қиз бўлиб ўсдингиз гулдан”,
“Пиширган гулларинг душманни кесган”,
“Урса кетмон Равия қалтирайди дужаҳон”,
“Ғайратингдан ларза олиб кунгирайди бу жаҳон”…
Шунга ўхшаган ўнлаб сатрлар келтирилган. “Латифа билан Раҳима ҳамда Жиянгул талашган, Социализм ариғига хизмат қилиб ярашган” деган сатрлар айтилганда “Буни қўяйлик, шеър қиладиган жойи йўқ. Бундай шеърлар бошқа шоирларда ҳам тўлиб-тошиб ётибди”, деган фикр билдирилиб, гап шу жойда тўхтади.
– Жўлмирза оғанинг жонига тегиб кетган экан-да…
Тажетдиннинг сўзи гумонли эди.
– У кишининг ўзи ҳам учрашиб турмайдими? – деб Хўжамурод савол ташлади.
– Келинг, ундан кўра Аббаз шоирнинг шеърлари билан кўнгилни кўтариб, олдинги завқли кайфиятимизга қайтайлик, – Тиловберган шундай деди-да, шеър ўқий кетди.
Ўкчангни кўтар деб, қишги тўқсонга,
Энди навбат бер деб, эркин бўстонга,
Нур сочаман деган жаҳон осмонга,
Қулоққа келмоқда уни баҳорнинг.
– Нима камчилиги бор? Ортиқча сўз борми? “Кет, чиқ. Сендан безор бўлдик” демайди, “Ўкчангни кўтар, эркин бўстонга навбат бер”, дейди. Ёнимизда Аббаз шоир турганда, бизнинг ёмон шеър ёзишга ҳаққимиз борми?! Энди Хўжабек жўрамнинг “Ур кетмонни” деганига ўхшаган нарсаларни бас қилишимиз керак.
Тажетдин Тиловберган шоирга қараб узоқ тикилиб турди.
– Жўлмирза оғанинг “Ербай ботир” достонида худди ўшаларга ўхшаган ҳавойи сўзларнинг кўплиги ҳақида бир мақола ёзган эдингиз. “Парвозий” тахаллусли биров “Фотиҳасиз танқид” деб сизга қарши бир нарса ёзди. Буни қандай қабул қилдингиз?
– Ўзинг қандай тушуниб, қандай қабул қилдинг?
– У бир буюртма билан ёзилган асоссиз гап-ку.
– Тушунганингга раҳмат. Унга қарши бир нарса дейишни ўзимга раво кўрмадим, – деди Тиловберган.
– Сизнинг ўрнингизга Бабош жавоб қайтарди-ку, “Танқидчилигимизнинг камчиликлари” деган мақоласида. Асарларингга танқидий фикр айтган одамга аччиқ-ғазабни тўплаб, қарши жавоб ёзиш яхши эмас. Тўғри гапни тан олиш керак, деб ёзганинг йўқми?
Бабош жавоб қайтармай, жим ўтираверди.
– Инимизга раҳмат, – деди Тиловберган, – шундай мардлик қилибди, одил гапни биров айтиши керак-ку, ахир…
Кун ботиб, тун қоронғиси тушмаганда шаҳар симёғочларидаги чироқлар милт-милт этиб, гоҳ ёниб, гоҳ ўчавермаганда уларнинг гурунги тугамас эди. Кўчада шоирлар бир-бири билан қучоқлашиб, хайрлашишди.
Катта умид, катта мақсадлар билан элнинг пойтахти, адабиётнинг олтин ўрдаси бўлган мана бу ёш шаҳарда турли овуллардаги кичкина ўтовлардан чиққан йигитлар миллий адабиётнинг улкан ғилдиракли аравасини тортишга кучлари етилганини, уни нақадар машаққатли йўллардан олиб ўтиши кераклигини аниқ сезмаса ҳам, кўкраклари тўлиб-тошиб, янги орзу-ҳаваслар билан олға қадам ташлайверишди.
ПАРВОНА
II БЎЛИМ
Арғумоқ
