енгил тебраниб турувчи, хира ёритилган уйчасида яшарди ва бир пайтда ўлиб ётарди. Тунги осмоннинг хира нури катта тўртбурчак деразадан тушиб, механик жонзотнинг мис, бронза ва пўлат қисмларида ўйнарди. Ёруғлик ёқут ойналарда акс этиб, бу ғалати махлуқнинг бурун тешикларидаги ингичка нейлон толаларда жилоланиб, милтилларди. Унинг резина қопланган саккизта оёғи бор эди.
Монтэг қаватлар орасидаги туйнук ўртасига ўрнатилган бронза устундан пастга сирғалиб тушди ва уйқудаги шаҳарни томоша қилиш учун ташқарига чиқди. Булутлар тарқаган, осмон тиниқ эди. У тамаки тутатиб, коридорга қайтиб кирди ва кўппакнинг уйчасига мўралади. Кўппак гуллардан нектар йиғиб уяга қайтган улкан асаларини эслатарди. Фақат у нектар ўрнига ҳушни йўқотиб, талвасага солувчи заҳарга тўла эди. Танаси ана шундай оғуга тўйинтирилган кўппак заҳар кучини уйқу билан енгмоқчи бўлгандай ухлаб ётарди.
– Салом, – шивирлади Монтэг ҳам ўлик, ҳам тирик кўппакка ҳар доимгидек ачиниш билан қараб.
Ўт ўчирувчилар тунлари зерикишганда – одатда деярли ҳар тунда зерикишарди – механик кўппакнинг ҳид билиш тизимини керакли ҳидга созлаб қўйиб, ертўлага чўктириб, йўқ қилиш керак бўлган жўжа, каламуш, баъзан мушуклар олдига қўйиб юборардилар ва қайси бирини биринчи бўлиб тутиши устидан гаров боғлаб, кўнгилхушлик қилишарди. Ўйин бир неча сонияда якунига етарди. Кўппак бир неча метргина қоча олган жўжа, каламуш ёки мушукни бир зумда тутиб олар, сўнг тумшуғидан чиққан пўлат игна орқали ўлжасига морфий ва прокаин юборарди. Кейин ўлган жонивор чиқинди ёқиладиган печга ташланар ва ўйин яна бошланарди.
Монтэг одатда бундай вақтичоғликларда иштирок этмасди. Фақат бир марта, икки йил аввал бир тажрибали ишқибоз билан гаров боғлаб, бир ҳафталик маошидан айрилганди ва Милдреднинг ғазабига дучор бўлганди. Хотинининг қаҳрдан қизариб кетган юзи ва пешонасидан бўртиб чиққан томирлари ҳамон ёдида. Энди бўлса тунлари иккинчи қаватдаги каравотда деворга қараганча пастдаги хахолашларга, кимдир роялнинг торларини тез-тез чертганга ўхшаш каламуш тирноқларини ертўла полига урилган товушларига ва кўппак бир сакраб, соя каби уясидан учиб чиққандаги бирдан тушган жимликка қулоқ тутиб ётарди. Кўппак найзасини санчиб, ўлжасини нобуд қилгач, шу заҳоти уясига кириб, кимдир уни ўчиргичдан ўчириб қўйгандай уйқуга кетарди.
Монтэг кўппакнинг тумшуғини силади.
Кўппак ириллади.
Монтэг ортга тисарилди.
Кўппак ўрнидан қўзғалди ва бирдан жон кирган кўк-яшил неон кўзларини Монтэгга қадади. Яна ириллади. Унинг овози электр ғинғиллаши, қизиган ёғнинг пишиллаши, металлнинг ғичирлаган овозининг аралашмасига ўхшарди
– Яхши кўппак, ювош, – деди Монтэг шивирлаб. Юраги кўкрагини ёриб чиққудек гупиллаб ураётган эди.
У кўппакнинг тумшуғидан заҳарли игна бир дюйм чиққанини кўрди. Игна ғойиб бўлди. Сўнг яна чиқди ва яна кўздан йўқолди. Кўппакнинг ич-ичидан ириллаш эшитилди. Чақнаб турган кўзлари ҳамон Монтэгга қадалган эди.
Монтэг тисарилди. Кўппак уядан чиқиб у томон қадам ташлади.
Монтэг
