ортиқчалик қилиб турган пайтда энди қаёқдаги бир сеҳргар пайдо бўлиб ўтирса-я!”
– Сен айтган ўша Гудвиннинг қўлидан нима келаркан ўзи? – қизиқиб сўради Гингема.
– О! Буюк ва Қудратли афсунгар ҳамма нарсага қодир! – тантанавор хитоб қилди қарға. – У Яшил мамлакатга мўъжизавий учар куррада келиб, ўзини ҳукмдор деб эълон қилди ва катта шаҳар барпо этишни бошлаб юборди. Ҳозир шаҳар қурилиши якунланиш арафасида. Зағизғонларнинг чирқиллашларига қараганда, Гудвин уни улкан зумрадтошлар билан безатмоқчи экан. Кейин эса бошқа мамлакатларни ҳам босиб олиш ниятида эмиш. У олти панжали маҳлуққа ҳам, ёнар куррага ҳам, сув парисига ҳам айлана оларкан…
– Овозингни ўчир! – қаҳр билан депсинди Гингема. – Менинг ҳузуримда ўша Гудвиннинг исмини айтишга ҳам ботинма! Сенга ўхшаган бўшкалла қушларни яхши биламан: ёлғон билан аҳмоқона гаплардан бошқасини билмайсанлар.
Қарға қўрққанидан жим бўлиб қолди.
Ваҳимага тушиб қолган Гингема эса қудратли, вайронкор бўронни чақиришга тайёрлик кўра бошлади. Торннинг афсунидан ташқари, бу жоду учун мингта илон, сичқон, сувилон, бақа ва ўргимчаклардан тайёрланадиган махсус қайнатма ҳам керак бўларди. Тамшанувчилар олиб келган маҳлуқлар эса бунга камлик қилади. Гингема уларга солинган ўлпон миқдорини оширишга қарор қилди.
Оқибатсиз бўлиб чиққан Корина ҳақида энди ёвуз жодугар эсламасликка ҳам ҳаракат қиларди.
Тўртинчи боб
ҚОЧИШ
Корина Бинафша ўлкага етиб олиши учун нақ бир ҳафта вақт керак бўлди. Нарк яширин сўқмоқлардан юрар, Тамшанувчиларнинг қишлоқларини четлаб ўтишга ҳаракат қиларди. Бир неча марта улар балчиқзорларни кечиб ўтишга ва ҳатто қўнғир-яшил ботқоқлар орасидаги оролчаларда тунаб қолишга мажбур бўлдилар. Оролчалардан бирида улар тошдан ясалган, моғор қоплаган ҳайкалга дуч келишди. Унинг ирғайган тишларини кўрган қизчанинг юраги товонига тушай деди ва у Гингеманинг ғорини ташлаб кетгани учун биринчи марта афсусланди. Жодугар ўлгудай унинг жонига тегиб кетган бўлса ҳам, ҳар ҳолда ўз онасидай бўлиб қолган кампир билан яшаш хавфсиз, озиқ-овқат топиш ҳақида эса ҳатто ўйламас ҳам эди.
Корина йўлга бир неча бўлак сур гўшт ва бир нечта жавдари нон олган эди. Афсуски, бу егулиги ҳам тезда тугаб битди. Нарк кунига бир неча марталаб овга чиқар ва ҳар сафар қорни тўқ ва ўзи мамнун ҳолда қайтар эди. У Коринага товушқон тутиб келтирар эди-ю, лекин қизча хом гўшт ея олмасди. Ўт ёқиш учун чақмоқтоши йўқ. У фақат тармевалар билан қаноатланишга мажбур бўлиб қолди. Бундан эса иштаҳаси баттар очилиб кетди. Лекин бошқа нима ҳам қила оларди?
Корина тошҳайкал тагидаги тош устида ўтириб, икки сиқим тармевалардан еб олди ва ўт устида ётган семизгина, ёғлиққина товушқонга қараб чуқур хўрсинди.
– Қорним очиб кетди, – инжиқлик билан деди у. – Ўрмондан ейишга арзийдиган бирор нарса топиб кела олмайсанми?
Нарк масхараомуз иршайиб қўйди.
– Ҳафа бўлмайсан, бекақиз, лекин қовурилган тустовуқлар ҳатто Сеҳрли мамлакатда ҳам ўрмондаги
