arxasınca baxan və gedərək balacalaşan insanlar olur ha… Bax, həmin o insanların kiçildikcə içində
necə böyüdüyü haqda fikirləşdi. “Gedişinə bir sevda bağışladım onların”, – dedi içindən.
Ağlının indi bütün bunlara nə üçün belə ilişib qaldığını bilmirdi. Dünən yaşadığı hadisənin təsiri ola bilərdi.
Halbuki həll elədiyini düşünürdü. Demək, artma ehtimalı olan sarsıntıları da var idi bu zəlzələnin və indi Bukre o sarsıntıları yaşayırdı. Birdən çiyninə bir əl toxundu astaca. Dik atıldı Bukre. Gələn Səlim idi. ”Bağışla, fikrə getmişdin, özünə gəlməyini gözləyə bilməzdim”, – dedi.
Dünyaya geri dönmüşdü Bukre. ”Məni dəli elədin, Səlim, – dedi, – adam bir xəbər eləyər”.
251
Güldü Səlim: “Bukre, insan gələrkən gəldiyini necə
xəbər verə bilər, insafın olsun?”
Küsmüş kimi davrandı Bukre. Səlimdən nə üçün yu-bandığını soruşdu.
“Adamlara yeməkdə də mən yoldaşlıq elədim. Ona görə yubandım. Doymaq nədi bilmirdilər. Hələ aralarında bir zənci vardı ki, heç soruşma. Ən çox o yedi. Təbi-idir də, adamda zənci mədəsi var!”
Gülümsədi Bukre: “Yəni araya bu incə zarafatların-dan sıxışdırmasan, olmaz da?”
Həyacanla anlatmağa davam etdi Səlim: “Pulumu da kəsdilər onsuz da. Düzdü, çox kəsməyiblər, amma yenə
də haqqımı tələb elədim mühasibdən. Qanmaz-qanmaz üzümə baxdı. Heç nə demədi”.
Bukre onun sözünü kəsdi: ”Necə yəni, vermədilərmi pulunun qalığını?”
“Nə qədər az gəlir”, – deyə soruşdu, sonra boş-boş
baxdı. Mən də cavab vermədim”.
“Neylədin bəs?”
“Əhəmiyyət vermədim”.
“Dəhşətsən, Quzu”.
Kefləri yerində idi. Qarsonu çağırıb sifarişlərini verdilər. Səlim tox idi. Bukre tez hazırlanan bir şeylər istədi özü üçün. Bir yandan da söhbətlərinə davam edirdilər.
Söhbətləri bitincə cəmiyyətlə, cib telefonları ilə maraqlanmağa başladılar. Sonra bir az ağır mövzulara girişdilər.
Gündəlik mövzular da bitəndən sonra daha dərin şeylərdən danışmağa başladılar. Söz hərlənib-fırlanıb yenə öz daxili dünyalarında lövbər saldı. Son zamanlar ikisinin də
dərdi olan “Xoşbəxt olmaq” haqda danışmağa başladılar.
251
Daha doğrusu, xoşbəxt ola bilməmək haqda… İkisinin də
ortaq nöqtəsi tənhalıq idi. İnsanların onları anlaya bilmə-mələri idi… Bəlkə də onlar bu dünyanı başa düşə bilmirdilər. Həmişə müzakirə edir, gəlib çıxdıqları yer isə fərqli yollarla bir-birinə yaxın cavablar almaqdan o tərəfə gedib çıxmırdı.
Özlərindəki çatışmazlıqları açıb ortaya qoydular əvvəlcə. Sonra kiçik xoşbəxtliklərlə necə böyük sevinclər yaşaya biləcəklərini müzakirə etdilər. Həyat onlara həmişə
xoşbəxtliyin kiçik bir parçasını bağışlayırdı ancaq! Ya da bəzən…
Səlim, – ”Xoşbəxt olmaq hər şeyə sahib olmaq deyil, sahib olduğun qədərini hər şeyinə çevirə bilməkdir”, –
dedi. Məsələyə belə yanaşma çox xoşuna gəldi Bukrenin.
“Keçmişi düşünək indi”, – dedi sonra Səlim.
Bukre o dəqiqə qaşlarını çatdı: “Bax, Səlim! Əgər sil-məyəcəksənsə keçmişimin tozlu rəflərinə üfürmə. Sonra sən gedirsən, mən boğuluram o tozun içində”.
Səlim bu sözdən xoşhallanaraq gülümsədi. Artıq Bukreylə çözələyəcək mövzu tapmışdı: “Həyəcanlanma, Yavru Quş. Dərdləşirik öz aramızda”.
Bukre başladı bu dəfə sözə: ”Dayanmadan kiməsə
ehtiyac hiss etmək nədəndir, Səlim? Yəni nə üçün həmişə
iki nəfər olmaq arzusundayıq? Yüz dəfə and içsək də bir də heç kimə könül verməyəcəyimizə, ağrısını bir az unut-duqdan sonra yenə yeni sevgili axtarma ehtiyacı hiss edirik. Halbuki mən tənha qalmağı sevən biriyəm. Görəsən, adam axtarışımız sevilmək arzumuzdan qaynaqlanır, yoxsa ürəyimizin yaralarına sarğı üçündür?”
251
“Bax, Bukre, – deyə sözə başladı Səlim. – Sosial varlıqlar olsaq da, hərdənbir yalnız qalmaq istəyə bilərik.
Amma bu yalnız yaşaya biləcəyimiz mənasını verməz.
Sevmək, sevilmək… Bunlar çox gözəl duyğulardır əlbəttə… Sevgidən yana hər kəs bizim kimi bəxtsiz deyil ki…
Elə bir-birinə yaraşan, elə xoşbəxt insanlar var ki… Bir ömür əl-ələ yaşayıb həyatı başa vuranlar tanıyram mən.
Baxma sən bizim bəxtsizliyimizə. Mən bir gün bəxtimizin tərsinə dönəcəyinə və axtardığımız sevgini tapacağımıza inanıram. O vaxt biz deyil, bizi seçən adam yaralarına sarğı üçünmü, yoxsa eşq üçünmü gəldiyini bizə isbat edər.
Bunu etməklə o adam doğru adam olub olmadığını da sübut etmiş olacaq”.
“Quzu, əgər keçmişdəki əzablarım qarşımdakı insanda yoxa çıxmırsa, o adam xoşbəxtliyimin başlanğıcı ola bilməz. Həyatıma girəcək insanın məni sadəcə xoşbəxt etməsi kifayət etməz, keçmişimdəki acıları da unutdurması lazımdı. Bu bir başlanğıc deyil, görünməz bir qələmlə geriyə doğru silməkdir içini qaraldan hər şeyi… Çünki bilirsən bir gün təkrarən üzə çıxacağını onların”. Sonra Səli-minüzünə baxdı Bukre. Onun düşüncələrini də bilmək istəyirdi.
“Məncə bir az böyük ümidlər yükləyirsən eşqə”, –
deyərək sözə başladı Səlim. Bu cavabdan bir az təəccübləndi Bukre. Gözləmirdi… Davam etdi Səlim: “Sən sənin kimi sevən birini istəyirsən, Quşum. Amma hər kəs eyni cür sevməz, sevə bilməz. Sənin kimi sevən birini tapdığın zaman həqiqətən xoşbəxt ola biləcəyinimi düşünür-sən? Məsələn, mən özüm kimi birinə heç dözə bilmərəm.
