вирус чақиради.
Ҳар доим ҳозирги замон ва маконда бўла олмайман; бошим айланиб кетади. Нимани мўлжал қилсам бўлади? Қаерга борай? Учратган кишиларимни танимасам нима бўлади? Эҳтимол, бунақаси аввал ҳам бўлгандир ва яна содир бўлар. Акс ҳолда руҳим ором топган бўларди.
Ўз-ўзим билан ўтказган эллик тўққиз йиллик умрим давомида баъзи сезгиларимни олдиндан аниқ айта олишни ўргандим. Ж.ни илк бор учратганимда унинг сўзлари менга ўзидан таралаётган нурдан-да ёрқинроқ кўринган эди. Мен ҳаммасини сўзсиз қабул қилар, қўрқмай олға интилардим ва ҳеч қачон бундан афсусланмасдим. Аммо вақт ўтган сайин бир-биримизни билдик, бу билиш одатга айланди. У ҳеч қачон мени тушкунликка тушишимга йўл қўймаган. Бироқ ҳозир муносабатим ўзгарган. Унинг буйруқларини ҳам аввалгидай, яъни 1992 йил сентябридаги каби сидқидилдан эмас, балки шунчаки, мажбурият юзасидан бажарардим. Ихлосим ўша даврлардагидек эмасди.
Лекин бундай демаслигим керак. Анъаналарга риоя қилиш менинг ўз қарорим эди. Энди бу иккиланишга арзирмикин? Хоҳласам, ундан воз кечишим ҳам мумкин. Аммо нимадир мени олға ундайди. Эҳтимол, Ж. ҳақдир? Бироқ ўзим олиб бораётган ҳаёт тарзимга кўникканман ва янги чақирувларга ортиқ эҳтиёжим йўқ. Менга тинчлик керак.
Балки ўзимни бахтли одам ҳисоблашим керакдир: энг қийин касблардан бирини танлаб, муваффақият қозондим; севган аёлим билан йигирма етти йилдирки, биргамиз; саломатлигим аъло; яқинларимга ишонаман; кўчада эса завққа тўлган китобхонлардан аранг қутуламан. Авваллари шуларнинг ўзи етарли эди. Аммо сўнгги икки йилдан бери ҳеч нимадан кўнглим тўлмаяпти.
Менга нима бўляпти? Вақтинчалик руҳий сиқилишми? Наҳотки одатий ибодатлар, табиатни Парвардигорнинг ижоди деб қабул қилиш ва унинг гўзаллигига мафтун бўлиш ҳам менга ёрдам бера олмайди? Ўз чегарамга етганимга ишончим комил бўлса, олға интилишнинг нима кераги бор?
Нега мен дўстларимдек бўла олмайман?
Ёмғир кучайиб, шовқини бошқа овозларни босиб кетади. Ичимгача ивиб кетсам ҳам, жойимдан силжий олмайман. Жўнаб кетмоқчи эмасман. Чунки қаерга боришни билмайман. Ж. ҳақ: мен ўзимни йўқотиб қўйдим. Агар ўз имкониятларим чегарасига етган бўлганимда мени айбдорлик ҳисси тарк этарди. Аммо у йўқолгани йўқ. Қўрқув ва титроқ. Худо одамга ҳаётини ўзгартириш ва олға интилиш пайти келганининг белгиси сифатида хавотир ҳиссини юборади.
Менда аввал шунга ўхшаш ҳолат содир бўлган. Ўз йўлимда давом этишдан бош тортган замоним қандайдир мусибатга йўлиқардим. Мен айнан шундан қўрқаман – фожиадан. Фожиалар ҳаётимиздаги туб ўзгаришлардан, албатта, йўқотишлар билан боғлиқ ўзгаришлардан далолатдир. Фожиага дуч келганда ўтмишга ёпишишдан маъно йўқ. Энг тўғриси – олдимизда юзага келган бўшлиқни янги бир нималар билан тўлдириш. Назарий олганда ҳар бир йўқотиш бизнинг фойдамизга хизмат қилади. Аслиятда эса биз кўпинча жудоликдан сўнг Худонинг иродасига шубҳа қиламиз ва “Қайси гуноҳим учун?” деган саволга бериламиз.
Парвардигорим, ўзинг жудоликлардан асра ва Сенинг хоҳишингга бўйсунай.
Шуларни
