салтанат?Тўхтаб қолар эди ҳаёт,
Тўхтар эди мамлакат.
Яратган ҳам соям деган,
Бўлсин деган огоҳлар.
Минг йиллардан буён шундоқ
Ишга келар подшоҳлар.
Ҳар бир элга Ўзи карам,
Ўзи айлар иноят.
Адлу инсоф бўлсин токи,
Бўлсин токи диёнат.
Сиз ҳам олам аҳволидан
Огоҳ бўлинг, дилхоҳлар.
То дунё бор экан – ишга
Келаверсин подшоҳлар.
Токи хаёл, токи ҳаёт,
Тириклик бор одамда,
Ҳар бир уйда тинчлик бўлсин,
Тинчлик бўлсин оламда.
ҲАҚ СЎЗ. АБДУЛЛА ҚАҲҲОР
Улуғ Ватан адабиёти
Улуғ Ватан каби – улуғ қурбонлар
Эвазига рўёбга келган.
Эҳ, бунда ҳам тўкилган қонлар,
Лахта-лахта дилларнинг қони.
Дўстим, бу китобни авайлаб ўқи,
Бу – Абдулла Қаҳҳорнинг жони.
“Ёшлар билан суҳбат” эмас, кўр,
Ниҳол истеъдоднинг тилагидир бу.
Дўстим, бу китобни кўзларингга сурт,
Абдулла Қаҳҳорнинг юрагидир бу.
Шартмас, ёзувчини бадарға қилмоқ,
Уни зиндонларда чиритмоқ шартмас.
Унинг атрофига наслу насаби
Номаълум нокаслар урчитилса – бас.
Фисқу фужурларга фаровон тузум,
Каттасидан тортиб кичигигача –
Душман деб санаган Қаҳҳорнинг ёзган
Асаридан тортиб кучугигача.
Замон шундоқ эди –
Мустабид замон
Адибнинг ҳақ сўзин кемиролмади.
Тоғдай вужудини емирдию, лек
Унинг иймонини емиролмади.
Ҳақ сўзни ҳар ким ҳам айтавермаган.
Ҳақ сўз алал-охир муҳтарам айлар.
У сўзлар ҳозир ҳам уйқу бермагай
Адабиётдаги муттаҳамларга.
“Чорак аср ҳамнафас” эмас,
Чорак аср дилдош, оғриқдош
Бўлиб яшагансиз, Кибриё опа.
Ёш шоирлар ўқир – кўзларида ёш.
Миллатни кўтаргай баъзан бир асар,
Озод мамлакатнинг осмонидир бу.
Адабиёт нима десалар агар –
Абдулла Қаҳҳорнинг виждонидир бу.
МАҚСУД ШАЙХЗОДА. ЁЗИЛМАГАН ХОТИРАЛАР
Мен бир бола эдим,
Бу тақдир мени
Минг бир бўлакларга бўлиб ташлади.
Вақтим талош бўлди ҳасратларимга,
Дардларга ем бўлди кўнглим даштлари.
Тонгларим оққушдай учдию кетди,
Мен бир бола эдим – шабнамдай бола.
Тошкент, биноларинг тил чиқарсалар,
Менинг исмим айтиб қилгайлар нола.
Ҳар касу нокаснинг кўнглин кўтариб,
Юрдим гоҳ мисоли беғам шаҳзода.
Букун айтинг энди – номардлар аро
Қандай кун кўрганди Мақсуд Шайхзода?
Қаттол рақиблару баттол рафиқлар
Гоҳ ошкор, гоҳ пинҳон тазйиқ этгану,
“Чорак аср девони”нинг асл нусхасин
Ёзолмайин олиб кетган у.
“Тоғдай одам эди…” дея эслайсиз,
Айтинг ўшал тоғнинг йиғлаганини.
Нураганларини
