yola salım?”
Başını yellədi Bukre. ”İki küçə o tərəfdə qalıram, qorxma oğurlamazlar məni”. Gülümsədi və göz vurdu Səlimə. “Səninlə birlikdə olanda zaman qolumdakı saat-dan fərqli işləyir. Vaxtın necə keçdiyini anlamadım. Ona görə də tələsməliyəm. Evdə yolumu gözləyən yaraşıqlı bir ata, gözəl bir ana və şıltaq bir qardaş var”.
“Yaxşı, yaxşı, tələs o zaman”, – dedi Səlim. “Evə ça-tar-çatmaz mənə zəng elə. Fikrim səndə qalar. Düzdü, tini burulana kimi eyvandan sənə baxacağam, amma…”
Qapıdan çıxanda arxaya döndü və “Yaxşı ki, varsan”,
– dedi Səlimə… Gözləri dolmuşdu bunu deyərkən.
251
Belə duyğusal anları yaşamaqdan həmişə qaçmışdı Səlim. Araya başqa sözlər qatıb söhbəti yayındırmışdı…
Yenə də elə etdi. “Yaxşı, evə gedib yasını tut. Bu gün gülüzlü bir ayrılığın oldu. Başın sağ olsun!” Bir də ucadan güldü arxasınca.
Bukre pilləkənləri üç-üç, beş-beş enərək deyindi. “Sarımırsan, barı gülmə yarama, canımın suyu…”
Bukrenin son sözləri zarafat da olsa, ürəyini deşmişdi Səlimin. ”Sarımırsan, barı gülmə yarama…”
Qapını yavaşca örtdü. Eyvana çıxdı. Küçənin başında gözdən itənə qədər Bukrenin ardınca baxdı. “Ah, Bukre…” – deyə köks ötürdü. “Yara sağaldığını bilməz. O hər zaman özünü qanayır zənn edər. Yaralar sağalmaq istəməz. Çünki yaralar sağalınca ölər, Bukre! Yaralar sağalınca ölər”.
***
Səlimgildən iki döngə aşağıdaydı evləri. Sürətli addımlarla irəliləyir, bir yandan da bərbad bir günün “heç də pis olmayan” sonunu düşünürdü. Səlim olmasaydı bu qədər sarıla bilməzdi həyata. Bunu çox yaxşı bilirdi. Başqa insanların fikrini soruşmaz, onlara dərdini deməzdi.
Sadəcə Səlim vardı. Başqa dostu yoxdu. O da özü kimi qeyri-adi idi çünki… Bir-birinə bənzəyən insan sürüsün-dən deyildi. “Nə üçün başqalarına da dərdini aça bilmirsən?” – deyə soruşulanda, “Başqa insanlardan fikirlərini soruşmaram, çünki mən başqa insanlara bənzəmərəm”, –
deyərdi. Elə buna görə yalnız idi… Həm eşq, həm də
sosial həyatında o qədər də çox adam yox idi. Tapdıqları 251
da axtardıqları deyildi. Sadə bir həyatın yalnızıydı o…
Amma xoşbəxt idi. İnsanların çoxluğu onu narahat edirdi.
İnsanın çoxluğu ürək döyüntülərini artırırdı. Bir iki dost ona kifayət edirdi. Heç gözləmədiyi halda təkbaşına qaldığı zamanlar olmuşdu. Üzsüzlüyündən tüpürüləcək üzü belə olmayan insanlar tanımışdı. Onların nə üçün bu qədər xaraktersiz olduqlarını düşünürdü. Görəsən, o çox-luq haqlı idi, yoxsa azlıqda qalanlarmı günahkardılar? Se-çimlərimizi edərkən elə hey səhv yollaramı salırdı həyat bizi? Nə üçün həmişə axtardıqlarımızı itirib, axtarmadıq-larımızı tapırıq?
Ümidlə gözləyərkən, ümidlər azalıb, azalıb yox olmağa başlayanda, axtarmaqdan bezib tapdığımıza razı oluruq. Razı olduğumuza tam alışmağa başladığımızda isə
axtardığımız adam qarşımıza çıxır. Darmadağın olur hər şey. Və biz rahat həyatımızı pərakəndəliyə dəyişirik çox vaxt. Buna görə də gözlədiyimizi layiq olmadığı yerə
göndərir, razı olduğumuzla, heç də razı olmadığımız bir həyat yaşayırıq. Ya ümidlərimiz çox tez bitir, ya da gözlə-diklərimiz çox gec gəlir…
Beynini qarışdıran bu düşüncələr içərisində evə girdi.
Atası və balaca qardaşı yatmışdılar. Anası isə salonda qızını gözləyirdi. İçəri girən kimi anası danlamağa başladı:
“Hardasan indiyə kimi? Telefonun da bağlıdır, zəng çatmır!”
Bukre adət etdiyi kimi tələsik addımlarla hamama tərəf getdi. Anasının əsəbi baxışları altında sürətlə keçərkən üzünə təbəssüm qonduraraq, – “Əziz anam, mübahisə
etməyək. Çox çətin gün idi mənim üçün. Kefim düzəlsin 251
deyə Səlimgilə getmişdim. Orada yubandım. Saata heç baxmadım”, – dedi.
Cümləsini bitirəndə çoxdan hamama girmiş, əlini, üzünü yumağa başlamışdı. Anası danlaq dolu cümlələrini sonraya saxlayaraq hamamın qapısına qədər gəldi: “Ac deyilsən ki? Yeməyi yığışdırmadım”.
Hamamdan çıxarkən, – “Yox, ana, ac deyiləm”, –
dedi və anasının yanaqlarından bərk-bərk öpərək otağına getdi.
“Ah mənim, dəli qızım!” – deyə heyfsləndi anası.
Bukrenin otağı onun sığınacağı kimiydi. Özüylə baş-başa qalmaq üçün qaça biləcəyi tək yer bura olardı. Paltarını dəyişdi. Aynada görünən üzünə baxdı. “Bəli! Bir az əzilmiş ola bilərəm, amma hələ də ümid var, çünki sın-mamışam”, – dedi və güzgüdəki əksinə gülümsədi. Çar-payının üstünə atdı yorğun bədənini. Bir müddət tavanı seyr etdi. Fiziki yorğunluğu beynindəki düşüncələrə təsir etməmişdi. Qalxdı, çantasından cib telefonunu çıxartdı.
Açmayacaqdı. Düşündü. Fikrindən daşındı. Açdı. İlk gələn mesaj ondan idi: “Sənə etdiklərim üçün məni bağışla” –
deyirdi. Qərarlı şəkildə cavab yazdı: “Nömrəni əngəlləyə-cəkdim, amma fikrimi dəyişdim. Bu mesajdan sonra kartımı qırıram. Artıq mənim üçün yad adam belə deyilsən!”
Hirslə çarpayıdan qalxdı, telefon kartını qırdı və pən-cərədən çölə tulladı. Rahatlanmışdı. Yuxusuyla görüşə bilərdi indi. Bir neçə aydır davam edən narahatlığın yerini dadlı bir sükunət aldı. Otağının işığını söndürdü, yor-ğanın altına girdi. Başını yastığa qoyan kimi gözlərini yumdu. Yuxuya getməzdən əvvəl son dəfə düşündü. Yarımçıq əlvidalarla ayırlanlar, yarımçıq salamlarla geri dö-251
nürdü həmişə… Bu dəfə qəti şəkildə qərarlı idi Bukre. Ayrılıq da olsa, artıq “yarım qalmaq” sözü yox idi lüğətində.
Ya həmişə, ya heç vaxt!
***
Səhər
