бардош, чидаму матонат сўзларининг ҳамма-ҳаммасига тупурганча бутун Оврўпани муҳаббатга кўммоқ учун шу ердаман.
Мен келдим! Муҳаббатга висолдан ортиқ чора йўқ!
Узр-узр, адаш ўй, калта ўй, бор-бор, ҳа, ўлим… ўлим бор-а?
Ҳозирча муҳаббатни тийиб қўйишга кучи етадиган ягона куч. Икки ёрни бир-биридан, болани онадан, ёлғиз қолган қаҳрамонни Ватанидан айиради. Ўлим ёмон! Қўрқаман. Бу ҳақда ўйлагим келмайди унинг муқаррарлигини кеча англаб етган ўсмирдай. Миллионлаб гуноҳкорлар каби. Ҳозирча ўлимдан кўра висолга бир дақиқа яқинроқ турганга ўхшайман. Беихтиёр, сенга тўнкаб бор гуноҳимни, фақат севги ҳақида ўйлайман.
Бобом елкамга янги халта тақди. Каттасидан.
Ўнта қўйнинг пулини момомнинг рўмолига тугиб белга маҳкамладик.
Биз талабаликни сотиб олгани Тошкент бормоқдамиз.
Улуғ Курсдошни қора қилдик.
“Ҳа, унинг қўли ҳамма жойга етади, талабаликда ректоратга борарди, ҳозир ойни ушлаб турганларнинг бири бўлса керак!”
Бобом йўл бўйи гурунг бериб келди.
– Эллик йил олдин, бола, мен ҳам шаҳарлагандим. Энам оёғимга тирмашиб қайтармоқчи бўлди. У отамдай қарғишга ботишимдан қўрқди. Мен унга қасам ичиб шаҳарладим. Қўлимда битта тарих китоби, битта нон ва рўмолга тугилган бир килограмм хом гўшт бор эди. Шулар билан институтнинг эшигини тепиб кирдим.
– Отангиз қандай қарғиш олганди, бобо? – деди узоқ йўлга қатнайвериб ранги хира кўзлари киртайиб кетган ҳайдовчи. Унинг қорни машинада кўп ўтирганидан шишиб кетган ва ҳозир ҳам рулга тиралгудай бўлиб турарди.
– Намоз вақти бўлди, – деб яна талмовсираб гапдан қочади бобом. Ва ўтирган ерида тиловат бошлайди. Асрни адо қилгач, шомгача гапни бошқа ёққа буради.
– Каллам зўр эди, ўзим имтиҳон топшириб кирганман.
– Мен ҳам шундай қиламан. Ўнта қўйнинг пули чўнтакда қолади. Мазза қилиб шаҳар кезамиз, – йўловчиларнинг гап-сўзини писта чақиш каби эрмакка эшитишга ўрганган ҳайдовчига негадир ўзимни кўрсатиб қўйгим келади.
– Бефойда, сенинг бобонг қайтиб бориб, эсон-омон уйга кириши керак, яшаши керак ҳали бир-икки йил. Агар талаба бўлмасанг, биласанми, нима бўлади? Момонг мени уйга қўймайди, тириклайин кўмади. Ўйлама, Курсдош ҳаммасини ҳал қилади. Бир пайтлар энасини бирга кўмганман. “Севган қизинг оёғини эгри ташларкан, ундан нари тур” деб, балодан қайтарганман. Ҳалислаган, бўлмаса, уйини нас қиларди. Урғочи ит асрагандай уйини ҳирс босарди. Курсдошнинг калласи зўр эди, институтда қолди. Тарих фанлари доктори, профессор, балки ҳозир академик бўлгандир. Менинг жон иним у, агар боргунимизча ўлиб қолмаса, сен “Талаба бўлдим” деб, янгангларга хабар ёзиб юборавер. Ўқиш тўйинг учун битта буқани сўйиб, элга ош бераман.
Хайриятки, Улуғ Курсдош боргунимизча ўлиб қолмади.
Ҳозир ҳам тирик, яшаяпти, бобом эса…
Аммо уни топгунимизча хийла вақт ўтди. Бобом туфланди, кафедрадаги қизларни шарақлатиб сўкди, зерикарли тарих кафедраси қишлоқнинг нафасию ўткир шевасига тўлди.
– Сизга
