эса китобчанинг Монтэгга яхши таниш бўлган саҳифалари очиқ турарди:
“1790 йилда инглиззабон адабиётларни ёндириб йўқ қилиш учун мустамлакаларда ташкил қилинган. Биринчи ўт ўчирувчи – Бенжамин Франклин.
Қоидалар:
1. Хатар сигнали бўлиши билан дарҳол ишга кириш.
2. Тезда ўт қўй.
3. Ҳаммасини ёқ.
4. Зудлик билан бўлимга хабар бер.
5. Янги хатар сигналларига доим тайёр тур”.
Ҳамма Монтэгга қараб турарди. У бўлса қимир этмади.
Бирдан хатар сигнали ишлаб кетди.
Навбатчилик қисми шифтидаги қўнғироқ икки юз бора бонг урди. Тўрт стул бир зумда бўшаб қолди. Қарталар полга қор каби ёғилди, мис устун бир титраб олди ва Монтэгнинг шериклари ғойиб бўлишди.
Монтэг жойидан жилмаган эди. Пастда тўқ сариқ махлуқ пишқириб уйғонди.
Монтэг ўрнидан кўтарилиб, худди уйқуда юргандек устундан сирғалиб пастга тушди.
Механик кўппак кўзларидан яшил ўт чақнаб, уйчасидан сакраб чиқди.
– Монтэг, бош кийимингизни унутибсиз!
Монтэг девордан бош кийимни юлиб олиб, ташқарига отилди ва машинанинг зинасига сакраб чиқди. Машина зудлик билан йўлга тушди. Тунги шамол сиренанинг шовқинини ва металлнинг қаттиқ гумбурлаган овозини ҳар томонга олиб кетарди.
Бу эски кварталларнинг бирида жойлашган, тўкилиб ётган уч қаватли уй эди. Уйнинг қурилганига камида юз йил бўлгандир. Ўз вақтида у ўт ўтказмайдиган юпқа материал билан қопланган ва, афтидан, айнан шу қоплама уйни буткул вайрон бўлишдан сақлаб тургандек эди.
– Етиб келдик!
Мотор бир кучаниб, ўчди. Битти, Стоунмен ҳамда Блэк ўт ўтказмайдиган ноқулай ва қўпол либосларда аллақачон уй томон югуриб кетишаётган эди. Монтэг ҳам уларнинг ортидан югурди.
Улар уйга бостириб киришди ва у ердаги кекса аёлни қўлга олишди. Бироқ аёл қочишга ҳам, яширинишга ҳам интилмасди. У қаршисидаги бўм-бўш деворга термилганча, бошидан зарба еган одамдек чайқалиб турарди. Унинг лаблари сассиз қимирлар, юзидаги ифодасидан худди бир нимани эслашга уринаётган, лекин эслай олмаётганга ўхшарди. Ниҳоят у эслади ва лаблари титраб, тилга кирди:
– Мард бўлинг, Жаноб Ридли. Яратганнинг марҳамати ила бугун Англияда шундай машъала ёқамизки, уни ҳеч қачон ўчира олишмайди.
– Етар! – деди Битти. – Қаерда улар?
У ҳайратланарли даражада совуққонлик билан аёлнинг олдига келиб, унга тарсаки туширди ва саволини такрорлади. Аёл юзини Биттига қаратди.
– Уларнинг қаердалигини яхши биласиз. Акс ҳолда, бу ерда бўлмасдингиз, – деди аёл.
Стоунмен унга телефон орқали келиб тушган шикоят хатини узатди.
“Сити, Элм кўчаси, 11-уйнинг чордоғидан гумон қилишга асос бор.” Тагига имзо ўрнига “Э.Б.” ҳарфлари ёзиб қўйилганди.
– Бу қўшним миссис Блейк бўлса керак, – деди аёл бош ҳарфларга қараб.
– Қани, йигитлар, ишга киришдик!
