шуни истагандим. Ғалабага ишонсанг, ғолиб чиқасан. Чунки ғалаба ҳам сенга ишонади. Инсон ҳаёти озгина телбаликларсиз тўлиқ бўлмасди. Ж. айтганидек, мен ўз оламимни топишим керак. Дунёда нима содир бўлаётганини билсам, қалбимда нима содир бўлаётганини тушунаман.
Меҳмонхонада рафиқам менга бир неча бор қўнғироқ қилгани ва имкон бўлиши билан унга боғланишимни сўраганини хабар қилишади. Кўнглимда хавотир уйғонади: мен сафардалигимда у камдан-кам қўнғироқ қиларди. Тезда унинг рақамини тераман. Чақирувлар орасидаги вақт мангуликдек туюлиб кетади.
Ниҳоят у жавоб беради.
– Вероника жиддий автоҳалокатга учрабди, лекин хавотир олма, ҳозир анча яхши, – дейди ҳаяжон билан.
Вероника билан гаплашмоқчилигимни айтаман. Бироқ рафиқам бунинг иложи йўқлигини, у ҳали касалхонадалигини айтади.
– Башоратчи эсингдами? – сўрайди у.
Албатта, эсимда. Ахир у менга ҳам башорат айтганди. Суҳбатни якунлашим билан Мониканинг рақамини териб, рўйхатида Туркия бор-йўқлигини сўрайман.
– Кимларнинг таклифини қабул қилганинг ҳам эсингда йўқми?
Ҳа, эсимда йўқ. Бу саёҳатларни белгилаётганда мен ғалати эйфория[2] ҳолатида эдим.
– Зиммангдаги мажбуриятларинг ҳали ёдингда деб умид қиламан. Хоҳласанг, ҳаммасини ўнглашга ҳали вақт бор.
Унга ўйлаганларимни жон деб амалга оширишимни, бироқ ҳозир гап бунда эмаслигини тушунтираман. Башоратчи ва унинг Вероника борасидаги башоратлари ҳақида гапиришга энди жуда кеч. Моникадан рўйхатимизда Туркия бор-йўқлигини қайта сўрайман.
– Йўқ, – жавоб беради Моника. – Туркиялик ноширлар бошқа меҳмонхонада тўхташган. Акс ҳолда…
Мириқиб куламиз.
Энди бемалол ухласам бўлаверади.
МУСОФИР УЧУН ЧИРОҚ
Деярли икки ойлик саёҳатлар ортда қолди. Менга ҳаёт қувончи қайтди. Лекин тунлари уйғонганимда ўз-ўзимдан: “Уйга қайтганимда ҳам шу қувончни ҳис этармиканман?” деб сўрайвераман. Хитой бамбукини ўстириш учун тўғри чора кўряпманми? Ҳозиргача еттита мамлакатда бўлиб улгурдим. У ерда китобхонларим билан учрашдим. Бундан ўзимдаги тушкунликни бироз унутиб, қалбим қувончга тўлди. Аммо нимадир ҳали ўз оламимни забт этмаганимни билдириб турибди. Бу саёҳатларим аввалгиларидан унчалик ҳам фарқ қилмайди.
Олдинда фақат Россия сафари турибди. Кейин-чи? Зиммамга янги мажбуриятларни олиб, ҳаракатни давом эттиришим керакми ёки бироз тин олиб, олинган натижаларни таҳлил қилишга уриниб кўришим керакми?
Ҳозирча менда жавоб йўқ. Билганим бир нарса: йўлчи юлдузга интилиб яшалмаган умр – бекор ўтказилган умр. Мен билан бундай бўлишига йўл қўя олмайман. Зарур бўлса, саёҳатларимни йил охиригача давом эттиришга ҳам тайёрман.
Ҳозир Тунисда, шу номдаги мамлакат пойтахтидаман. Китобхонлар билан учрашув ҳадемай бошланади. Худога шукурки, зал тўлибди. Икки маҳаллий зиёли мени йиғилганларга таништириш
Эйфория – ҳақиқий аҳволга мос келмаган ҳолда кайфиятнинг кўтаринки бўлиши, ўзидан-ўзи хурсанд бўлаверишлик.
