– деди у. Улар икки марта ўпишишди ва яна ўпишиш керакми, дегандек тўхтаб қолишди. Кейин гўё ўпишиш керак, деган қарорга келгандек учинчи бор ўпишишди ва иккови баравар жилмайди.
– Сизлар попнинг ҳузурига бормайсизларми? – деб сўради Нехлюдов.
– Йўқ, Дмитрий Иванович, биз шу ерда ўтира турамиз, – деди Катюша завқ билан меҳнат қилган одамдай чуқур хўрсиниб, мўлтиллаб турган, уятчан, дилрабо, қийғоч кўзларини унга тикиб.
Эркак билан аёл киши ўртасидаги муҳаббатда ҳамиша шундай бир дақиқа бўладики, бунда муҳаббат ўзининг камолат чўққисига эришади, бунда киши эс-ҳушини йўқотади, у кишида ҳирс қўзғатмайди, Нехлюдов бундай дақиқани Исонинг тирилиш байрами кечаси бошидан кечирган эди. Катюшани турли ҳолатда кўп кўрган бўлса ҳам, ҳозир уни эслар экан, ўша дақиқа бошқа ҳамма хотиротларни босиб кетарди. Силлиқ қилиб таралган, ялтираб турган қора сочлари, келишган қадди-қомат ва кўкрагини қучиб олган бурмали оқ кўйлак, қип-қизариб кетган бетлар, уйқусизликдан хумор бўлиб қолган хиёл ғилай қора кўзлар ва, умуман, бутун вужудидаги икки асосий хусусият, яъни фақат Нехлюдовга нисбатангина эмас, – буни ўзи ҳам биларди, – балки дунёдаги одам ва нарсаларнинг ҳаммасига, фақат яхши нарсаларгагина эмас, балки дунёда нимаики бўлса ҳаммасига, ҳатто боя ўпишишган тиланчига нисбатан ҳам барқ урган тоза, пок муҳаббат.
Нехлюдов қиздаги бу муҳаббатни биларди, чунки у шу кеча ва шу тонг бу муҳаббатни қалбида ҳис этган ва шу муҳаббат туфайли у қиз билан бир тан, бир жон эканини англаган эди.
Оҳ, қани энди ҳамма нарса ўша кечада уйғонган ҳис билан чекланиб қолган бўлса! «Ҳа, ўша қабиҳ иш Исонинг тирилиш байрамидан кейинги кечада бўлган эди!» – деб ўйларди ҳозир Нехлюдов маслаҳатчилар хонасида, дераза ёнида ўтириб.
XVI
Черковдан қайтиб келгач, Нехлюдов аммалари билан ўтириб рўзасини очди, полкда ўрганган одатига кўра дадил бўлиб олмоқ учун ароқ ва вино ичди-да, ўз хонасига кириб кетди, эгнидаги кийими билан ётиб, шу заҳоти ухлаб қолди. Эшикнинг тақиллаганини эшитиб уйғонди. Эшикни тақиллатишидан, Катюша бўлса керак, деб Нехлюдов кўзларини уқалай-уқалай, керишиб қаддини ростлади.
– Катюша, бу сенмисан? Кирақол, – деди у ўрнидан туриб.
Қиз эшикни қия очди.
– Овқатга чақиришяпти, – деди у.
У ҳамон ўша оқ кўйлакда эди-ю, лекин сочида бант кўринмас эди. Қиз Нехлюдовнинг кўзига қараркан, гўё унга фавқулодда шодиёна бир хабар етказгандек чеҳраси яшнаб кетди.
– Ҳозир бораман, – деди Нехлюдов сочини тараш учун тароқни қўлига олиб.
Қиз бир лаҳза туриб қолди. Нехлюдов буни сезди-да, тароқни қўйиб, қиз томон юрди. Лекин у шу заҳоти тезгина бурилиб, енгил ва эпчил қадам ташлаб йўлакдаги пойандоз устида югургилаганча кетди.
«Эй, аҳмоқ, – деди Нехлюдов ўзига ўзи, – нега уни индамай қўйиб юбордим?»
Шуни деб, у қизни қувиб, йўлакда етиб олди.
Қиздан нима исташини ўзи ҳам билмас эди. Назарида, қиз унинг хонасига кирганида, ҳамма қиладиган қандайдир
