olmalıyıq. Səbrlə, təmkinlə hər işin öhdəsindən gəlməliyik.
Hər bir millətin yaxşısı da var, pisi də. Sanki onunla çoxdan tanış idim. Çox savadlı və ağıllı qadın idi. Mənə ürək-dirək verir, hər şeyin yaxşı olacağına inandırırdı. Bir xeyli söhbət etdikdən sonra evinə getdi.
Mən elə bil yenidən doğulmuşdum, məndə sanki bir inam, bir iradə baş qaldırmışdı. Balamın sağalacağına inanırdım. Biz həmişə mən də, yoldaşım da xeyirxah olmuşuq. Ələlxüsus da yoldaşım heç kimin malına gözünü dikməyən insandır, əlindən həmişə yaxşılıq gələr. Həmişə kasıba, yetimə əl tutar. Ailələrində də hamı ondan məsləhət alır, onsuz bir iş görmürlər. İndi düşünürəm ki, belə bir insan, hamının problemini həll edən indi özü həlli tapılmayan bir problemlə üzləşmişdi.
Deyirlər Allah həmişə sevdiyi bəndəsini sınağa çəkər. Bu da bizim üçün bir sınaq idi…
Hər gün yemək hazırlayıb balamın yanına gedirdim. İndi gündüz özüm gedirdim. Deyirdim qoy günorta Vüqar bir saat yatsın. Yol çox uzaq idi. Çox vaxt maşınsız gedirdik. Piyada yol isə çox uzaq idi. Sonra trolleybusa minib, 9 nömrəli xəstəxananın yanında düşürdük. Yolu tanımaq çox çətin olmadı. Bir neçə dəfə yoldaşımla gedəndən sonra özüm tək getməyə başladım. Trolleybusa bizim ölkədə sovet dövründə minmişdik. İndi bizdə trolleybuslar yığışdırılıb.
Oktaybr ayının 22-si idi. Bu gün bizim ailə ildönümüzün 25 illiyi idi. Demək olarki, gümüş toyumuzdur. Əslində kimin yadına düşür ki. Balam bu xəstə halı ilə səhər mənə mesaj yazdı.
– Ana mənim təbriklərimi qəbul elə.
– Ana qurban mənimçün əsl təbrik sənin sağalmağın olacaq.
– Bilirəm ana, indi hər ikiniz ancaq mənim sağalmağımı düşünürsünüz.
– Hə, ana qurban, doğrudur. Bizim xoşbəxtçiliyimiz də, hər şeyimiz indi səndən asılıdır qızım. Sən özündə iradə tapıb qalib gəlməlisən.
– Ana, axşam ata ilə gələcəksiniz?
– Əlbəttə.
Axşam yoldaşımla balamızın yanına getdik. Bu gün kimya terapiyanın 7-ci günü idi. Çox ağır vəziyyətdə idi. Onun əhvalı çox pis idi. Yoldaşım balamızın əhvalını qaldırmaq üçün pəncərə qarşısında yerdə jim belə etdi. Tək bircə gülüşünü görmək üçün idi bütün bunlar…
Hava çox soyuq idi. Ancaq heç birimiz bu soyuğu hiss etmirdik. Gözümüzü ancaq 8-ci mərtəbəyə dikmişdik. O 8-ci mərtəbə… İndi o bizim hər şeyimiz idi. Orda işığın yanması demək ümid demək idi. Ordan balamın baxması demək yaşam demək idi.
Bizə əl edərək gedin dedi. Yatmalı dincəlməli idi. İynələr, kimyaterapi onu çox yorurdu. Bütün bunlara onun balaca ürəyi necə dözürdü İlahi?! Bu balaca ürək o qədər byük arzularla, ümüdlərlə dolu idi ki… Mən onu gördükcə hər gün ölürdüm. Hər gün də Allahıma yalvarırdım ki, balama kömək ol…
Hər günüm necə keçirdi heç bilmirdim. Özümü hər şeydən uzaqlaşdırmışdım. Nə televizor, nə də ki başqa bir məşğuliyyət fikrində deyildim. Ancaq balama qulluq haqqında düşünürdüm.
