унинг гўштини, миясини ва хотирасини ҳам худди қон алмаштиргандек алиштириб бўлса! Қани энди, унинг руҳини тозалашга бериш мумкин бўлса эди! У ерда руҳни қисмларга ажратиб, чўнтакларини ағдариб, тозалаб, парлаб, дазмоллаб, эрталаб олиб келсалар эди! Қанийди!
Монтэг ўрнидан турди ва бориб пардаларни кўтарди, деразаларни катта очиб, хонага тоза ҳаво киритди. Соат тунги икки эди. Наҳотки кўчада Кларисса Маклелланни учратганидан буён эндигина бир соат ўтган бўлса? Наҳотки оёғи кичкина биллур идишга тегиб кетганига эндигина бир соат бўлган бўлса? Атиги бир соат. Бироқ шу вақт ичида аввалги олам эриб, йўқ бўлиб, ўрнига янгиси ва рангсизи пайдо бўлди.
Ой нурига чўмган майсазор ортидан Монтэгга кулги овозлари эшитилди. Овоз Кларисса, унинг отаси ва онаси ҳамда амакиси яшайдиган уйдан эшитиларди. Улар шунчаки хотиржам ва самимий табассум қила олишар, уларнинг қувноқ кулгилари бошқа уйлар сукунат ва зулматга чўмган пайтда ёрқин нур сочган уйдан тараларди. Монтэг суҳбатлашаётган одамларнинг овозларини эшитарди. Улар бир нималарни сўзлашар, савол беришар, жавоб олишарди.
Монтэг ойнаванд эшикдан чиқиб, нима қилаётганини ўйламай, майсазорни кесиб ўтди. У овозлар келаётган уй олдидаги сояда тўхтади. Хаёлига эшикни тақиллатиб, “Мени ичкарига киритинг. Индамай ўтираман. Мен фақат нималар ҳақида суҳбатлашаётганингизни тингламоқчиман”, – деб шивирлаш фикри ҳам келди.
Бунинг ўрнига совуқдан титраб, юзидаги муз ниқоб билан шошилмай, дона-дона гапираётган одамнинг (қизнинг амакиси бўлса керак) гапларини тинглаб, ўрнидан қимир этмай тураверди.
– Умуман олганда, инсон ҳеч қандай қийматга эга бўлмаган даврларда яшаяпмиз. Замонамизда инсон қоғоз сочиқдай гап – унга бурун қоқишади ва ғижимлаб улоқтиришади, бошқасини олишади, бурун қоқишади ва ғижимлаб улоқтиришади. Одамлар бошқа бировнинг қиёфасида юришади. Ахир ўйин дастури бўлмаса ёки исмларини билмасанг, қандай қилиб миллий жамоага мухлислик қилишинг мумкин? Хўш, қани айт-чи, улар қайси рангдаги футбол кийимида майдонга тушишади?
Монтэг уйига қайтди. У деразаларни очиқ қолдириб, Милдреднинг ёнига келди ва авайлаб устини ўраб қўйди. Кейин ўрнига чўзилди. Ой нури унинг ёноқлари, пешонасидаги чуқур ажинларида, ҳар бирида кумуш доира ҳосил қилиб, кўзларида акс этди.
Ёмғирнинг илк томчиси тушди. Кларисса. Яна томчи. Милдред. Учинчиси. Амакиси. Тўртинчиси. Бугунги ёнғин. Бир, Кларисса. Икки, Милдред. Уч, амаки. Тўрт, ёнғин. Бир, Милдред. Икки, Кларисса. Бир, икки, уч, тўрт, беш, Кларисса, Милдред, амаки, олов, уйқу дорилари, қоғоз сочиқ сингари одамлар, бурун қоқ, ғижимла, улоқтир, Кларисса, Милдред, амаки, олов, дорилар, бурун қоқ, ғижимла, улоқтир. Бир, икки, уч, бир, икки, уч. Ёмғир. Чақмоқ. Амакининг кулгиси. Момақалдироқ гумбурлайди. У билан бутун олам гумбурлаб, титрайди. Вулқон оғзидан аланга отилади. Ҳамма нарса гир айланади, шарқираб оққан дарё каби ҳар томонга отилиб, тўлқинланиб тонг томон ошиқади.
– Ортиқ ҳеч нарса билмайман, – деди Монтэг ва тили остига уйқу дори ташлади.
Эрталаб тўққизда
