дори солинган эди, ҳозир эса полда бўм-бўш, қопқоқсиз ҳолда хира нурда ялтираб ётибди.
Бирдан осмонда нимадир гумбурлади. Икки улкан қўл гўё ўн олти минг километр келадиган баҳайбат чойшабни йиртгандек қулоқни қоматга келтирувчи қарс-қурс овоз эшитилди. Монтэг ўзини иккига бўлингандек, кўкси ёрилиб кетгандек ҳис қилди. Уй устидан қирувчи самолётлар ҳамма ёқни гумбурлаган овозга тўлдириб учиб ўта бошлади – ўтаверди, ўтаверди, ўтаверди… Бир, икки, бир, икки, бир, икки, олти, тўққиз, ўн икки, яна битта, яна, яна, яна бир, яна бошқаси… Монтэг оғзини очди ва қулоқни қоматга келтираётган овоз тишлари орасидан чиқа бошлади. Уй силкинарди. Ўт олдиргичдаги олов ўчди. Монтэгнинг қўли телефон томон отилди.
Қирувчилар ўтиб кетишди. У лаблари телефон гўшагига тегиб қимирлаганини сезди:
– Тез ёрдамни уланг, – шивирлади сўнг даҳшат билан.
Зулматда лаблари бир нималар деб қимирлашда давом этаркан, унга қора қирувчи самолётларнинг гумбурлашидан юлдузлар чангга айлангандек ва бу чанглар эрталаб бутун ер юзини қор каби қоплайдигандек туюларди.
Уларнинг машинаси бор эди. Аниқроғи, икки машинаси бўлиб, бири ташландиқ қудуққа судралиб кираётган қора кобра каби ошқозонга сирғалиб кириб борар, у ердаги туриб қолган сув ва чиркин ўтмишни сўриб олиб, ташқарига чиқариб ташлар эди. У зулматни ҳам сўриб олдимикин? Йиллар давомида тўпланган заҳарни ҳам сўраётганмикан? Машина ора-сира тўхтаб-тўхтаб, жим сўришда давом этарди. Унинг кўзи бор эди. Машинани ишлатаётган ҳиссиз юзли одам оптик шлемни кийиб олиб, машинанинг кўзига инсон руҳида нималар кўринаётганини айтиб бериши мумкин эди. Бироқ у жим эди. У қараб турган бўлса-да, машинанинг кўзи кўраётганларни кўрмасди. Бутун амалиёт ҳовлида хандақ қазиш ишларини эслатарди. Тўшакда ётган аёл шунчаки улар дуч келган қалин мармар қатлами эди. Нима бўлганда ҳам, давом этиш, бўшлиқни сўриб олиш ва илонни яна ҳам ичкари киритиш лозим.
Санитар тамаки тутатиб турар, иккинчи машина ҳам ишлар эди.
Иккинчи машинани шериги каби юзида ҳеч қандай ифода бўлмаган, қизғиш-жигарранг либос кийган киши ишлатарди. Бу машина танадан қонни сўриб олиб, унга янги қон ва зардоб қуярди.
– Бирйўла иккаласини тозалашга тўғри келади, – деди қимир этмай ётган Милдред олдида турган санитар. – Қонни тозаламасангиз, ошқозонни тозалашнинг ўзи бефойда. Қонда бу нарсани қолдирсангиз, у мияга етиб бориб, мингикки минг марта зарба беради ва қарабсизки, мия таслим бўлиб, шунчаки ўчиб қолади.
– Бас қилинг, – деди Монтэг.
– Айтдим-қўйдим-да, – жавоб берди санитар.
– Тугатдингизми? – сўради Монтэг.
Улар машиналарини йиғиштирди.
– Ҳа, тугатдик.
Унинг жаҳли санитарларга умуман таъсир қилмади. Улар тамаки тутатишар, тутун бурунларига, кўзларига кирар, лекин улар на бурунларини тортар ва на кўзларини юмардилар.
– Сиздан эллик доллар.
– Биринчидан, нега унинг аҳволи
