учун мени четроқда кутиб туришни сўрайман. У айтганимни итоат билан бажаради.
Бир дақиқа ҳам ўтмасдан у ҳақида унутиб, бутун диққатимни тадбирга қаратаман. Эшитган раҳматларимга жавобан мен ҳам миннатдорчилик билдираман. Кейинги тўрт соат гўё бахтли бир лаҳзадек ўтиб кетади. Ҳар соатда чекиб олиш учун танаффус қиламан, аммо умуман чарчоқни сезмайман. Одатда дастхат-сессияларни қувватга тўлдирилган батарейкалардек куч-ғайратга тўлган ҳолда тугатаман.
Якунда йиғилганлардан тадбир ташкилотчиларини қарсаклар билан олқишлашни сўрайман. Навбатдаги учрашувга жўнаш вақти келди. Шу вақтгача бирор марта ҳам эсимга тушмаган қиз яна олдимга келади.
– Сизга бир нарса кўрсатишим керак.
– Бунинг умуман иложи йўқ, – дейман мен. – Мени кечки овқатга кутишяпти.
– Йўқ, иложи бор, – жавоб беради қиз қайсарлик билан. – Менинг исмим Ҳилол. Кеча меҳмонхона эшигида сизни мен кутиб тургандим. Буни шу ернинг ўзида, сиз отлангунингизча кўрсатишим мумкин.
Унга жавоб қайтаришга улгурмасимдан, қутидан скрипкасини олиб чала бошлайди.
Тарқалишни бошлаган китобхонлар кутилмаганда бошланган концертни тинглаш учун қайта бошлашади. Ҳилол кўзларини юмиб олиб, гўё бу дунёни унутгандек чаларди. Камонча скрипка торларига деярли тегмасдан бориб келаркан, ундан мен ҳеч қачон эшитмаган куй таралиб, мен ва бошқаларга унда албатта тингланиши керак бўлган бир нималар борлигидан дарак берарди. Қиз гоҳ қотиб қолар, гоҳида эса жазавага тушгандай скрипка билан рақсга тушарди; бироқ асосан унинг қўллари ҳаракат қиларди.
Ҳар бир нота бизда хотираларни уйғотади. Бутун куй эса рад этилишдан чўчимай ўзга қалбга интилаётган ошиқ қалб ҳақида ажиб ҳикоя айтарди. Ҳилол куй чалар экан, кўплаб вазиятларда ҳаётимга ҳеч қандай алоқаси йўқдек туюлган одамлар менга ёрдам қўлини чўзганларини эслайман.
Куй якунланади. Аммо ҳеч ким қарсак чалмайди. Зал сукутга чўмади.
– Раҳмат, – дейман мен.
– Мен юрагимнинг бир парчасини ўртоқлашдим, холос. Аммо бу вазифамни бажаришим учун етарли эмас. Мени ўзингиз билан ола кетасизми?
Ростини айганда, ҳаддан зиёд тиришқоқ одамларга дуч келганда тезроқ жуфтакни ростлашга ҳаракат қиламан ёки аста енгила бошлайман. Одамга унинг орзуси амалга ошмаслигини айта олмайман. Моника Каталониядаги қаҳвахонада кўрсатган иродани ҳаммада ҳам учратавермайсан. Агар кимнидир танлаган йўлидан қайтаришга уринсам ва бунга ўзимни ҳам ишонтира олсам, ҳаётим мукаммал бўлмасди.
Ўша куни мен иккинчи йўлни танладим: Бразилиянинг Россиядаги элчисига қўнғироқ қилиб, кечки овқатга яна бир одамни таклиф қилишим учун изн сўрайман.
– Мен учун мухлисларингиз ҳам худди сиз каби қадрли меҳмон, – жавоб беради элчи.
Бразилия элчихонасидаги зиёфат – ўта расмий тадбир бўлса-да, элчи меҳмонларни ўз уйларидагидек ҳис қилишлари учун ҳамма чораларни кўрганди. Ҳилолнинг кўйлагини дидсизликнинг ўзгинаси деб бемалол
