опа олдида ўзини тута олмади. Ўксиб-ўксиб йиғлади ва қалбида тўпланиб қолган аламларини бирдан тўкиб солди.
– Қўйинг энди, синглим, – деди Турсунбой. Йиғининг фойдаси йўқ. Шундан кейингина у онасининг ёнида яна бир меҳмон борлиги эсига келди ва у меҳмон Турсунбой эканлигини энди билди. Улар кўришиб, ҳол-аҳвол сўрашиб бўлганда, оиланинг доимий ҳамдарди Тоштемир ота дарвозадан кириб келарди. Қизлар оталари кириб келгандай бирдан оёққа қалқди. Тоштемир ота билан самимий кўришишди.
– Моҳирабону, мунча узоқлаб кетдинг? Бундай хабар олай ҳам демайсан, – деди раис танбеҳловчи оҳангда қизларнинг каттасига.
Моҳира оғир уҳ тортиб, ерга қаради. Кўзига ғилт-ғилт ёш келди. Икки йиллик уқубатлар кўз олдидан ўтди. Лекин дарров ҳасрат дафтарини варақлагиси келмади.
– Шундай, – деди секин, – мавриди бўлмади келишнинг.
– Боланг қани? Нега ташлаб келдинг? – деди энди невараси эсига келиб Холида опанинг.
Моҳиранинг боши айлангандай бўлди. Шундай ҳам синиқ ранги яна ўчинқиради. Хасталардай зўрға:
– У ўлди, – деди. Деди-ю меҳрибон онаизори, сингиллари, отасидай ғамхўр Тоштемир оталарнинг ҳузурида эканлиги эсига тушиб, хўрлиги келди ва елкалари титраб-титраб аччиқ изтироб билан йиғлай бошлади.
– Қўй энди, Моҳи, – деди Тоштемир ота юпатиб,– энди сени ҳеч қаёққа юбормайман. Турмуш қилгиси келса Турғунбойнинг ўзи келсин. Шу ерда ҳам иш бор. Бир томондан Холидахон билан мана бу қизалоқларни ҳам ёлғизлатиб қўйиш яхши эмас.
– Ҳали ҳам кўчимиз орқамиздан келяпти, – деди Моҳира кўзёшларини артиб.
Кутилмаган муҳаббат
Саодат мактабдан келиб, уйда Турсунбой ўтирганини кўрди. Югуриб бориб, қучоқлаб олди.
– Ака, қачон келдингиз?
– Ҳозиргина, – деди Турсунбой ҳам Саодатни эркалатиб.
– Энди кетмайсизми? – деди Саодат севиниб.
– Кетмасам бўлмайди, синглим, – деди Турсунбой катталарга гапираётгандай жиддий, – ишлар қолиб кетади-да.
Саодатнинг бирдан қовоғи солинди. Мана икки йил бўлибдики, Турғунбой олдида безиллаб кун ўтказар, Турсунбой уйда бўлган кунлари унга байрам эди. Чунки институтни давом эттираётган Турсунбой таътил кунларини фақат у билан ўтказарди. Ўта зийрак ва чаққон Саодатнинг ҳали бола эканлигини унутиб, у билан тенгдош дўстдай гаплашар эди.
Турсунбой институтни тугатиб, шаҳарга ишга тайинланди. Лекин тўсатдан акасидан шошилинч телеграмма бориб, бугун уйга етиб келган эди.
Уйда ҳеч ким йўқлигидан фойдаланиб, Саодатни сўроққа тутди.
– Ойинг, опанглар яхшими? Қаерда ҳаммаси?
– Опамлар ишда. Ойим уйда эдилар. Бирор қўшниникига чиққандирлар-да.
– Нима янгиликлар бор, Саодатхон? Поччанг энди сизларни урмай қўйганми?
– Урар эдилар-у. Тоштемир отамдан қўрқадиларда. Бир марта Моҳи опамни урган эдилар, отам келиб роса бопладилар.
Турсунбой сергакланди:
– Нега уради опамни?
