Әйе, ишетәм, аның тавышы – гүя аһәңле бер көй…
Егет. Кулларыңны бир әле, гүзәлем… (Салмак көйгә бииләр.)
Кыз. Күзләреңдә мәхәббәт очкыннары күрәм…
Егет. Синең ай нуры тамган йөзеңә карагач, алар тагын да ялкынлана башлыйлар…
Кыз. Чаялыгың әле һаман да җуелмаган…
Егет. Шушы алсу иреннәр елмаюыннан беркайчан да туктамасын дип җуелмагандыр ул…
Кыз. Нәрсә булды безгә? Кемнәрнең генә күзләре тиде дә, кемнәрнең каргышы төште?
Егет. Белмим…
Күк күкрәгән тавыш ишетелә.
Егет. Йөрәк сыкрый, җан елый…
Кыз. Күк тә елый…
Күк күкри, барлык утлар сүнә.
Бер якта – Галияләрнең капка төбе, икенче якта – Наиләләрнеке. Наилә койманың аръягында итәгенә алма җыеп йөри, үз-үзенә сөйләнә.
Наилә. Әй, бигрәкләр дә татлы булды быел алмалар, Алланың рәхмәте белән инде, Алланың рәхмәте белән. Берәр чиләк җыеп, Галия ахириләргә дә кертеп чыгасы булыр әле. (Җырлый.)
Алмагачта алма пешкән,
Өзеп кенә аласы.
(Мәктәптән кайтып баручы Гөлүсәне күреп ала.)
Күршебездә уңган кыз бар,
Урлап кына качасы!
Гөлүсә. Исәнме, Наилә апа!
Наилә. Саумы, үскәнем! Әллә укудан кайтып барасың? Кая, бирегәрәк кил әле, кызым. (Койманың бу ягына чыга, Гөлүсә аның янына килә, җырлап бии башлый.)
Алма пеште, өзелеп төште
Итәгем очларына.
Телең татлы, үзең чибәр,
Мә алма учларыңа!
Мәле, мәле, үзең кебек алсу йөзле алмалардан авыз ит әле, кызым. (Алма бирә.)
Гөлүсә. Рәхмәт, Наилә апа, тәмле күчтәнәчең, яхшы сүзләрең өчен.
Наилә. Ярый, ярый, кызым, бәхетләрең генә булсын. Әнә Галиякәй дә чыгып килә бугай. Әссәламегаләйкем, күршем! Ни хәлләрдә син? (Гөлүсә кереп китә.)
Галия. Вәгаләйкемәссәлам, Наилә җаным. Бар да яхшы, үзең ничек? Айрат кайта дип ишеткән идем, хактан да кайтамы соң ул?
Наилә. Кайтам дип тора инде, узган айда кайта алмады бит. Ике күземне юлдан алмый көтеп утырам менә, пирог ясарга дип, алма җыйдым, чәй эчәргә керерсең.
Галия. Ярый, керермен. (Гөлүсә чыга.)
Гөлүсә. Әни, мин Шифа чишмәсенә суга барам, Наилә апа, сиңа да алып кайтыйммы?
Наилә. Алып кайт, кызым, алып кайт. Чишмә суыннан чәй бик тәмле була ул. (Гөлүсә китә.) И-и Галия, вакытларның ничек үткәнен сизми дә калдык… Балалар да буйга җиттеләр. Аллага шөкер, акыллы, тәүфыйклы булып үстеләр.
Галия. Әйе шул, әле яңа гына шаярышып, качышлы, әбәкле уйнап йөрүче нәниләр иделәр, ә хәзер инде әнә ничек үстеләр! Ә син түбән оч Зөлфиянең олы малае турындагы хәбәрне ишеттеңме соң әле?
Наилә. Әйе, ишеттем. Бөтен авылны аптырашта калдырды Илшат.
Галия. Шундый нечкә күңелле, холкы да кызларныкы кебек кенә иде бит аның. Шәһәргә китеп, начар кешеләргә ияреп, башын бетерде балакай.
Наилә. Кем уйлаган бит аның шулай буласын. Башта гел елмаеп исәнләшеп, хәлләремне белешеп үтеп китәдер
