захвалявалася дзяўчына.
– Лепшы спосаб даведацца, наколькі маеш рацыю, – гэта спраўдзіць, што там.
– Я гэта і сама разумею.
– Ты гатовая?
Мілана глыбока ўздыхнула:
– Так, адчыняй, – рашуча прамовіла яна.
І брат, узяўшыся за клямку, расхінуў дзверы. А затым яны ўдваіх знерухомелі. У каморы было цёмна, але святла з калідора было дастаткова, каб зразумець, што ў памяшканні адбываецца нешта незвычайнае. З люстэрка на сцяне лілося серабрыстае святло таямніча, мякка і прыгожа, нібы прамень ад поўні напаўняе пакой у летнюю ноч, у якім нават лятучыя парушынкі, што павольна вісяць у паветры, падаюцца срэбнымі сняжынкамі. Дзіўна, таямніча і нерэальна. Зачароўвае.
У паўцемры было відаць, што вуж жадаў узлезці на куфар, але ў яго гэта ніяк не атрымлівалася.
– Здаецца, ён просіцца да люстэрка, – заўважыў Янка.
Хлопча паклацаў выключальнікам, але па-ранейшаму было цёмна.
– Падобна, лямпачка перагарэла.
Янка, нядоўга разважаючы, ступіў у пакой. Не паспеў ён зрабіць і некалькі крокаў, як яго пацягнула назад сястра.
– Што? – спытаўся ён.
У адказ дзяўчына толькі кіўнула галавой, паказваючы на падлогу. Брат павярнуўся і ўбачыў у месячным святле, як на падлозе блішчаць аскепкі дробнага шкла.
– Мяркую, гэта і ёсць лямпачка, – выказаў здагадку Янка. – Тое, што ад яе засталося.
– Відаць, так.
– Лепш я вазьму ліхтарык. Не хачу параніцца.
Звычайна ён ляжаў каля ўваходу ў хату. Янка падумаў адразу там жа ўзяць і новую лямпачку, але скрынка была пустая. Хлопец расчаравана схапіў толькі ліхтарык і накіраваўся назад да каморы. Пабачыўшы, што ў свяцільні застаўся пусты патрон, ён здагадаўся:
– Дзеда, відаць, спяшаўся да крамы па лямпачкі. А ў паспеху ізноў забыўся зачыніць дзверы.
– Хутчэй за ўсё. Мяне толькі турбуе, ці бачыў ён гэта, – кіўнула сястра на люстэрка.
– Мяркую, што не. Інакш бы ён быў усхваляваны. Як я зараз. Бо баюся, што праход… – брат нервова каўтнуў паветра, – ізноў адкрыты.
– Як гэта?
– Вось і я б хацеў пра гэта даведацца.
Брат з сястрой падышлі да люстэрка і паглядзелі на яго.
– О, не… – прамовілі яны разам.
Як яны і лякаліся, адлюстравання ніякага не было. Замест гэтага дзеці бачылі ў ім толькі змрочную пустэчу, праз якую прабівалася здалёку ледзь заўважнае святло. Янка насцярожана пасвяціў унутры.
– Так і ёсць! Гэта той самы праход, – прамовіў хлопец.
– Але як такое магло здарыцца? Не мог жа ён сам адкрыцца? Ты ж яго тады дакладна зачыніў.
Брат зірнуў ніжэй і перавёў ліхтарык на вечка куфра.
– Баюся, я здагадваюся, што тут адбылося.
На куфры ляжаў чароўны кулончык на вяровачцы, які прызначаўся Мілане.
– Вой! – усклікнула яна і тут жа падхапіла яго. – Няўжо ён самы? Мой
