style="font-size:15px;"> – Ҳеч қачон!
– Алдаяпсан-а?! Онам “Ҳамма йигитлар уйланиб олгунча ваъда беришга уста бўлади”, дейди. Сен ҳам уларнинг ишини қилмайсанми?
– Сағир телбанинг ҳеч нимаси иккита бўлмайди. Ота ҳам йўқ, онам ҳам, иккита сўмкам йўқ, иккита кроссовкам, шундай экан иккита гапим ҳам. Сағир телба битта гапиради. Битта қизни севади, битта қизни ўпади.
– Ҳеч қачон ичмайсанми?
– Ҳамма эркаклар ароқ ичади, мен оғзимга ҳам олмайман!
– Мен шу дарёга қайтаман!
– Келмасанг, катта бўлсам, ўзим Тошкентга бориб, сени автобусга солиб олиб келаман!
Лола, қара, Тошкент қолиб, Берлингача келдим.
Телба сағирман, гапимнинг устидан чиқаман.
Тезроқ кел, ташна қалбингга лаб босай, иссиқ бағримга тортай…
Берлинга келишим билан Лолага қўнғироқ қиламан, қайта-қайта, эзиб-эзиб. Телефон рақамини, ўша миямга муҳрланиб, бармоқларимга кўчиб қолган сонларни теравераман, теравераман, асабийлашганим сари эса кулавераман.
Содиқ касаллик – кулги!
Ҳозир жавоб беради, бошқача бўлиши мумкинми, ахир!
– Алло-алло, эшитяпсанми, Лола? Мен Берлиндаман, мен келдим, жоним, алло, ҳой…
У индамайди. Сўз душманга, ажалга айланади бу он.
Мен ўлим ҳақида ўйлашдан қўрқаман.
Аммо телба ошиқнинг узоқ кутган висоли ажали бўлиши мумкин. Телефоним каби титраяпман, юрак каби қон бўляпман…
Муҳаббат, бу ҳайҳотдай дунёда телбаларгагина кунинг қолган қашшоқ туйғусан! Бу туришда барча ночор халқлар каби асрнинг сўнгига бормай кўмиласан. Эшакқуртларга салом берасан. Айни қоқ пешинда, момақалдироқ гумбурлаган он сени кўмади инсоният ёмғирдан юз чайган тоғу тошларга!
“Ким ҳам қутуларди ажалдан, мен ҳам ўлдим. Дунёга бўлмас экан муҳаббат устун”, дея фалсафа сўқийсан. Аммо эшакқуртлар сени эшитмайди, минг чақирим наридан тўғри мўлжал оладилар жасадинг томон ва сероёқ таналарини моҳирлик билан ўйнатиб, не-не улуғлар мадҳ этган нозигу муқаддас танангни топтайди – ейди.
Берлинда фақат сенинг овозинг бордай!
Берлин сен учунгина мавжуддек, Берлин мен учун сенсан, Лола!
Айрилиқ миллари тинди – тўхтади. Айри-айри ариқларда оққан умрнинг ичга сўрилган маъносиз аламлари ҳам тамом. Балки, ҳаётим мазмунини шу ердан топарман, қутуларман саволлару мудроқликдан. Шарҳсиз ҳасратлар, бутун вужуд талпинган икки жоннинг бир дунёси ёнди.
Бирга ёнди…
Бир армони, бир гуноҳи, бир бахти, бир бахтсизлиги – бари ёнди.
Оҳ, ҳозир у бевафо юрак тўхтайди ва… Лекин, энг муҳими, жигар омон бўлсин, жигар. Қоним айланиб туради, тоза қон зарардир муҳаббат учун, покиза, тиниқ қон.
Мен нафас оляпман, Лола!
Мен оляпман бу дунёдан улуш… Балки, сени севганим учун ҳам Худо менга ёрдам бераётгандир… Бўлиши мумкин-ку, ҳаётга ёлғиз бир сабаб! Ёлғиз нишона, ёлғиз умид, ёлғиз орзу, худди ғариб Ватанинг каби танҳо!
