style="font-size:15px;"> Evdə yeməkləri çox vaxt böyük xanım, yəni Arif ağa-nın anası hazırlayır, aşağı mərtəbədəki mətbəxdə mənim üçün nəzərdə tutulmuş yerə qoyur, öz yeməklərini isə ikinci mərtəbəyə aparırdı. Mən də öz payımı otağımda yeyirdim. Çox ləzzətli bişirirdi yeməyi böyük xanım, ələx-sus da öyrəşmədiyim dad olan zeytun yağlı yeməklər çox xoşuma gəlirdi. Mətbəxə gələndə növbəti bir dəyişikliklə qarşılaşdım. Zəhra xanım bu dəfə axşam yeməyini çox ayırmışdı mənə. Bundan başqa, yeməklərin yanında pey-manə dedikləri qədəhlər də qoyulmuşdu. Deməli, bu gecə Arif ağanın aşağıda mənimlə birgə yemək yeyəcəyini ha-mı bilirdi. Yəni bu yeməklə bağlı əvvəlcədən qərar veril-miş və hazırlıqlar buna uyğun olaraq görülmüşdü. Elə-dirsə, yəqin ki, Arif ağanın mənimlə danışacağı mövzu həddindən artıq önəmli idi.
Mən süfrəni hazırlayıb gözləməyə başlamışdım ki, Arif ağa ev paltarında aşağı endi. Əlində, içində artıq nə olduğunu çoxdan bildiyim şüşə dolça var idi. Aman Al-lahım! Yəni mən indi Arif ağa ilə rakı içəcəyəm?
Süfrəyə oturduq. Peymanələrə rakı süzmək üçün əli-mi dolçaya uzatmaq istəyirdim ki, Arif ağa yüngülcə əli-min üstünə vurdu və:
− Yox, hələ ki, yox. Hələ ki, sən saqilik edə bilməzsən, – dedi.
Əlimi çəkdim və onun rakı süzməyinə diqqətlə fikir verməyə başladım. Bu qəribə vəziyyəti qəbul etmək üçün bir sıra qəribə hərəkətlər etdim. Əllərimin yerini dəyiş-dirdim, çörəyin içini barmaqlarımla əzişdirdim.
Mən bu qəribə hərəkətləri edəndə Arif ağa peyma-nəni əlinə alıb, “Eşq olsun!” – deyərək rakıdan üç qur-tum içdi. Belə olanda veriləcək cavabı artıq bilirdim. Əh-məd baba iləgörüş zamanı qurulan süfrələrdə bu sözü də-fələrlə eşitmişdim. Cavabı bilirdim, amma o sözü deyə bilmirdim. Yox, unutmamışdım. Sadəcə dilimə yaraşdır-mırdım. Sevirdim, çox gözəl bir cavab idi. Amma mənim dilimdə gülünc alınardı. Görəsən, bu sözü deməliyəmmi? Yenə də peymanəni dodaqlarıma aparanda özümdən asılı olmadan o iki sözü pıçıldadım:
− Nur olsun!
Arif ağa gülümsədi, güldü, hətta belə demək müm-kündürsə, qəhqəhə çəkdi. Kürəyimə sərt bir şəkildə, an-caq dostcasına vuraraq:
− Afərin, Sarı, bax belə,… – dedi.
Mən başımı önə əydim. Arif ağanın isə dili açılmışdı:
–Bilirsən, Sarı, başımıza bəla olmusan. Sənin ucba-tından ailəmizdə səliqə-səhman qalmayıb. İndi bilmirik ki, neyləyək?!
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