Qaynım gəldi. O, Minsk şəhərindən bir az kənar, başqa şəhərdə yaşayırdı. Hərdən gəlib bizə baş çəkirdi. Bu gün onunla getdik balamızın yanına. Qızım əmisini gördü, çox sevindi. Amma bilinirdi ki, əmisinin xətrinə dəyməməkdən ötrü özünü gümrah aparır. Onun immunitetini qaldırmaq lazım idi. Əmi o qədər zarafatyana hərəkətlər etdi ki… Qızım gülürdü, bu onun xeyrinə idi.
Axşam evə gəldik. Bu gün yoldaşıma balamın sevgisiylə əlaqədar onunla danışmaq istədiyimi bildirdim. O mənə səbirlə qulaq asdı. Elə bildim hirslənər, ancaq gördüm yox. Gözlədiyim, istədiyim cavabı aldım. O mənə bundan sonra balam necə istəsə, elə də olacaq dedi. Bundan sonra balamın ürəyi istədiyi insanla ailə quracağını dedi. Bu cavabı əslində qızıma günlər öncə demişdim. Fikirləşdim ki, mən deməli yalandan and içməmişəm. Sabahdan qızımın reanimasiya günü başlayır. Gözləyirik immunitet artsın. Bu vacib idi. Kimyaterapi bitmişdi. Hər gün bir az da olsa, immunitetin artmasını gözləyirdik. Əhvalımız immunitetdən asılı idi. İmmunitetin qarşısında diz çökməyə hazır idim. Gecə yatdığım yerdə də : “Allahım immuniteti artsın balamın”deyərək yalvarırdım.
Səhəri evdə təmizlik işi gördüm. Dediyim kimi, evdə çoxdan heç kim yaşamadığından natəmiz idi. Hər gün bir iş görürdüm ki, təmiz olsun.
Bu gün demək olar ki, dərindən təmizlik etdim. Halsız olduğumdan deyil, sadəcə üst-başım təmiz olmadığından evdən çıxmadım. Balamın yanına yoldaşım getdi. Yeməyi apardı. Mən isə evdə qaldım. Əlimdən ancaq dua etmək gəlirdi. Ancaq dua etmək…
Bu gün 3-cü gün idi, immunitet hələ da qalxmamışdı. Hələ gözləyirdik. İmkanım olsaydı immunitetin ayaqlarına düşüb yalvarardım. Qalx deyə, yatma deyə… Balamın sənə ehtiyacı var… Bu anda düşündüyüm şey ancaq immunitet idi. Hamı əlindən gələni edir. Balamı şənləndirməyə çalışırdıq. O, 8-ci mərtəbədən bizə baxır, biz də hər gün yanına gedib o sehrli pəncərəyə baxırdıq. O pəncərədə işıq görəndə məndə inam hissi oyanırdı.. Balam yaşayırsa, mən də yaşayıram demək idi. Mənim üçün o pəncərədə işıq həyat demək idi. Nəfəs demək idi.
Bu gün balaca bir qonağımız var. Adı Alesyadı. Bu illərlə qaynımın himayəsi altında olan balaca yetim qızdı. Tətil vaxtlarında gəlir, onlarla bərabər olurdu. Qaynım onun ehtiyaclarını təmin edirdi. Necə də savab işdi. Bəli savab işdi. Allah belə savab işləri görür və nə vaxtsa mükafatlandırır.
Hər gün qızımın yanına gedir. Gələndən sonra da ancaq Alahıma dua edirdim. Bayırda yağış dayanmaq bilmirdi. Yağış bir növ də insanların inancına görə Allaha yaxın olmaq deməkdi. İnsanların duaları tez çatır Tanrıya. Mən yağışlı havanı çox sevirəm. Qızım da sevir. Biz həyətimizdə yağış yağanda həmişə islanmaqdan qorxmaqzdıq… Sonra tez qaçaraq evə gələrdik və ikimiz də bir-birimizin islanmış halına baxıb gülərdik. Mən qızımı islanmış vəziyyətdə görəndə hind filmləri yadıma düşərdi. Deyərdim ki…
– Nəmiş, o hind kinolarında yağış altında mahnı oxuyurlar var haaa.. Bax, o qızlara oxşayırsan.
– Hə, anaaa?
– Hə qızım, elə gözəl görünürsən ki balam.
– Mən gözələm ana?
– Sən dünyadakı bütün qızlardan gözəlsən ana qurban.
Elə nazlanardı ki…
İndi bu yağışa baxdıqca xəyalım məni
