Tezgâhtar onunla ilgilenir.) “Günaydın Charley, Kaptan Eppingwell’i gördün mü?”
SITKA CHARLEY: (Günaydın anlamında başını sallar.) “Evet.”
BAYAN EPPINGWELL: “Ne zaman görmüştün? Burada mıydı?”
SITKA CHARLEY: “Onu dün gece gördüm ben.”
BAYAN EPPINGWELL: “Ah!” (Gülerek) “Onu sonrasında gördüm zaten. Ama benimle burada buluşacaktı.”
SITKA CHARLEY: “Hımm.”
BAYAN EPPINGWELL: (Sohbet etmeye çalışır.) “Bu sabah çok soğuk.”
SITKA CHARLEY: “Hımm.”
BAYAN EPPINGWELL: “Ne kadar soğuk?”
SITKA CHARLEY: “Eksi altmış beş. Satılık köpek var mı?”
BAYAN EPPINGWELL: “Hâlâ köpek almaya mı çalışıyorsun? Bu kez kim için?”
SITKA CHARLEY: “Vanderlip. Sekiz köpek ister.”
BAYAN EPPINGWELL: (Şaşırır ve ilgilenmeye başlar.) “Bay Vanderlip mi?”
SITKA CHARLEY: “Hımm.”
BAYAN EPPINGWELL: “Köpeği ne yapacakmış?”
SITKA CHARLEY: “Hımm. Köpeğiniz var mı?”
BAYAN EPPINGWELL: (Zihninden ani bir düşünce geçer.) “Evet, satacak köpeğim var, daha doğrusu Kaptan Eppingwell’in var.”
SITKA CHARLEY: “Taze köpekler? Güçlü köpekler?”
BAYAN EPPINGWELL: (Düşünmeye başlar.) “Yani hayır. Şöyle oldu, kendisi daha dün geldi. Uzun bir yolculuk yapmıştı.”
SITKA CHARLEY: “Evet, biliyorum. Bin altı yüz mil. Köpekler bir deri bir kemik, tükenmişler, iyi durumda değiller.”
BAYAN EPPINGWELL: “Köpekleri ne zamana istiyor?”
SITKA CHARLEY: “Hemen şimdi, bugün.”
BAYAN EPPINGWELL: “Köpekleri neden istiyor?”
SITKA CHARLEY: (Umursamaz bir şekilde) “Ha?”
BAYAN EPPINGWELL: “Bay Vanderlip köpekleri ne için istiyor?”
SITKA CHARLEY: “Bu Sitka Charley’i ilgilendirmez. Vanderlip’i ilgilendirir.”
BAYAN EPPINGWELL: “Ama bilmek istiyorum.”
SITKA CHARLEY: “O zaman Vanderlip’e sor.”
BAYAN EPPINGWELL: “Söyle bana.”
SITKA CHARLEY: “Vanderlip’e sorman daha iyi, bence.”
Bir duraksama, bu sırada Sitka Charley sadece beklerken Bayan Eppingwell düşünür gibidir. Konuşmaya başladığı anda ses tonu değişmiş, ciddi bir hâl alır.
BAYAN EPPINGWELL: “Charley, birlikte Long Trail’de yolculuk ettik, sen ve ben.”
SITKA CHARLEY: “Hımm.”
BAYAN EPPINGWELL: “Birlikte Hills of Silence’ı geçtik. Son köpeklerimizin de yolda yere yığıldığını gördük. Tökezleyip düştük karları, ellerimizin ve dizlerimizi üzerinde sürünerek geçtik çünkü yiyeceğimiz yoktu ve çok soğuktu. Elimizdeki son yiyecekler çalındı…”
SITKA CHARLEY: (Gözleri parlar, yüzü gaddarca ve memnuniyetle katılaşır.) “Kaptan Eppingwell yemek çalan bir adamı öldürür. Ben diğerini biliyorum.”
BAYAN EPPINGWELL: (Ürperir.) “Evet, çok korkunçtu. Ama Charley sen ve ben yiyeceğe ve ısınacağımıza inanmaya devam ettik.”
SITKA CHARLEY: “Ve Kaptan Eppingwell’e.”
BAYAN EPPINGWELL: “Ve Kaptan Eppingwell’e. Şimdi o yiyeceğe ve ısınacağımıza olan inancın hatırına bana gerçeği söylemeni istiyorum.”
SITKA CHARLEY: “Hımm.”
BAYAN EPPINGWELL: (İstekli bir şekilde) “Söyler misin?”
SITKA CHARLEY: (Kafasını sallar.) “Hımm.”
BAYAN EPPINGWELL: (Aceleyle) “Bay Vanderlip köpekler istiyor, taze köpekler… Neden?”
SITKA CHARLEY: “Uzun yolculuk yapacak. Çok geceler.”
BAYAN EPPINGWELL: “Nereye? Ne zaman? Söyle her şeyi.”
SITKA CHARLEY: “Nehrin aşağısına. Bu gece gidecek.”
BAYAN EPPINGWELL: “Tek mi gidiyor?”
SITKA CHARLEY: (Başını sallar) “Hayır.”
BAYAN EPPINGWELL: “Onunla kim gidiyor?”
SITKA CHARLEY: “Ben gider.”
BAYAN EPPINGWELL: (Öfkelenerek) “Evet, evet, tabii ki. Ama sen sayılmazsın. Başka kim?”
SITKA CHARLEY: (Başını sallar.) “Hımm.”
BAYAN EPPINGWELL: (Muzaffer bir şekilde) “Tam da düşündüğüm gibi. Söyle bana Charley. O, o… Bu korkunç kadın mı? Biliyorsun işte.”
SITKA CHARLEY: “Hımm… Bu kötü kadın, bu lanet gelesi kötü kadın. Hımm. Onunla gider. Bu gece saat on ikide, su çukurunda. Onunla orada buluşacak.”
BAYAN EPPINGWELL: (Hevesli bir şekilde) “Evet, evet. Peki sonra?”
SITKA CHARLEY: “Sonrası onunla gider, çok geceler, nehrin aşağısından.”
BAYAN EPPINGWELL: “Sen de köpekleri getireceksin demek.”
SITKA CHARLEY: “Evet, ben getiririm.” (Dave Harney sol taraftan girer, öfkeli adımlarla yürür.) “Onları şimdi getiririm ben.”
DAVE HARNEY: “Hoşça kal.” (Dave Harney’in olduğu tarafa doğru
