на тое, – не магла не пагадзіцца Мілана.
– Тады памкнёмся наперад? Ізноў да прыгод?!
– Да новых прыгод! – паправіла яго сястра.
– Так. Мабыць, каралеўства ізноў у небяспецы, а яго жыхарам патрэбна наша дапамога.
– У такім выпадку не будзем губляць часу.
Яны ўжо былі гатовыя адправіцца ў дарогу, як Мілана пра нешта ўспомніла.
– Я зараз! – папярэдзіла дзяўчынка брата і хутка выбегла з каморы.
Не прайшло і хвіліны, як дзяўчына вярнулася, трымаючы ў руках дыядэму і рыцарскія даспехі. Тыя самыя, у якіх яны вандравалі па каралеўстве.
– Гэта дарэчы! Малайчынка! – пахваліў брат.
Яны тут жа пераапрануліся і ўхваляльна агледзелі адзін аднаго.
– Так значна лепей, – прамовіла Мілана.
– І сапраўды. Ты неверагодная! Ну што, а цяпер у шлях?
– Так! А тое на нас, пэўна, ужо зачакаліся.
І, не кажучы больш ні слова, яны перасягнулі мяжу паміж іх светам і таямнічым каралеўствам.
Непрыемныя змены ў каралеўстве
Крок наперад, спуск долу праз патаемным ход, прасвет… Яны так хутка павыскоквалі з дрэва, што змяя ледзь паспела адпаўзці ўбок і ўзлезці на валун, які ляжаў непадалёк ад магутнага разгалістага дуба.
Нават не верыцца – яны ізноў на той самай дзівоснай паляне, на тым месцы, дзе ў мінулы раз пачаліся іх вялікія прыгоды. Чароўная краіна залюстрэчча – каралеўства Сварга!
Усё амаль так, быццам нічога і не змянілася. Нават вужык на тым жа камяні, калі яны першы раз сустрэліся.
– Дзень добры, пане Вуж! – павіталася першай Мілана.
– Дзень добры, шаноўныя!
Павітаўся і Янка, але затым дзеці падазрона ўтаропіліся на змяю. Яны быццам і пазнавалі свайго старога сябра, але нешта было не так. Вуж быццам памаладзеў, нават голас яго гучаў не так.
– Бачу ў вашых вачах пэўную разгубленасць, – пачаў вужык, заўважыўшы збянтэжанасць юнакоў.
Яны насцярожана маўчалі.
– Так, я насамрэч не той, каго вы чакалі ўбачыць. Я зараз усё растлумачу. Справа ў тым, што я сын таго Вужа, якога вы ведалі.
– Пана Вужа? – нарэшце прамовіў Янка.
– Так.
– Ха! А мы глядзім і не можам зразумець. Быццам бы прад намі наш стары знаёмы, а быццам бы і не. Але ж як вы падобныя!
– Дзякуй. Я вельмі ганаруся ім. Прызнацца, і я напачатку сумняваўся, ці то вы. Але ж цяпер, – акінуў ён іх позіркам з ног да галавы, – я дакладна бачу, што вы – героі, якіх мне апісваў бацька.
Янка з Міланай пераглянуліся, і вочы іх у захапленні загарэліся. Яны ізноў былі тымі самымі – статным рыцарам у бліскучых даспехах і прыгожай юнай каралеўнай з пераліўнай на сонцы шыкоўнай дыядэмай.
– Але ж, – пацікавіўся Янка, – дзе ён, ваш бацька? Чаму ён сам не з’явіўся? Мы былі б усцешаныя яго бачыць.
– Ён… – адразу ж змяніўся
