унга термилиб.
Саодатнинг Турсунбойнинг мақтовидан кўнгли тоғдай кўтарилган эди.
Унинг хаёлига ногоҳ ўтган йил қишдаги бир воқеа келди. Саодат тўртинчи синфда ўқир эди. Бир куни қийинроқ масалани очишга қийналиб қолди ва поччасидан ёрдам сўради. Турғунбой эса “Шуни ҳам ечолмасанг, нима қилиб юрибсан бекорга вақт ўтказиб, то ечмагунча чиқармайман”, деб совуқ хонага қамаб қўйди. Моҳира ва Холида опанинг арзу доди билан ярим кечадагина у хонадан чиқишга рухсат берди, холос.
Бу ўткир “тарбия”дан хулоса чиқарган Саодат иккинчи Турғунбойнинг ёнига йўламайдиган бўлди.
Ҳозир Саодат шу воқеани Турсунбойга ҳикоя қилар экан, Холида опа келиб қолди.
– Келинг Турсунбой. Ишли бўлдим деб бунча узоқлаб кетмасангиз?
Улар кўришар экан, бирин-кетин Шоҳида, Моҳиралар, бир оздан сўнг Турғунбой ҳам ишдан қайтди. Бир зумда ҳовли тўлди. Саодатни Тоштемир отага юборишди. Соат ўнларда идорадаги ишларини тинчитиб, ота ҳам етиб келди.
Ота келгандан сўнг ошни сузиб, алоҳида хонада ўтирган эркакларга аввал киритиб юборишди. Қизлар ойилари билан сўрида ўтиришди.
Ош ейилиб бўлгандан сўнг Турғунбой гап очди.
– Сени чақиришдан мақсадим – биз бу ерда маслаҳатлашиб, сени уйлантириб қўймоқчи бўлдик.
– Менсиз-а, – деди Турсунбой кўк чойдан ҳўплар экан. – Кимга?
– Кимга бўлар эди, ўзимиздан, Шоҳидага, – деди Турғунбой.
– Ўзидан сўрадиларингми? Онаси нима дейди, – деди Турсунбой секин.
– Ўзидан сўраб нима қиламиз. Қиз бола эрга тегаман дер эдими. Онаси битта супрадан иккита хамиртуруш бермайман, деб тихирлик қиляпти. Аммо опаси менинг қўлимдами, бас, ишни мен тўғрилайман, – деди Турғунбой мақтаниб.
– Шошилманг, – деди Турсунбой, – қиз тугул ҳали мен ҳам ўйлаб улгурганим йўқ лоақал. Бирор кун ўйлаб олай, – деди Турсунбой ва Тоштемир отага қаради.
Бу қарашдан Тоштемир ота “Қизнинг кўнглини билай” деган маънони ўқиди ва “Майли Турғунбой, ўйлаб олсин. Бу умр савдоси”, деди.
– Маҳмадана, – деди Турғунбой бўғилиб, – билганингни қил, тайёр қиздан ҳам ҳали қуруқ қоласан.
– Бўлмасам, сизга ўхшаб туҳмат қилайми? – деди Турсунбой ҳам ғазабланиб.
Турғунбойнинг вужуди ёниб кетди. Муштини тугди. Зарб билан бир туширмоқчи эди-ю, раисдан ҳайиқди.
Эрталаб Турсунбой уйғонганда қизлар далага кетган эди. Турғунбой ҳам ишга отланар экан:
– Ўйлайдиганингни тезроқ ўйлаб ол! – деди-ю жўнаб кетди.
Турсунбой ҳам нонушта қилиб бўлиб, Шоҳида ишлайдиган бригада даласи томон йўл олди.
Кенг пахтазор оралаб борар экан, узоқдан пахта тераётган қизларнинг ашуласи қулоғига чалинди ва ўша томонга бурилди. Кўнгилдагидай худди Шоҳида пахта тераётган эгат бошидан бориб қолибди. Теримчилар анча орқада, у эса ўзи куйлаётган куй янглиғ чунонам пахтани чиройли қилиб терар эдики, гўё чаноқдаги пахталар унинг этагига оқиб тушаётгандай туюлар эди, кишининг кўзига.
