Ahmak Wilson'ın Trajedisi. Марк Твен

      “İtalyanlar! Ne kadar romantik! Bir düşünsene anne. Kasabaya hiç İtalyan gelmedi daha önce. Herkes onları görmek isteyecek ama onlar BİZİM! Bir düşün!”

      “Evet, büyük heyecan yaratacaklarından eminim.”

      “Gerçekten de öyle olacak. Bütün kasaba çılgına dönecek! Düşünsene! Avrupa’yı, her yeri görmüşler! Bu kasabada daha önce hiç seyyah olmadı, anne. Krallarla tanışmışlarsa bile şaşırmam!”

      “O kadarını bilemeyiz. Öyle olmasa bile yeterince heyecan yaratacakları kesin.”

      “Elbette. Luigi ve Angelo. Çok güzel adları var, görkemli ve yabancı adlar. Jones ve Robinson gibi sıradan değil. Perşembe günü geliyorlar. Bugün ise salı. Daha çok beklememiz gerek maalesef. İşte Hâkim Driscoll kapıda göründü. Haberleri duymuş olmalı. Gidip kapıyı açayım.”

      Tebriklerini sunan Hâkim merak doluydu. Mektup okunup tartışıldı. Çok geçmeden Yargıç Robinson gelerek tebriklerini iletti ve mektup yeniden okunup tartışıldı. Bu daha başlangıçtı. Kadın erkek komşuların ardı kesilmedi bütün gün ve bu tören alayı çarşamba ve perşembe günleri boyunca da sürdü. Mektup, neredeyse yırtılana kadar defalarca okundu. Mektubun zarif ve nazik diliyle düzgün ve özenli üslubuna herkes hayran kaldı. Herkes anlayışlı ve heyecanlıydı. Copper ailesi ise mutluluktan uçuyordu.

      Bu ilkel zamanlarda sığ sularda gemilerin durumu belirsiz olurdu. Bu sefer de perşembe gelecek olan gemi, gece onda varmamıştı. İnsanlar limanda bütün gün boşuna beklemişti. Şiddetli bir fırtına çıkınca da meşhur yabancıları göremeden evlerine gittiler.

      Saat on bir oldu ve Cooper hanesi, kasabada ışıkları yanan tek evdi. Yağmur ve gök gürültüsü artıyordu, ancak kaygılı aile, ümitle beklemeye devam ediyordu.

      Sonunda kapı çaldı ve bütün aile kapıyı açmak için yerinden fırladı. Ellerinde birer valizle iki zenci adam girdi içeri. Yukarıdaki misafir odasına ilerlediler. Arkalarından ikizler geldi. Batının gördüğü en yakışıklı, en iyi giyimli, en seçkin görünümlü genç adamlardı bunlar. Biri diğerinden az daha açık tenliydi ama bunun dışında birbirlerinin kopyasıydılar.

      Şan ve İhtişam

      Öyle yaşamaya gayret edelim ki öldüğümüzde cenazeci bile üzülsün.

      Huylu huyundan vazgeçmez, ama tatlı dille ikna edilebilir.

      Sabah kahvaltısında ikizler, büyüleyici üslupları ve kibar tavırları sayesinde ailenin beğenisini hemen kazandı. Çekingenliğin ve resmiyetin yerini dostluk duyguları aldı. Patsy Teyze, nerdeyse geldiklerinden beri ikizlere ilk adlarıyla seslendi. Haklarındaki her şeyi merak ediyor ve merakını gösteriyordu. İkizler de kendilerinden bol bol bahsederek Patsy Teyze’yi memnun ettiler. Yoksulluk ve zorluklar içinde büyüdükleri anlaşıldı.

      Sohbet ilerledikçe yaşlı kadın, bu konuda bir iki soru sormak için fırsat kollamaya başladı ve kumral genç dinlenirken hayat hikâyelerini anlatmaya devam eden sarışın gence döndü:

      “Mahsuru yoksa sorabilir miyim Bay Angelo, çocukken neden bu kadar kimsesiz ve dertliydiniz? Anlatmak ister misiniz? Ama istemiyorsanız anlatmayın.”

      “Ah, elbette anlatırız hanımefendi. Bizimki sadece talihsizlikti, kimsenin suçu değildi. İtalya’dayken ailemiz varlıklıydı ve bizden başka çocukları yoktu. Eski Floransa soylularındandık.” Rowena’nın kalbi hızla çarpmaya başladı, burun delikleri açıldı ve gözleri parladı. “Sonra savaş çıktı. Babam kaybeden taraftaydı ve hayatını kurtarmak için kaçmak zorunda kaldı. Mallarına el kondu, kişisel mülkü ele geçirildi. Bu olaydan sonra Almanya’ya gittik. Artık yabancıydık, kimsemiz yoktu ve yoksulduk. Kardeşimle ben on yaşındaydık ve yaşımıza göre iyi eğitim almıştık. Çok çalışkandık, kitapları çok severdik ve Almanca, Fransızca, İspanyolca ve İngilizce dillerini çok iyi konuşurduk. Ayrıca birer müzik dehasıydık; umarım böyle söylememenin mahsuru yoktur, çünkü gerçek bu.”