Юмрона, пумрона, қозиқа, мозиқа, қайнада, айнада!
Шох-шаббалар уйиб қўйилган жойда тупроқ қайнай бошлади ва ер остидан юмронқозиқ ўрмалаб чиқди. У ҳайрон бўлиб, митти тумшуқчаси билан атрофни искаб кўрди ва яна уясига кириб кетди.
– Бу юмронқозиқни чорлаш афсуни эканини билмабсан-да, – қизга пичинг қилиб қўйди Нарк.
– Айтмасанг ҳам кўриб турибман, – жаҳл билан жавоб қилди Корина. – Нима, одамнинг бир мартагина янглишишга ҳам ҳаққи йўқми? Гингеманинг афсуни қанақа эди-я? … А! Эсладим, эсимга тушди! Мабуду, қадамуду, жилсуну, сурсуну, юрсуну!
Шу пайт тошҳайкал турган жойидан қўзғала бошлади. Унинг кўзлари ёниб, ёқутранг тусда чақнади, улкан оғзи катта очилди ва икки қатор ўткир тишлари кўринди. Тошҳайкал кучли қўллари билан ерга таянаб, ўзининг узун танасини тупроқ юзасига чиқариб олишга урина бошлади.
Корина даҳшатдан додлаб юборди ва жонланиб қолган тошмаҳлуқдан қочиб кетиш учун жонҳолатда югуриб қолди. Нарк ҳам қўрқиб кетди-ю, лекин ҳар ҳолда қизчанинг этагига тирноқларини ботириб, уни тўхтатиб қолишга улгурди.
– Йўл бўлсин? – ириллаб қўйди у. – У томон ботқоқ, балчиқзор! Сен яхшиси тезроқ зидди-афсунни ўқи!
Қизча шоша-пиша ғўлдирай кетди:
– Мабади, нақадамади, ташбала, машбала, қотсуна!
Ҳайкал тупроқ юзасига чиқиб олишга ҳам улгурмасдан, турган жойида тошқотди. Кўзидаги олов ўчиб, даҳшатли оғзи қайтадан ёпилди.
Нарк чуқур хўрсиниб қўйди.
– Кел, шу бугун бошқа жоду қилмай қўяқол, – деди у ялинчоқ овозда. – Негадир ҳамма нарсани чалкаштириб юборяпсан. Бунақада ботқоқдан юҳо1 чақириб қўядиганга ўхшайсан!
Корина ҳаётида биринчи марта уятдан қип-қизариб кетди. Наҳотки у шунчалик ношуд ва уқувсиз бўлса? Гингема билан ўтган етти йил давомида ҳеч нарсани ўрганишга муваффақ бўла олмадими?
– Ҳозир, шоширмай тур, – деди у. – Афсунни эслайман, барибир эслайман…
Қизчанинг хаёллари худди уяси бузилган чумолилар мисоли ҳар томонга тўзғиб кетиб, фикрларини ҳеч бир ерга жамлай олмасди.
– Эпкин, сепкин, кулларина, чўғларина, қарси, чирси… – қатъиятсизгина талаффуз қилди Корина ва қўрқувдан ҳатто кўзларини юмиб олди. У кўзини очганида йўсин уюми устида оловнинг қип-қизил тили ёнилғи ямлаб югуриб юрган эди. Бир пасда гулхан шўхчан ёлқин сочганича, чирсиллаб ёниб, оқиш тутуни юқорига ўрлаб кетди.
– Мана бу бошқа гап, – тетик оҳангда сўз қотди Нарк. – Биз ҳозир бу товушқонни бирпасда пишириб оламиз… Сенга нима бўлди?
Корина кўзлари ола-кула ҳолда, калласини ликиллатиб, индамай турарди.
– Бирор нарса бўлдими? – ташвишланиб сўради Нарк.
– Мен… мен сеҳр-жодуни амалга оширдим… – ичидаги ғурурни зўрға юзага чиқарди қизча. – Биринчи марта!
Нарк жимгина ишшайиб қўйди.
Шу пайтдан бошлаб икковлон қочқинлар унчалик ҳам машаққат тортмасдан яшай бошлашди. Корина ўзи сезмаган ҳолда Гингеманинг сон-саноқсиз сабоқларидан айримларини
