ириллади, лекин тўла ғазабга миниб, ташланмади. Кимдир унинг хотирасини яқинлашганимда ириллайдиган қилиб ўзгартиргани тайин.
– Ким бундай қилиши мумкин? – деди капитан. – Бу ерда душманингиз йўқми, Гай?
– Билишимча, йўқ.
– Эртага мутахассислар кўппакни текширувдан ўтказишади.
– Бу биринчиси эмас, – деди Монтэг. – Ўтган ойда ҳам икки марта шундай қилганди.
– Эртага текширамиз. Хотиржам бўлинг.
Монтэг туйнук олдида тураверди. Бирдан уйидаги ҳаво алмаштириш панжараси ва унинг ортига яширилган нарса ёдига тушди. Бирор ким у ерда нима борлигини билиб қолиб, бу ҳақда кўппакка “чақиб” қўйган бўлса-я!
Капитан Монтэгнинг ёнига келди ва унга савол нигоҳи билан қаради.
– Мен кўппак кечалари уясида ётиб нималар ҳақида ўйлашини тасаввур қилишга уриняпман, – деди Монтэг. – Бизни кўрганда унга чиндан ҳам жон кирармикин? Бу мени чўчитади.
– У ҳеч нарса ҳақида ўйламайди. Биз унинг бирор нима ҳақида ўйлашини истамаймиз.
– Афсус, – деди секин Монтэг. – Унга жойлаган ягона нарсамиз – таъқиб қилиш, тутиш ва ўлдириш. Уни бундан бўлак нарсага ўргата олмаслигимиз қандай шармандалик.
Капитан Битти афтини буриштирди.
– Жин урсин! Ахир бу – моҳирлик билан яратилган, нишонни ўзи топиб, мўлжалга хатосиз урувчи ажойиб қурол-ку!
– Айнан шунинг учун ҳам унинг навбатдаги қурбонига айланмоқчи эмасман.
– Нега бундай дейсиз? Нима, бирон айбингиз борми, Монтэг?
Монтэг капитан Биттига қаради.
Капитан ундан кўзини узмай диққат билан тикилди, айни вақтда эса оғзи очилиб, кула бошлади.
Биринчи, иккинчи, учинчи, тўртинчи, бешинчи, олтинчи, еттинчи кун… Монтэг ҳар сафар уйдан чиққанда Кларисса шу атрофда бўларди. Бир марта уни ёнғоқ дарахтини силкитаётганда, кейинги сафар майсалар устида ўтириб, мовий свитер тўқиётганда учратди. Уч ёки тўрт марта уйидан чиқаверишда унга кузги гуллардан ясалган гулдаста ташлаб кетишганини кўрди. Гулдаста халтачага солинган бир сиқим каштан ва бир варақ оқ қоғозга ўралган кузги барглар ўрамидан иборат бўлиб, чиқиш эшигига пистон билан ёпиштириб кетилган эди. Кларисса ҳар оқшом уни муюлишгача кузатиб қўярди. Бир кун ҳаво ёмғирли бўлса, бошқа куни қуёшли, учинчи куни кучли шамол бўлса, тўртинчи куни ҳаво очиқ ва сокин, кейинги кун эса худди ёз қайтиб келгандек иссиқ ва дим бўлди, Клариссанинг юзи офтобда қизариб қолди.
– Негадир, – деди Монтэг улар метро бекатига етиб келишганда, – сизни анчадан бери биладигандекман.
– Чунки сиз менга ёқасиз, – жавоб берди қиз. – Менга сиздан ҳеч нарса керак эмас ва бирбиримизни тушунамиз.
– Сиз билан ўзимни жуда ҳам қари, худди отангиздай ҳис қиламан.
– Унда айтинг-чи, – деди қиз, – болаларни яхши кўрсангиз, нега менга ўхшаган қизингиз йўқ?
– Билмадим.
– Ҳазиллашяпсизми?
– Айтмоқчиманки…
