бобом қўйларига емиш ташлаётган бўларди.
Қандай кўришсам экан, деб ўйлаганча остонада узоқ туриб қолардим. Эшикка илинган исириқ каби балою касалликларни қайтариб, тобора кексайиб, мункиллаб бораётган бобомни барча ташвишлардан озод қилгим келарди.
Унинг кўзи тушиб қолгунича мен муаллақ қотаман.
Ҳар сафар яна-да қариб-қартайиб кетаётгандай туюлади, суякларидан гўшт моҳирлик билан шилиб олиниб, устидан буришган тери ёпилгандай.
– Э, отам, отам… Кел, ҳа… кел-да. Момоси, эй момоси, ёрил-ёрил, боланг келди…
Момом менга атаб палов пиширади. Ҳар сафар: “Мен сизнинг қўлингиздан ейман, келинларингиз ўчоққа яқинлашмасин”, – деб шарт қўярдим.
Янгалар ғижинарди. Момом инқиллаб, гуручни катта тоғорада сопи қилар ва шу гуруч доналаридан кўп мени дуо қиларди.
Улар ҳар икки тарафимдан ўпиб, юзимни нам қилиб ташлайди.
Пальтомни силайди. Телпагимга илашган қорни қоқади… Мен эса яна болалик қиламан. Йўқ, мен болага айланаман… Сўнг икковини ҳам қорга отаман, қорга пишаман. Бобомни ирғитаман, момомнинг юзига қор ишқайман. Бобом кулганча менинг билакларимдан ушлаб қўяди. Момом яна пешонамга ёпишади. Йиғлайди, сиқтайди ва сўнг бахтиёр кулади. Яшаяпмиз-ку, ахир!
– Сен келиб уйим ёруғ бўлиб кетди, болам. Қордай оппоқ бўлди, ёниб ётган танам тандирнинг ичидай қорайиб куйиб ётувди.
Жиянларим келади. Бари қиз. Амакиларимнинг ярмига фарзанд берган, ярмини қисган. Шунинг учун болалар биз учун жуда азиз. Қизчаларга олиб келган шаҳарнинг арзон-гаров совғаларини улашаман. Ўзларини бойиб кетгандай ҳис қилиб, қиқирлаганча қўшниларга мақтаниб қолишади. Улар менга доим тамшаниб, ҳавасланиб қарайди.
– Яхши ўқисанг, акангдай бўласан, бўлмаса, ана, кенг дашт… ишлайсанлар… Мактабни тугатиб-тугатмай эрга бераман, – дейди момом.
Қизчалар сирли кулади.
Мен улардан ҳам бобом билан момомни рашк қиламан. Кечаси уларнинг ўртасида ётаман. Аввал ҳам худди шундай эди.
Бобом яқин-яқингача сира тинч ётмасди, шўхлик қиларди.
Момом: “Севмайман”, – дерди.
Бобом: “Қўймайман”, – дерди.
Кейин иккови ҳам инқиллашиб кимнингдир раъйига кўнишарди.
Мен тескари қараб ётардим. Улар мени ҳали бола деб билгани учун шундай қилишарди. Аммо мен олти ойлигимдаёқ оламнинг ҳаёт тарозисида тортила бошлаганман. Ер ёрилса, ямаганман.
Сувчи амаким энди уйланган пайтлар.
Бобом билан момом тоққа ошнасиникига кетади. Мен янгам билан қолдим. Улар мени чақалоқ деб, сира уялишмасди. Кўзим чиққудай бўлиб бир-бири билан ҳиринглашганча сийпалашаётган келин-куёвни томоша қилардим. Кулардим. Охири янгам чидай олмади:
– Бунингиз ҳаммасини билиб турганга ўхшайди, қарашини!
– Тентакмисан, жоним! Олти ойлик-ку бу баччағар…
– Йўқ-йўқ, чимилдиқ ортига ўтамиз… уяляпман.
– Хўп, жоним, турма, кўтараман ўзим… Мен қиқирлаб кулардим.
Бугун ўша тунларнинг ширин мевалари мендан
