синаб кўрмаган эканман.
– Ёмғирнинг таъми ҳам ёқимли, – деди қиз лабларини ялаб.
– Қилар ишингиз ҳамма нарсани бир марта бўлса ҳам татиб кўришми?
– Айрим нарсаларни эса икки марта, – деди қиз қўлида тутиб турган нарсага қараб.
– Нима у?
– Бу йилги сўнгги момақаймоқ бўлса керак. Кеч кузда уни учратаман деб ҳеч ўйламагандим. Буни иякка суртиш ҳақида ҳеч эшитганмисиз? Мана қаранг.
Қиз шундай деб кулганча момақаймоқни иягига аста суртди.
– Нима учун? – сўради Монтэг.
– Агар изи қолган бўлса, демак мен севиб қолганман. Хўш?
Монтэг ноилож қизнинг иягига қаради.
– Айта қолсангиз-чи!
– Сариқ из қолибди.
– Ажойиб! Энди сизни синаб кўрамиз.
– Менда ҳеч нарса чиқмайди.
– Кўрамиз, – деди қиз ва қўлидаги гул билан у томон интилди. Монтэг беихтиёр ортга тисарилди. – Тек туринг, – деди у кулиб.
Қиз унинг иягига тикилиб, қовоғини уйди.
– Хўш? – сўради Монтэг қиз момақаймоқни унинг иягига суртгач.
– Қандай уят, – деди қиз. – Сиз ҳеч кимни севмас экансиз.
– Йўқ, севаман.
– Буни кўрсатмади-ку.
– Мен севаман. Қаттиқ севаман, – деди Монтэг ва хаёлида кимнингдир қиёфасини гавдалантиришга ҳаракат қилди. Бироқ ҳеч кимнинг қиёфаси келмади. – Жуда ҳам севаман.
– О, бундай қараманг, илтимос!
– Ҳаммаси манави момақаймоғингизни деб, – деди Монтэг. – Ўзингизга суртганингизда ҳамма ранги тугаб қолган, шунинг учун менда из қолдирмади.
– Албатта, шунақа бўлса керак. Сизни яна хафа қилиб қўйдим. Буни истамагандим, ишонинг, – деди қиз Монтэгнинг тирсагидан тутиб.
– Йўқ-йўқ, – деди у шошиб. – Ҳечқиси йўқ.
– Кетишим керак. Мени кечирганингизни айтинг. Мендан жаҳлингиз чиқиб юришини истамайман.
– Йўқ, жаҳлим чиқмади. Фақат бироз хафаман.
– Психиатримнинг ёнига кетяпман. Мени боришга мажбур қилишади. Унга айтадиган ҳар турли гапларни ўйлаб топаман. Мен ҳақимда нима ўйлашини билмадим-у, унинг айтишича, мен пиёзга ўхшармишман. Қаватма-қават тозалаши керак эмиш.
– Мен ҳам сизга психиатр керак, деб ўйлашга мойилман, – деди Монтэг.
– Ёлғон. Бундай деб ўйламайсиз.
– Тўғри, бундай деб ўйламайман, – деди у чуқур хўрсиниб.
– Психиатр нега ўрмон кезишимни, қушларни томоша қилишимни ва капалаклар тутишимни билишни истайди. Бирор куни тутган капалакларимни сизга кўрсатаман.
– Яхши.
– Улар мени ҳамма вақт нима билан банд эканим ҳақида сўрашгани-сўрашган. Мен ўтириб хаёл суришимни айтаман. Бироқ нима ҳақида хаёл суришимни айтмайман. Бир бош қотиришсин. Баъзан эса уларга мана бундай қилиб, – қиз осмонга қаради, – ёмғир томчилари оғзимга киришини яхши кўришимни айтаман. Уларнинг таъми винога ўхшайди. Сиз ҳеч тотиб кўрганмисиз?
– Йўқ,
