Еримбетовга кўзи тушиб.
– Анави Эломон деган бир “жаллодинг” тез етиб кел, деб жонимни олди-ку.
Йигитлар бир-бири билан апоқ-чапоқ бўлиб кўришди. Ҳадемай кичкина хонадан жой топиш амримаҳол бўлиб қолди.
– Эломоннинг ўзи йўқ-ку.
– У бекорга юрмайди, бир ишнинг изидан тушган чиқар.
Шу орада ташқаридан Эломоннинг шанғиллаган овози эшитилди:
– Маден оға, ичкарида чала шоирлардан бошқа жонли одам борми, ўзи?
– Шоир дегани ўзи жонли одам дегани эмасми?
– Йўқ, менга чайир, юк кўтарадиган, қора меҳнат қиладиган одам керак.
– Ҳаммаси қарчиғайдай йигитлар, улардан иш ортадими?
– Шоирни ишлатиб бўлмайди, оға, қўлига берган нарсангни қўлтиғига қистираман деб уддалолмай, тошга тушириб, синдириб қўяди.
Бу гапни ичкарида эшитиб турганларнинг ҳаммаси кулиб юборишди.
– Бунга ҳам айтган экансан-да? – Бабош Ибройимга қаради.
Эломон кириб келиб, ўтирганлар билан саломлашди.
– Сен тонг саҳардан ҳаммани чалажонга чиқариб қўйдинг-ку…
Емберген бошқаларни Эломонга қарши қайрамоқчи бўлган ҳазилига Ибройим шу заҳоти жавоб қайтаришга ошиқди:
– Бунинг ўзи ҳам чала шоир-ку.
– Мен чалами, баломи, умуман шоир эмасман. Чалаларнинг бари атрофингда ўтирибди.
– Унда Бабош ҳам чалами?
– Ҳой, Бабош жўра, сен ўпкалама, мана буларни ўзинг биласан, менинг курсдошларим.
– Манави Тажетдин Сейтжонов деган фронтовик, урушдан контузия бўлиб келган. Бошингга чойнак билан солиб юбормасин.
Емберген Тажитдин билан овулдош, иккови орасидан қил ўтмас дўст. Шунга қарамай унинг гапида жон бор эди. Шуни пайқагандай Ибройим яна гапга аралашди.
– Тажет ундай қизиққонлик қилмайди. У шоирлик деган ҳунарнинг, ҳунар дейман-ов, – деб Бабошга қараб қўйди. – Ҳунарми, касбми ёки бир арвоҳми, нима бўлса ҳам, наридан-бери менгариш осон эмас эканини яхши билади. Шоир то ҳаётининг ярмидан ошгунга қадар ўзини чала ҳисоблаб юрадиганга ўхшайди, дейман-ов.
Шу билан чала қўшиғи босилгандай бўлди.
– Тушга яқин бир ҳўкиз арава билан, бир эшак арава келади, – деди Эломон, – юкларни Маден оға бўғчалаб боғлаб қўйибди.
– Қўй, Ибройим чиқар?
– Оббо-ей, Тажет, одамнинг тилини қичитасан-да. Қора меҳнат қилиш шоирларнинг қўлидан келармиди. Айтмоқчи, – деди у Ибройимга қараб, – бораётган янги уйга олов ёқилдими?
– Олов ҳам ёқилар, борармиз-да, аммо ундан кейини қалай бўлар экан? –деди ўтирганлардан бири.
Ҳамма шу гап чиққан томонга қаради. Ибройимларни кўчиргани келган дўстларининг ҳаммасини хаёлида шундай ҳадик бор эди. Бу уй Давқораевнинг ўзига берилганми ёки Ёзувчилар уюшмасиникими? Аниғини ҳеч ким билмайди.
– Бунинг лақабини Ўсарбой
