə Lovisa Qurd mahnısını oxumazdan əvvəl çatacaqdı. Bir də axı nədən qorxmalıydı ki?
Bununla belə, heç yerdə bundan qəribə meşə görməmişdi. Roniyə elə gəldi ki, burada bütün həyat donmuş, sönmüşdür və birdən özünü pis hiss etdi. Doğrudanmı bu onun beş barmağı kimi tanıdığı, ürəkdən sevdiyi meşədir? Niyə bu gün bura belə sakit və qorxuludur? Bu duman pərdəsinin arxasında nə gizlənir? Hiss edirdi ki, orada naməlum və təhlükəli bir şey var, amma nə olduğunu anlamır, bu da onu qorxudurdu.
“Tezliklə evə çatacağam, – deyə özünü sakitləşdirmək üçün fikirləşirdi, – tezliklə yatağıma uzanıb Lovisanın Qurd nəğməsini oxumasına qulaq asacağam”.
Amma bu fikir nədənsə Roniyə rahatlıq vermirdi. Qorxusu get-gedə artırdı, axırda onu elə vahimə basdı ki, ömründə belə qorxuya düşməmişdi. İstədi Birki səsləsin, amma elə asta, güclə eşidiləcək səslə çağırdı ki, ürəyi düşdü.
“Yoxsa dəlimi olacağam, – düşündü, – doğrudanmı axırım çatıb?”
Bu zaman duman içindən asta, incə səslər eşidildi. Bu səslər get-gedə gözəl bir mahnıya çevrildi. Roni heç vaxt bu mahnıya oxşar bir şey eşitməmişdi. Sehrli mahnı meşəni bir andaca məftunedici musiqiylə doldurdu. Onun qorxusu keçdi, sakitləşdi, bir dəqiqənin sehriylə donub-qaldı. Deyəsən, onu məftun edən çoxsəsli xor idi. Bəli, o hiss edirdi ki, naməlum müğənnilər onu öz yanlarına çağırır, onun dumandan keçib onlara tərəf qaçmasını istəyirlər.
Bu qeyri-adi mahnı getdikcə daha ucadan eşidilir, Roninin ürəyi elə şirin-şirin titrəyirdi ki, onu evdə gözlədikləri, Lovisanın Qurd mahnısını oxumağa hazırlaşdığı lap yadından çıxdı. Hər şeyi unutdu, indi bircə istəyi bu idi ki, onu duman içindən səsləyənlərin yanına getsin.
– Gəlirəm, gəlirəm… – Roni qışqırıb cığırdan çıxdı.
Amma kənara bir neçə addım atmamış Birk qayışı elə bərk dartdı ki, qızı yıxdı.
– Hara gedirsən? – əcaib səslə bağırdı. – Yeraltı cin-şəyatinin yanına getsən, axırın çatacaq. Özün bilirsən!
Bəli, qız yer altında yaşayan cin-şəyatin haqqında eşitmişdi. Bilirdi ki, bu məxluqlar öz qaranlıq məskənlərindən
