mənim günahım nədir?
Sonra Karlson evi nəzərdən keçirib dedi:
– Bəs qülləm hanı? Mənim gözəl qülləmi kim uçurub? Küftəm necə olub?
Balaca pərt oldu, dedi:
– Mən sənin qayıdacağını güman etmirdim. Ona görə də uçurdum.
– Belə de! – Karlson bağırdı. – Dünyada ən məşhur qülləucaldan qüllə tikir, sonra gör nə olur?
Karlson kənara çəkilərək alçaq skamyanın üstündə oturdu. O, çox acıqlı idi.
Balaca dedi:
– Boş şeydir! Adi həyat hadisəsidir! – Sonra da lap Karlson kimi əlini yellədi. – Heç buna görə də adam kefini pozar?
Karlson acıqla söylədi:
– Sənə nə var ki, uçurmaq ən asan işdir. Uçurub deyəsən ki, «bu, adi həyat hadisəsidir, ona görə kefini pozmağa dəyməz». Bəs mənim – tikinti ustasının halını heç fikirləşmisən? Mən bu balaca, bədbəxt əllərimlə qüllə ucaltmışdım.
Karlson xırdaca, totuq əllərini az qala Balacanın gözünə soxdu. Sonra o, yenidən skamyaya əyləşdi; qanı əvvəlkindən də qara idi.
– Mən lap özümdən çıxıram, lap əsəbiləşirəm.
Balaca özünü tamam itirdi. O, key kimi durub baxırdı – bilmirdi nə etsin.
Sükut xeyli sürdü. Nəhayət, Karlson kədərli səslə dedi:
– Əgər mənə balaca bir hədiyyə versələr, bəlkə də, kefim düzələr. Doğrudur, bunu qəti deyə bilmərəm, ancaq hər halda, mənə bir şey hədiyyə versələr, bəlkə də, əhvalım düzələr…
Balaca stola tərəf qaçıb yeşiyi açdı. Ən qiymətli şeylərini orada saxlayırdı: marka kolleksiyası, ala-bəzək çay daşları, rəngbərəng tabaşir, qalaydan düzəldilmiş əsgərlər.
Balacanın elektrik fənəri də orada idi. Bu fənər Balaca üçün çox əziz idi.
Balaca soruşdu:
– Bəlkə, bunu sənə bağışlayım?
Karlson fənərə ani nəzər salıb sevindi:
– Hə, hə, bax, belə şey mənə bağışlasan, kefim düzələr. Əlbəttə, mənim qülləm bundan qiymətli idi, ancaq sən mənə bu fənəri versən, kefim bir qədər durular.
Balaca dedi:
– Götür, sənə bağışlayıram.
– Yanırmı? – Karlson düyməni basdı. – Ura! Yanır! – O, sevinclə səsləndi, gözləri də fənər kimi işıqlandı. – Gecələr öz evimə gedərkən bu fənəri yandıracağam. Bir daha qaranlıqda, bacaların yanında azmayacağam.
Bu sözlər Balacanı çox sevindirdi. İndi onun da bircə arzusu var idi: Karlsonla birlikdə dama çıxıb bu fənərlə yolu işıqlandıra-işıqlandıra orada gəzmək!
– Hə, Balaca, mənim kefim kökəldi! Ananı, atanı çağır gəlsinlər, tanış olaq.
Balaca dedi:
– Onlar kinoya gediblər.
Karlson təəccüblə soruşdu:
– Mənimlə görüşməkdənsə, kinoya gediblər?
– Elədir, hamı gedib. Evdə yalnız Betan və onun yeni dostu qalıb. Onlar qonaq otağındadırlar. Nə barədəsə söhbət edirlər. Mənim ora girməyim isə qadağandır.
Karlson təəccüblə dilləndi:
– Nə? Sən ora gedə bilməzsən? Biz buna dözmərik. İrəli!..
Balaca dedi:
– Axı bizim evdə qayda belədir. Həm də mən söz vermişəm.
– Nə söz vermisən?
– Söz vermişəm ki, bütün axşamı qonaq otağına girməyim.
Karlson dedi:
– Səni heç kim görməyəcək. Yəqin ki, Betanın yeni dostuna baxmaq üçün ürəyin gedir, hə?
– Düzünü bilmək istəsən, hə! – Balaca ürəkdən cavab verdi. – Əvvəllər o, pələqulaq bir oğlanla dostluq edirdi. Elə istərdim, bu oğlanın da qulaqlarına baxam.
Karlson dedi:
– Elə mən özüm də onun qulaqlarına baxmaq istərdim. Bir dəqiqə gözlə! İndi bir şey fikirləşərəm. Dünyanın ən məşhur kələkbazı damda yaşayan Karlsondur.
Sonra Karlson diqqətlə ətrafı nəzərdən keçirməyə başladı. Birdən başı ilə adyala işarə edib dedi:
– Aha, bizə elə bu da lazımdır. Bir şey fikirləşib tapacağıma heç şübhəm yox idi…
Balaca soruşdu:
– Nə fikirləşmisən ki?
– Sən and içmisən ki, bütün axşamı qonaq otağına keçməyəcəksən, elədir? Əgər sən üstünə adyal salsan, səni heç kəs görməyəcək.
Balaca etiraz etmək istədi.
– Doğrudur, ancaq…
– Ancağı-zadı yoxdur! – Karlson onun sözünü acıqla kəsdi. – Əgər sən başına adyal salsan, onda səni görməyəcəklər. Mən də başıma adyal salacağam, ona görə məni də görməyəcəklər. Yazıq, balaca Betan, məni görmək ona nəsib olmayacaq!
Karlson çarpayının üstündən adyalı çəkib başına saldı.
– Bura gəl, tez ol, yanıma gəl, – o, Balacanı səslədi. – Gəl mənim çadırımın altına.
Balaca adyalın altına girdi və hər ikisi sevinclə xısın-xısın gülüşdü.
– Betan qonaq otağında çadırın gəzməsinə etiraz etməmişdi ki! Çadır görəndə bütün insanlar sevinirlər. Hələ üstəlik, içində fənər yanan bir çadır! – bunu deyib Karlson fənəri yandırdı.
Balaca heç də əmin deyildi ki, Betan çadırı görəndə çox sevinəcək. Ancaq Karlsonla yanaşı qaranlıq çadırda durmaq, üstəlik, fənərlə içərini işıqlandırmaq elə maraqlı idi ki…
Nəhayət, çadır qapıya sarı irəliləməyə başladı. Balaca Karlsonun dalınca gedirdi. Xırdaca, totuq əl adyalın altından çıxıb qapını açdı. Çadır
