yanıtladı.
– İşin başarısı için gerekirse şeytanla da arkadaş olmalısın. Öyle çaresiz durumlar var ki, en büyük düşmanın bile anlaşma yaparken en iyi dostun olur…
– Üzgünüm ağbi, ben böyle yapamam…
Bunun için ağbi bir ağbidir, onun gençlik maksimalizmine anlayışla karşılamış ve yanıtı cevapsız bırakmıştı, ancak sonunda şöyle devam etti:
– Ronnie adında bir Amerikalı ile yakın temasta olduğum bir dönem vardı. Çok hırslı ve gururluydu. Ne oldu… başarıya ulaştığımızda, işin kaymağını kendisine aldı ve ortadan kayboldu.
Onu hatırlayınca Aspan yüksek sesle güldü.
Yetişkin oyunlarını anlamayan bir genç olarak biraz kafası karışmıştı. Ağbisinin kahkahasının anlamını hemen anlamamıştı, ama içinde ağır bir duygu ve zihninde birçok cevaplanmamış soru duruyordu.
Birkaç saat sonra Aspan kendisini onu aramıştı:
– Merhaba Hanmurat aradın mı? Bir şey mi istedin?
– Özel bir durum yok. Sadece ağbimi özledim.
– Öyle mi? Amerika’dayken, akrabalık duygularını pek ifade etmezdin…
– Haklısın. Ama doğrusunu söylemek gerekirse, birlikte olmak için özlem duymaya başlıyorum…
– Tamam, sözlerime aldırış etme! Sana inanıyorum. Başka ne söylemek isterdin? Şerkala’da olmak hoşuna gidiyor mu?
– Evet, gidiyor! Hatta bayağı fazla. Sadece…
– Sadece ne? Sorun nedir?
– Ağbi, Şerkala … keder içinde…
– Ne tür bir keder?
– Bir bilseniz! Büyüdüğüm yetimhane kapatılmış. Ve orada kanser hastaları için bir hastane açacaklarmış. Kanserden muzdarip insanların sayısındaki artıştan endişe duyuyorum. Neden çok kanser hastası oluyor? Sorunun özünü anlayamıyorum…
Aspan sözünü kesti:
– Haberim var. Yolda ben de senin gibi yurttaşlarım için endişelendim… Bu sanki bir çeşit istila, sanki bir enfeksiyon!
– Arkadaşımı duydun mu? – Diye sordu Hanmurat. – Çocukluk arkadaşım? Elmurat’ı hatırlıyor musun?
– Arkadaşlığınız hakkında çok şey duydum.
– Yani kardeşim… geçen yıl vefat etti. Ve ölüm sebebinin ne olduğunu biliyor musunuz?
– Neymiş?
– Hastalığının adını söylemeye dilim bile varmıyor, o da onkolojiden muzdaripti. Son aşamada hastalığı keşfedilmiş. Ve artık kimse bir şey yapamazdı. Sonra bana çok kilo verdiğini söylediler ve ailesinin anısında onun sadece hüzünlü bir bakışı kalmış…
– Bak şu işe, o çok gençti, senden biraz daha büyüktü. Ne-den bu kadar erken yaşta böyle bir hastalığa yakalandı? Aspan bir süre durakladı ve nefesinde bile acıma hissediliyordu.
Bilmiyorum ağbi, bana hastalığını çok geç anlattılar.
– Evet! Ah, ne yazık, toprağı bol olsun, huzur içinde yatsın.
Ve sonra Hanmurat daha fazla dayanamadı ve gözyaşlarına boğuldu. Bu durumdan telaşlanan Aspan, onu sakinleştirmeye çalıştı:
– Kardeşim, güçlü ol! Kendine hakim ol! Arkadaşını geri döndüremezsin…
Hanmurat kendini toparladı.
– Elmurat ölmeden önce başka bir şey daha söylemiş: “Ah, eğer arkadaşım Hanmurat burada olsaydı ve hastalığımı bilseydi, beni kesinlikle hastalığın pençesinden kurtarırdı…”
Yine kederle ağladı. Aspan, onun ıstırabını düşüncesel olarak anlamasına rağmen, onu sakinleştirmek ve anlamsız ağlamasını durdurmak için sesini yükseltmek zorunda kalmıştı:
– Sen erkek değil misin? Hemen kes ağlamayı…
Hanmurat kendini toparladı ve tekrar ağbisine döndü:
– Ağbi, bu yüzden sana danışmak için arıyorum…
– Peki söyle bana.
– İşte, kanser hastaları için aynı hastane de maddi sorunlar nedeniyle kapanmanın eşiğinde. Onlara yardım edebilir miyiz ağbicim?
Aspan hemen cevap vermedi.
– Düşünmeye ihtiyacım var! Dedi, kısa bir duraksamadan sonra. – Muhtemelen bu sorunu aceleye getirmeden konuşmamız gerekir kardeşim… Bu tür sorunlar telefonla çözülür mü?
Yazarın ruhsal haykırışı
Yazar, söz ustasıdır… Hanmurat bu zanaatı daha önce hiç duymamıştı.
Yazarlar kimlerdir? Bu bir meslek mi? Ve merak ediyorum, hangi görevlerde bulunuyorlar…
Ve yazar olarak nerede yetiştiriliyorlar ve ne tür diplomaları var? Mezun olduktan sonra nerede iş bulabilirler? Genel olarak onlar bir iş bulabiliyorlar mı?
Buna rağmen, neden bu kadar kibirliler? Çok gururlular? Bu nereden geliyor? Neden bu kadar özgür davranıyorlar?
Sadece o değil, birçok kişi artık yaratıcılıkla meşgul olanlara saygı duymayı bıraktı.
Özellikle Amerika’da, belki de ağbisi Aspan’ın onlar hakkındaki kötü düşüncelerinden dolayı, bir yazar hakkında bir şey duyduğunda hep küçümseyici bir şekilde gülümserdi.
Ancak Şerkala’ya geldiğinden beri, ilk başta tabii ki gazeteci – yazar Jashan’a karşı olumsuz yaklaşım içinde olduysa da, yavaş yavaş, her bir buluşmadan sonra “Fikirler Deposu”na yakınlaşıyordu. Hanmurat için hoş bir arkadaş olmuştu ve yerel yazarın kendisi de onunla iletişim kurmak için fazladan bir neden arıyordu.
Bugün kü buluşmada yine sertçe sordu:
– Oh, hemşerim, Amerika’ya ne zaman ayak basacaksın?
Sesinde alaycı bir mana yoktu ama yüzünde büyük bir soru işareti vardı.
– İnşallah gideceğim ama sözlerin bana biraz dokanıyor.
– Biliyorum. Kasabamız size o kadar romantik ve yaşanabilir görünmüyor. Bu, dünyanın böylesine güzel bir şehrinde yaşadıktan sonra böyle oldu değil mi … Keyif ve rahatlık. Gençler için en önemli şey bu, bundan sonra bizi selamlarsanız ve elimizi sıkarsanız, ona bile şükretmeye başlayacağız.
Genç
