кулына ачкыч алып тотты, аны кире кесәсенә тыгып куйды, кабат алды, егеткә карады. Саубуллашып китә башлагач, Фәнирә кисәк кенә борылды да инәлеп егеткә дәште:
– Ирек… Мин бүген бүлмәдә үзем генә… Керәсеңме?
– Инга…
– Туганнарына китте… Шура да кайтмый…
Карашы сүлпәнләнгән, күзләрен аска төшергән, ничектер боегып, мескенләнеп калган кызга карагач, егет аны жәлләде. Аннары… үзе кулга кереп торган малдан кайсы егет баш тартсын инде! Ул керсә дә керде, кермәсә дә керде дигәндәй, кыз үзе чакыргач, үтенечен кире кага алмады. Бу егетлек тә булмас иде. Ярата иде ул бу кызны, шайтан алгыры! Белә-белә бөләбез, дигән шикелле, аяклары үзеннән-үзе кызга таба якынлашты… Ул үзенең бу кызга ияләшүен, ташларга жәл икәнен аңлады. «Әллә үзенең чегәннеке кебек үткен, зәһәр күзләре белән сихерләде инде. Ахыры хәерле булсын», – диде егет эченнән генә…
…Шимбә көн. Ирекнең кибеткә барып килергә иде исәбе – беренче катка төште. Вахтёр янындагы тартмага күз ташлады, почта карады, анда хат бар иде. Маркасыз зәңгәр конверт. Шунда ук почеркыннан аның Фәнирәдән икәнен белде һәм ачты. Уңга яткырыбрак русча язылган записка килеп чыкты: «Ирек, кадерлем, исәнме! Ирек, мин үтенеп сорыйм: бүген, 9.IХ. көнне, миңа килүеңне. Ирек, син миңа ачуланма, мин сиңа бөтенесен дә аңлатырмын. Унбер сәгатькә хәтле көтәм. Әгәр килмәсәң… Фая».
Ирек ниятләгән җиренә – Декабристлар урамындагы канцелярия товарлары кибетенә китте. Әле ябык икән, бераз көтәргә туры килде. Бер таныш егет очрады, сөйләшеп тордылар. Кибет ачылгач, язу-сызу әсбаплары алды. Аннан чыккач, берьюлы «Фукерман»га сугылды – тамак ялгады. Кайтышлый, Фәнирәләр тәрәзәсенә күз салды – кеше күренмәде.
Бүлмәсендә укып утырды, бер егет белән гәп корды, аннары кыз янына юл алды.
Коридорга керүгә, бүлмә ишеге ачылып китте, һәм, русча дәртле җыр көйләп, Фәнирә килеп чыкты. Егетне күргәч, ишеген ачкан килеш катып калды. Ирек елмайды, бераз карашып торганнан соң исәнләште һәм мактап куйды:
– Бик яхшы җырлыйсың.
Кыз, аңына килеп, мин хәзер киенеп чыгам, диде дә кире кереп китте. Ирек бүлмәдә бер егет һәм Шура барын күреп калды. Өстәлдә шешә дә кукраеп утыра иде. Урамга чыкты, көтә башлады. Нигәдер кәефе кырылды. Хатына караганда, Фәнирәнең аңа ниндидер җитди сүз әйтәсе бар кебек иде. Берәр төрле күңелсезлек килеп чыккандыр, дип тә уйларга мөмкин иде. Ирек шулай гөман кылды да. Бөтен эшен ташлап (сессиягә әзерләнәсе бар, җизнәсе хастаханәдә ята, аның хәлен белергә кирәк иде) килде. Ә ул җырлап йөри. Бер дә кәефе төшенке түгел, бәлагә тарыган кешегә дә охшамаган.
Кыз чыкты. Өстендә яз-көз кия торган пальто, кара чәчләрен күпертеп, матур итеп тараган, бизәнгән: сөрмә тарткан, иреннәре кып-кызыл, затлы хушбуй исе аңкып тора. Бераз дәшми бардылар.
– Хәлләрең ничек? – дип сорады Фәнирә.
– Әйбәт, – диде кулларын кесәсенә тыгып барган Ирек.
Аның өстендә костюм гына икәнне күреп, кыз:
– Салкын түгелме? – дип сорады. – Нигә плащ кимәдең?
– Болай да
